Van de auteur: Zelfs als je een vrouw bent, kun je een vreemde de helpende hand bieden, een boot besturen en een groep toeristen leiden. Vroeg in de ochtend van 18 januari, toen ik aan boord van het Aircaraibes-vliegtuig stapte, dacht ik al na over aanstaande nieuwe kennissen en ontdekkingen, over de warme Caribische Zee en of ik tijd zou kunnen vinden om door te gaan met schrijven, of ik tijd zou hebben om foto's te maken en bewaar nieuwe ervaringen op papier. We moeten echter hulde brengen aan de menselijke herinnering. Zodra je aan je bureau gaat zitten en aan de draad van het verleden begint te trekken, ontspant de bal van herinneringen zich, en stuitert soms zelfs. En nu, nadat ik felgele sokken had aangetrokken en mezelf met een deken had bedekt, keek ik naar het scherm van de tablet aan boord, maar mijn interne computer spoelde de tijd snel terug naar maart 2016 van het jaar. Drie jaar geleden, tijdens mijn eerste reis naar Guadeloupe, ontmoette ik de kapitein van een passagiersboot, Julia. Ik had de hele dag de tijd om haar bewegingen, haar manier van communiceren met mannen en haar vermogen om te managen te observeren. Er was tijd om enkele conclusies te trekken over de combinatie van vrouwelijkheid en mannelijkheid. Aan het begin van de excursie door de mangrovebossen en eilandjes in de open zee kregen we duidelijke instructies van Julia. Er was onmiddellijk een gevoel van veiligheid en een enorm vertrouwen in deze jonge vrouw. Haar stem klonk zelfverzekerd en wekte de indruk dat ze haar vak heel goed kende. Behendig meerde ze af aan de tankpier en, terwijl de tank zich vulde met brandstof, communiceerde ze op humoristische wijze als gelijken met de mannen die daar werkten. Ze is als een vriendin-zus voor iedereen. Al snel werd de kleine haven achtergelaten en Julia verhoogde haar snelheid aanzienlijk. Toen we een golf tegenkwamen, kwam de boot een fractie van een seconde uit het water en we piepten van het gevoel van vliegen. Ik was de jongste van de twaalf passagiers, maar Julia sprak ons ​​uitsluitend aan: “Jongeren! Tu va bien? Alles is uitstekend! - we antwoordden en verheugden ons, net als kinderen, over het opspattende water en de tegenwind. Al op open zee kwamen we hetzelfde kleine bootje tegen, maar het voer duidelijk nergens heen. Julia zette de motor af en plaatste haar handen als een "hoorn" voor haar mond en riep luid: "Heb je hulp nodig?" Het antwoord kwam: “Genadekant. Alles is in orde!" Ik dacht dat dit precies is hoe de Franse waarden tot uiting komen in het gedrag van burgers: vrijheid, gelijkheid, broederschap. En ook als vrouw kun je een vreemde een helpende hand bieden. Blijkbaar komt solidariteit vooral duidelijk tot uiting op het water, en bepaalde regels werken. Tot het moment van de eerste landing op het eiland heb ik bij Julia een sterk mannelijk principe waargenomen: het vermogen om samen te werken, te beschermen, het vermogen om de zaken te organiseren en te reguleren. gedrag van een groep mensen. Zelfs de manier waarop ze lunchcontainers voor onze groep uitlaadde, toonde haar innerlijke kracht. Zonder enig verzoek van haar haastten de mannen zich om haar te helpen. Ze gaf zich over en kwam tot bloei, stapte in een andere hoedanigheid aan land, in de rol van vrouw-huisvrouw en verpleegster. Terwijl wij genoten van een koel aperitief, lichte hapjes en met haar kletsten, dekte zij snel de tafel en begon onze vis te grillen. Ik bewonderde haar transformatie en filosofische kijk op het leven. In een gesprek met haar uitte mijn man zijn mening dat San Francois en omgeving de mooiste plek in het overzeese gebiedsdeel van Frankrijk is. Wat betekent mooiste? – vroeg de gastvrouw verrast: “Weet je hoeveel even mooie plekken er zijn op de Caribische eilanden?” Ik heb deze vraag waarschijnlijk de rest van mijn leven onthouden, namelijk het sleutelwoord ‘meest’. Het lijkt mij dat we onszelf beperken als we zeggen ‘de beste’. Dus geven we exclusiviteit aan één ding en sluiten we al het andere af, waardoor we onszelf de kans ontnemen om iets of iemand te leren kennen die niet minder opmerkelijk is. Voorheen begreep ik niet waarom ik zo walgde van de titels van ‘de coach met de meeste titel’ of een andere ‘meest’. Dankzij Julia heb ik dit woord verlaten en mijn horizon verruimd. En onlangs las ik een verklaring van een van mijn