Aan de hand van het voorbeeld van één situatie van vandaag wil ik je laten zien hoe denkfouten niet alleen iemands humeur en zelfrespect beïnvloeden, maar ook zijn relaties met anderen . Ik plaatste een advertentiepost op een van de sociale netwerken, waar ik mijn expertisegebieden schetste, en voegde eraan toe dat ik niet werk met mensen met chemische afhankelijkheid (drugsverslaving, alcoholisme). Er was een gebruiker die besloot een reactie onder de post achter te laten met ongeveer de volgende inhoud: “Als je niet met drugsverslaafden werkt, ga dan studeren! En hoe dan ook, wat voor soort vrouw is een psycholoog? Niemand neemt je serieus! ” Het is duidelijk dat het doel van de persoon was om mij te vernederen door te wijzen op mijn gebrek aan competentie en door professionele kansen te devalueren op basis van mijn geslacht. En in de regel is degene die probeert te vernederen degene die zich vernederd voelt. In het boek ‘Overcoming Resistance in Cognitive Behavioral Psychotherapy’ van Robert Leahy resoneerde de gedachte bij mij: de cliënt zal proberen jou hetzelfde gevoel te geven als hij zich voelde in zijn relatie met zijn ouders.’ En niet alleen de cliënt uiteraard Ik heb met een dergelijk fenomeen te maken gehad toen ik met sommige cliënten werkte die als kind werden misbruikt. Bij de overdracht behandelen ze je op dezelfde manier als ze hen behandelden, als ze niet genoeg empathie hadden aan het feit dat ik niet werk met mensen die een chemische verslaving hebben? Blijkbaar was het individu, omdat hij zelf een drugsverslaving had, beledigd dat ik niet met hem wilde werken, en niet met zijn probleem Ten eerste maakt hij geen onderscheid tussen zijn persoonlijkheid en zijn probleem (als drugsverslaving slecht is, dan is hij slecht), en ten tweede besloot hij dat ik drugsverslaafden discrimineerde, dat wil zeggen dat hij mijn opmerking als een persoonlijke belediging opvatte. en afwijzing. Vervolgens rationaliseert de persoon en legt voor zichzelf uit wat hij heeft gelezen om de bitterheid van cognitieve vervormingen, zoals mijn incompetentie, te verzachten en door te geven aan het individu. De reacties laten onvoldoende controle over impulsen zien - dit is wanneer een persoon, als hij het ergens niet mee eens is, bijvoorbeeld niet probeert te begrijpen, maar onmiddellijk in agressie gaat en handelt. Als gevolg daarvan kreeg de commentator een ‘storm in een glas water’, zoals ze zeggen. Hij bedacht iets voor mij dat er niet was, haalde voor zichzelf alleen maar negatieve dingen uit de boodschap, zonder na te denken over welke positieve aspecten er in zaten, en bestempelde mij, net als alle vrouwen in het algemeen, dat een vrouw niet meegenomen mag worden. serieus als professional. Het is niet verrassend dat een dergelijke reactie aanleiding geeft tot veel problemen in iemands leven, en het allerbelangrijkste: hij drijft zichzelf met zijn gedachten in de problemen. Wat vind ik van zulke uitspraken? Om te beginnen probeer ik niet alles wat er over mezelf wordt gezegd en analyseer ik automatisch de binnenkomende informatie. Wat ik nu in het artikel beschreef, duurde maximaal een minuut in mijn gedachten. Ik laat me ook leiden door de rechten van een assertief persoon. Ik zal er een paar geven. 1. Ik heb het recht om mijn mening te uiten. 2. Ik heb het recht om te zeggen: “Ik weet het niet.” 3. Ik heb het recht om geen excuses te maken voor mijn beslissingen. 4. Ik heb het recht om niet te doen wat ik niet wil. Uiteraard werken deze regels binnen de kaders van de wet en als je intern vrij genoeg bent om het te betalen. Meer nuttige informatie en communicatie in mijn telegramkanaal. Ik abonneer me graag 😉 https://t.me/burkova_psy Respecteer het auteursrecht in overeenstemming met Art. 146 van het Wetboek van Strafrecht van de Russische Federatie ©