Ik voorzie de verrassing van aanstaande moeders als ze een artikel met deze titel beginnen te lezen, in de verwachting dat het zal gaan over hoe je contact kunt leggen met de toekomstige baby. En echt, dit onderwerp is heel belangrijk en interessant. En daarom moet er speciale aandacht aan worden besteed en een apart artikel. In dit artikel zullen we het echter hebben over een ander kind dat nog bekender is bij moeders. Dit is het kind dat ze ooit waren: de kleine “Tanyusha”, “Lyubochka”, “Gelechka”, “Nyuta”... En ondanks het feit dat er al genoeg tijd is verstreken sinds de eigenlijke kindertijd, is ons innerlijke kind nee-nee en het zal zichzelf bekendmaken. En hij doet dit vooral wanneer een moeder, toekomstig of gevestigd, moet begrijpen en accepteren dat haar eigen kindertijd voorbij is. Dit gevoel komt vaak op belangrijke, mijlpaalperioden in het leven van een vrouw: huwelijk, zwangerschap, de geboorte van een kind. Er komt een gevoel (in plaats van een besef) dat tijd en leven niet langer volledig van jou zijn zoals voorheen. Je moet het al ergens over eens zijn met je partner, jezelf ergens in beperken of iets helemaal opgeven, als je erachter komt dat je zwanger bent en helemaal niet langer bij jezelf hoort, als de baby verschijnt, als het leven is verdeeld in voeden, kolven , koliek, wandelingen etc. Hoe kan ons innerlijke kind zich manifesteren? Gebeurt het bijvoorbeeld: vroeger, vóór de zwangerschap, was het zo geweldig om tot 10.00 uur in bed te liggen, vooral op vakantie. Maar tijdens het zwangerschapsverlof is het noodzakelijk om met regelmatige tussenpozen vroeg in de ochtend op te komen voor tests. En deze procedure van 's ochtends wakker worden gaat nu gepaard met een slecht humeur, irritatie en systematische vertragingen in de boekhoudkundige deadlines voor de aanstaande moeder. Of een vrouw die hoogzwanger is, draagt ​​nog steeds strakke, strakke spijkerbroeken en legt uit dat ze daarin een mooi figuur heeft, maar in zwangerschaps-kleding voelt ze zich als een ton en is ze helemaal niet aantrekkelijk. Of een zogende moeder eet met plezier hele borden aardbeien, en naast haar staat een baby met felrode, karmozijnrode diathesewangen. Natuurlijk weet de moeder van de relatie tussen de voeding van moeder en baby, maar in reactie op alle vermaningen van anderen zegt ze: "Maar ik wil het zo graag!" Ik hou zo veel van haar!". Is het niet waar, er zijn veel overeenkomsten te vinden, bijvoorbeeld met het gedrag van een driejarig kind dat de smaak en kracht van zijn eigen behoeften heeft gevoeld en deze actief verdedigt. Dus op momenten dat we onze levensstijl moeten veranderen, gewoonten moeten opgeven, nieuwe omstandigheden van ons eigen bestaan ​​moeten accepteren, kan ons innerlijke kind beginnen te verklaren: "Dat doe ik niet!", "Ik ben er moe van!", "Ik kan het niet!", "Ik wil het niet." Deze uitingen worden door anderen vaak egoïsme, onverantwoordelijkheid, infantilisme genoemd, maar het is belangrijker om iets niet te benoemen, maar er iets aan te doen. En doe precies wat elke moeder doet: luisteren, lesgeven, haar kind opvoeden. Scheld jezelf niet uit, schaam je niet, wees niet teleurgesteld in jezelf en je lot als moeder, maar luister, begrijp en ontwikkel jezelf. En het eerste waar je mee moet beginnen is luisteren naar wat het kind in jou vertelt wanneer je bitter wilt huilen of er een intern protest ontstaat, of verlies van zelfvertrouwen. Misschien heeft het kleine meisje in jou steun nodig, of vraagt ​​het om erkenning van haar inspanningen, of vraagt ​​het je gewoon om te onthouden dat je ook van haar houdt. Ten tweede: steun en accepteer het recht van het kind in jou op de gevoelens en behoeften die het ervaart. Ten derde: geef je innerlijke kind wat het nodig heeft. Maar dit is geen bord aardbeien of een nachtdisco, maar hem een ​​alternatieve optie bieden die ook aan zijn behoeften voldoet. Dus als een jonge moeder vanbinnen een ondraaglijke behoefte heeft aan rust en persoonlijke tijd, zoals voorheen, erken dan je recht om dit te willen, maar zeg tegen je innerlijke kind op deze manier: 'Ik begrijp dat je je vrienden al een hele tijd niet meer hebt gezien. tijd / heb de boeken van je dierbaren niet gelezen / ben niet naar een schoonheidssalon geweest. Ik zal zeker 1 uur voor je vinden.