Als ik niet begrijp wat mijn “persoonlijke grenzen” zijn, kom ik heel gemakkelijk in een situatie waarin andere mensen “mij op de een of andere manier behandelen”, en ik wring mezelf in deze omstandigheden, verdragen wat - ongemak (het kan voor de hand liggend zijn, zoals fysieke pijn, maar niet gevoeld, zoals: oh, mijn knie doet pijn) en verschillende van dergelijke situaties hebben "ingeslikt" gedurende een paar dagen ... en het ophopen van irritatie, verontwaardiging, ik kan beginnen uithalen naar kind, echtgenoot of voorbijgangers vanwege iets kleins. Om niet te gaan hamsteren, kun je op het moment merken dat iemand je zoiets begint aan te doen en je er niet blij mee bent. Ja, “Ik vind het niet leuk” is een voldoende argument. Emoties en gevoelens zullen je helpen op te merken in het moment. Ze hebben een uitstekende functie: u informeren over hoe u zich voelt over wat er nu gebeurt. Het opmerken van schendingen van persoonlijke grenzen is een vaardigheid. En de volgende stap is om te leren het te labelen voor de persoon die het doet. Kalmte in de aanduiding is een indicator dat je deze vaardigheid al voldoende in jezelf hebt ontwikkeld. Als dit nog steeds moeilijk is, begin dan met het opmerken en begrijpen van je emoties. Dit kan getraind worden. Hierdoor zul je de verantwoordelijkheid nemen voor wat er gebeurt en hoogstwaarschijnlijk de kwaliteit van het leven dat je leidt verbeteren. Hier is een interessant voorbeeld uit het leven: Gisteren ging ik naar de dokter omdat ik me eergisteren vreemd voelde en moest verduidelijken ‘wat deze sensatie is’. Uiteindelijk zeiden ze dat alles “ok” was en stuurden ze me verder naar een therapeut voor een klinische bloedtest. Ik heb het vanochtend ingeleverd. Alles zou goed komen, alleen onze artsen klimmen graag op een soort goddelijk voetstuk en ze praten vanaf ongeveer die hoogte met je, met tegenzin en vermoeid, met een adem van verveling en passieve agressie: nou, hoe kun je niet met zekerheid zeggen, moet ik dit weten? Als gevolg hiervan wordt het afnemen van een anamnese en het bespreken van de symptomen een daad van etiketteren, beschamen en passief-agressieve spot. Er is op dit moment geen oprechte interesse om uw deskundig oordeel te begrijpen en te geven. 'Stuur deze doktoren weg! Ga naar de normale!” - Ik zou willen zeggen, maar er kan van alles gebeuren en het is niet altijd mogelijk om zo'n dokter te vinden en naar hem toe te gaan. Toch kun je proberen de loop van de situatie te veranderen. Ik zei tegen haar: waarom praat je zo tegen mij Dat? (Jij - ptmk, ik respecteer en erken haar positie als arts, rustige en zelfverzekerde toon - ptmk, ik ben niet klaar om haar vragen op zo'n toon te beantwoorden) Zij: wat bedoel je? (Mijn wenkbrauwen fronsen) Ik: nou, zoals ze zeiden, wat is dit? Het lijkt een beetje op passieve agressie. (Ik drong niet aan en gebruikte ‘alsof’). Ze toonde verbazing en in haar ogen zag ik een sprankje begrip dat ze wist waar ik het over had; En ze was een beetje in de war en zei: nou, ik weet niet hoe ik het anders moet doen.. Ik: ja, wat ben jij.. (dit werd met een glimlach gezegd, passend op dat moment). Omdat het voor mij in feite belangrijk was om het gesprek voort te zetten. En zij (de dokter) schakelde op dat moment over en begon hetzelfde te vragen, maar op een andere manier en hielp zo goed als ze kon om te formuleren hoe ik het kon beschrijven. mijn gevoelens. Ze schakelde eenvoudigweg zelf over naar een andere modus. Door simpelweg hardop een feit te zeggen dat je in een gesprek hebt opgemerkt, kun je de loop van het gesprek veranderen (de gesprekspartner op zijn plaats zetten) en in een functionele richting doorgaan. Zonder ruzie te maken, boos te worden of jezelf onder druk te zetten. Het zal niet bij iedereen werken, omdat sommige artsen het woord passieve agressie niet begrijpen en als dat wel het geval is, kun je andere technieken gebruiken. Veel succes met dit onderzoek! En training !