Van de auteur: Iedere normale ouder wil het beste voor zijn kind. Hij doet zijn best, spant zich zo hard in als hij kan, pleegt zelfmoord op het werk, gewoon om zijn kind alles, alles, alles te geven, vooral wat hij zelf op zijn leeftijd niet had, maar wat hij altijd heel graag wilde. Bij het nastreven van ‘het beste’ kun je het belangrijkste missen: het kind zelf. Heb je je ooit afgevraagd wat je kind wil?! Niet jij, niet de maatschappij, maar je kind. Je zult misschien heel verrast zijn, maar een kind wil niet altijd precies wat zijn vader of moeder wil. Hij is misschien niet zo bekwaam als jij op zijn leeftijd (zelfs als je bloed door zijn aderen stroomt), niet zo volhardend, niet zo gedurfd, slim, enz. En dit is niet zijn schuld. Hij is gewoon anders, dit is zijn eigenaardigheid, en dat moet je leren zien en accepteren. Hij is niet op deze wereld gekomen om dezelfde reden als jij. Hij heeft zijn eigen taken, en deze zijn misschien helemaal niet in strijd met de jouwe (wat meestal gebeurt). Je dwingt je kind om alleen ‘uitstekend’ te studeren, hangt als een beul over hem heen als hij zijn huiswerk niet maakt, neemt hem mee naar allerlei clubs, stuurt hem naar een muziekschool, huurt tientallen docenten in, alleen maar zodat de kind is gelukkig en goed gesetteld in het leven. Maar om de een of andere reden is het kind niet alleen niet gelukkig, hij verzet zich ook met alle macht tegen je goede wil, bedriegt je, communiceert niet van hart tot hart, slaat school over en is voortdurend ziek (een kind wordt vaak ziek als er geen mogelijkheid is om de ‘bijziendheid’ van de ouders te bestrijden). Sommige ouders leggen zich erbij neer en laten de situatie los, en tegelijkertijd het kind, terwijl anderen, die bijzonder volhardend zijn, blijven volhouden, waardoor de situatie tot het uiterste wordt doorgevoerd ( kinderen ervaren vaak destructief gedrag in de adolescentie, sommige nakomelingen gaan gewoon het huis uit). Ik krijg soms het gevoel dat sommige ouders gewoon gek zijn van liefde... zo erg zelfs dat ze gewoon niet zien hoe ze hun eigen kind verpesten. Het is alsof ze er “veel plezier aan beleven” voor hun “gelukkige” jeugd. Ik begrijp dat de moderne samenleving voor 50% gevuld is met neurotici, maar waarom bespotten jullie je eigen kinderen, lieve ouders?! Dit is jouw vlees en bloed! Tot slot: stop met je verlangen om ‘bij te praten en ze goed te doen’. Ik heb een aantal vragen voor de ouders die zichzelf herkenden uit bovenstaande beschrijving: 1. Waarom is het nodig dat een kind in alle vakken slaagt? Waarvoor? Voor een uitmuntend certificaat? Weet jij alles nog van school? Kun jij de tabel van Pythagoras of de tweede wet van Newton uit je hoofd reproduceren?! Of misschien herinner je je welke hervormingen Alexander II doorvoerde of leg je uit waarom we zeggen: "In de gang, in de kamer, in de woonkamer, maar in de keuken" had Alexander Poesjkin solide C-cijfers in zijn dagboek, maar dit niet hem ervan weerhouden een groot dichter te worden. Cijfers betekenen niets, vervolg hier: http://ovasko.ru/kak-roditeli-gubyat-svoix-detej/#utm..