Vervolg. Begin: https://www.b17.ru/article/277921/ Het is vermeldenswaard dat een kind tot de leeftijd van 4 jaar een verticale relatie met anderen heeft. Dat wil zeggen, hij is beneden en de ouder is boven. Dit feit heeft ook invloed op zijn vermogen om conflicten aan te gaan. De ouder zorgt tegelijkertijd voor en neemt de verantwoordelijkheid voor het kind, zijn veiligheid, comfort en ontwikkeling, en onderdrukt hem aan de andere kant door zijn wil op te leggen. In dit conflict wordt het kind gedwongen toe te geven. Het kind heeft dus zijn eigen interne conflicten. Dit zijn onvermijdelijke neveneffecten van onderwijs. Het kind oefent ook interpersoonlijke druk uit op de ouders, voornamelijk in de vorm van grillen en andere manipulaties die het kind helpen zowel de opgelegde wil van de ouders te ontwijken als zijn eigen wil op te leggen. Fritz Perls beschreef het als ‘een hond van onderaf’. De vaardigheid om met ouders om te gaan en conflicten op te lossen, geeft het kind de kans om beter om te gaan met de samenleving en het milieu in het algemeen. Hij komt steeds meer in contact met zijn leeftijdsgenoten. En hier ontstaan ​​totaal andere conflictsituaties. Grillen en, in het algemeen, de ‘hond beneden’, die een uiting zijn van het egocentrisme van kinderen, werken niet langer in dit conflict. Je moet leren op gelijke voet te conflicteren. Natuurlijk verwerft een kind deze vaardigheid ook onder begeleiding van volwassenen, ouders, opvoeders, kindermeisjes en andere belangrijke volwassenen die conflicten tussen broers en zussen of studenten observeren. En hier zijn de volgende fouten mogelijk: 1) Veel eenheid, weinig strijd - volwassenen benadrukken vaak dat in de eerste plaats vrede, vriendschap en dat je nooit conflicten mag hebben, je moet alles delen, toegeven aan de jongeren, of toegeven voor de ouderen hangt het af van de voorkeuren van de leraren, je kunt niet beledigen, meisjes zwakker enzovoort. Als je negatieve emoties hebt en de wens hebt om je belangen te verdedigen, dan moet je dit in de eerste plaats vergeten en de talrijke regels onthouden en ze volgen, gewoon om confrontatie te vermijden. 2) Er is weinig eenheid, veel strijd - sommige volwassenen leren daarentegen: 'denk alleen aan jezelf, het belangrijkste zijn je wensen, en de tranen en grieven van andere kinderen zijn kleinigheden. Deze strategie leidt ertoe dat het kind een wispelturige egocentrist blijft strijd - het kind wordt geleerd weg te blijven van leeftijdsgenoten, zodat er geen conflictsituaties ontstaan. Deze stijl van opvoeden leidt ertoe dat het kind contacten helemaal begint te vermijden; 4) Er kan veel eenheid ontstaan. veel strijd - sommige volwassenen zijn buitensporig betrokken bij het sociale leven van het kind, nemen ze mee naar verschillende clubs en dwingen het kind om meer met leeftijdsgenoten om te gaan dan hij kan De kwantiteit van interacties vertaalt zich niet in kwaliteit. En dan blijft zo’n kind een leven leiden dat niet het zijne is. Het meest optimale is om kinderen te helpen conflicten te leven en op te lossen, zodat ze tijdens confrontaties stabiel kunnen zijn en niet kunnen weglopen voor negatieve emoties. Help het kind ook om uit zijn egocentrisme te komen, het standpunt van de tegenstander in te nemen, er interesse in te tonen, zonder zijn verlangens te vergeten. Laat zien dat een conflictsituatie niet alleen negatief is, maar vooral creativiteit is. Samen spelletjes spelen helpt hier enorm bij. Zelfs volwassenen die deze voorschoolse crisis ongunstig hebben doorgemaakt en niet hebben geleerd conflicten met leeftijdsgenoten creatief te benaderen, kunnen deze vaardigheid inhalen in verschillende spellen, maar ook in psychologische groepen, waar ze verschillende situaties kunnen naspelen. Vervolg https://www.b17.ru/article/162540/