Van de auteur: Als een boom uitdroogt, heeft het geen zin om het stof van de bladeren te vegen; je moet de wortels water geven. Ouders zijn onze wortels - Natuurlijk is het gemakkelijk voor je om te zeggen: je moet je ouders dankbaar zijn. Je ouders zijn waarschijnlijk niet zo verschrikkelijk als de mijne... Ze gaven me niet genoeg, hielden niet van me, beschermden me te weinig of te veel. De volwassen 'kinderen' hebben heel veel van dit soort en soortgelijke klachten over hun ouders. ouders ze sloegen me, misschien was ik braaf geweest, anders waren ze verliefd op me geworden... Absurd natuurlijk... Maar dit suggereert dat, ongeacht welke ouders er zijn, er altijd klachten en verwijten zullen zijn. . Ons beeld vanuit het hoofd: hoe ouders van ons moeten houden - het valt niet samen met de realiteit. En vaak, volgens de logica van een kind, als ze niet van me houden zoals ik wil, dan houden ze niet van me. Dit is hoe wrok en irritatie, en zelfs haat, zich ophopen. En onder al deze negativiteit is het bijna onmogelijk om dankbaarheid en liefde te voelen. Geen toegang. Door lagen en lagen van negativiteit. Maar dit betekent niet dat het niet bestaat. Ja, helaas hebben we geen ouderschapsexamen. En onze ouders hebben geen psychologische cursussen gevolgd. Op school en op het instituut leerden ze ook niet hoe ze kinderen correct moesten opvoeden. Onze ouders hadden ook een jeugd. En vaak veel moeilijker en moeilijker dan de onze. Dit is wat Louise Hay zei. Het is heel belangrijk om te begrijpen dat ouders de eerste mensen zijn, de eerste leraren in het leven. En zonder te beslissen, zonder het met hen eens te zijn, is het bijna onmogelijk om gelukkig te worden. Bouw een gelukkige relatie op met uw partner, met uw kinderen... Door in uw grieven uit het verleden te blijven hangen en voortdurend door dergelijke gedachten te scrollen, gooit u uzelf elke keer uit het huidige moment. Letterlijk beroof je jezelf van vreugde. Je bevindt je tenslotte in het verleden, waarin niets veranderd kan worden, of in de toekomst. Illusoir, waarin alles prima had kunnen aflopen als je andere ouders had gehad. Ik zal het niet beu worden om te herhalen: Waar je aandacht naartoe gaat, gaat ook je energie. Waar je je aandacht op richt, is eigenlijk jouw keuze, jouw dagelijkse kleine beslissingen. Spijt hebben van gemiste kansen Door pijnlijke situaties keer op keer te herhalen, prik je eindeloos aan je oude wonden. Dit geeft je alleen maar een slecht en pijnlijk gevoel. Hoe kun je dit allemaal veranderen? Begrijp en accepteer dat je ouders, gezien hun kennis, hun ontwikkelingsniveau, hun begrip, hebben gedaan wat ze konden en op de beste manier. En ze konden niets anders doen. In principe kun je hier een einde aan maken. Als je vandaag gelukkig en vreugdevol wilt zijn en je verder wilt ontwikkelen, je leven wilt verbeteren, moet je hier een einde aan maken over wat de moeite waard is Is het leven, jouw leven op deze aarde, een lichaam van dankbaarheid? Dankbaarheid jegens degenen door wie je dit leven hebt ontvangen? als je je vader of moeder nooit hebt gezien? Als je op geen enkele manier live met je ouders kunt communiceren, kun je niet jezelf zijn bij hen, kun je je gevoelens niet tegenover hen uiten zonder ze de schuld te geven, kun je niet knuffelen. en zeg dankjewel... je moet er zeker iets aan doen. Soms duurt het jaren of decennia voordat je op dit punt komt. Een psycholoog kan je helpen. Doorleef die gevoelens en situaties die nog steeds met pijn resoneren. Laat los wat is ingeslikt en binnenin is samengeperst. Zoek een hulpmiddel. Als je er nog niet klaar voor bent, begin dan met minimaal een stuk papier en een pen. Schrijf een brief. Mama. Aan papa. Met vriendelijke groet, zoals in de geest. Zet alles daar schoon neer. Zoals het is. Zonder uw ‘fatsoen en goedheid’ te verfraaien en te verpoederen. Huil, schrijf, knarsetandend. Uitgave. Maak je geen zorgen, je hoeft het niet te verzenden. Maar wees in ieder geval jezelf terwijl je schrijft. Hierbij. Met jezelf en een vel papier. Het belangrijkste is om te beginnen. Succes!