Van de auteur: Een afscheidsartikel voor moeders (toekomstig en heden). Over wat voor angsten er zijn; de zorgen die gepaard gaan met zwangerschap en is er een uitweg als je overweegt een tweede kind te krijgen... Lieve vrouwen, moeders! Ik deel mijn ervaring met jou. Ik hoop dat deze tekst je zal helpen) Hoe je een besluit kunt nemen... Het gebeurde zo dat er in mijn levensarsenaal (zoals bij veel, zo niet alle mensen) situaties waren waarin het nodig was om een ​​keuze te maken over waarvan verdere gebeurtenissen afhingen. Ik zal ze niet allemaal opsommen. Ik zal me concentreren op degene die mijn levenspad heeft veranderd en mij de kans heeft gegeven mijn wereldbeeld te veranderen. Dit is de geboorte van een tweede kind, of, om preciezer te zijn, de zwangerschap die aan de tweede geboorte voorafging. Letterlijk onmiddellijk na de eerste geboorte, terwijl ik op bed lag en het kleine roze lichaampje van mijn zoon zag, besloot ik dat ik absoluut nog een kind wilde. zoon. En ik stelde me voor hoe snel dit zou kunnen gebeuren... De tijd verstreek, mijn zoon groeide en met hem groeide het verlangen om dit wonder te herhalen. En toen ik zwanger was van mijn tweede zoon, kwam HIJ ineens... Angst! Het bleek dat al mijn morele voorbereidingen niets te maken hadden met de huidige stand van zaken, en ik was echt bang. Misschien wel het ergste was dat vanaf het moment dat het volgende kind werd geboren, het leven dramatisch zou veranderen. Natuurlijk was ik me ervan bewust dat het leven was veranderd na de geboorte van mijn eerste zoon. MAAR! Twee kinderen in een gezin betekent, weet je, meer dan één. En hoe je het ook bekijkt, elk gezinslid zal te maken krijgen met de moeilijkheden die met deze vreugde gepaard gaan. Een van de meest voorkomende "angsten": - het oudere kind zal jaloers zijn op het jongere en zal dienovereenkomstig niet behandelen hem op de beste manier; mama heeft voortdurend pauze, omdat... Ze staat voor een moeilijke taak: koeren met de jongere en op de een of andere manier op wonderbaarlijke wijze de nodige aandacht besteden aan de oudere. Je moet begrijpen dat gesprekken als “je bent al volwassen/senior en kunt langer zonder je mama zijn” niet echt helpen, maar deze beruchte jaloezie en het verlangen om wraak te nemen op deze kleine schurk, die geboren is, juist versterken. gewoon om zijn hele moeder weg te nemen; - vader in het algemeen zou op dit moment niets minder dan superman moeten worden. Zijn verantwoordelijkheden omvatten niet alleen het helpen van zijn moeder, maar soms zelfs het transformeren in haar: op tijd een wandeling maken met de oudste / 's avonds een boek lezen / haar voeden. Als moeder bezig is met het oudere kind, wordt vader moeder voor het jongere kind (om natuurlijke redenen maakt borstvoeding geen deel uit van zijn verantwoordelijkheden en mogelijkheden). de gedachte aan de geboorte van een tweede zoon. Oh ja - de gedachte (of beter gezegd, het woonde daar al) kwam vaak bij me op dat het leven na de bevalling net zo verslechterd zou zijn alsof er brand zou zijn. Ik kon me dus niet eens voorstellen hoe ik er fysiek in zou slagen om mijn oudste kind naar de kleuterschool te brengen en waar het jongste kind zou zijn; welke superkrachten kan ik hebben om omringd te zijn door twee kinderen tegelijk, zodat ze allemaal niet zeuren (idealiter is hij goed gevoed en in een goed humeur)... Over het algemeen waren er veel redenen waarom ik moest ‘zweten’. Zo veel dat het eng was om zelfs maar te proberen ze op te sommen, omdat het leek alsof er geen einde aan kwam. Tegen de achtergrond van mijn zorgen en zorgen (hoewel in feite zelfs daarvoor), verslechterde mijn relatie met mijn man merkbaar. En dit was alleen maar een aanvulling op het vreselijke beeld dat E. Munch ooit op canvas afbeeldde: "The Scream Therapy" werd in deze periode een grote redding voor mij. Wanhopig om mezelf op de een of andere manier te redden, besloot ik deze ongelooflijk moeilijke stap te zetten: naar een psychotherapeut gaan. Om precies te zijn: mijn man en ik gingen naar hem toe. En als ik deze reizen aanvankelijk als een verplichting beschouwde, dan merk ik dat ik na een tijdje steeds meer geïnteresseerd raakte, niet alleen in persoonlijk genezen, maar ook in de mogelijkheid om die genezer van zielen te worden, die een therapeut me geeft. in wezen is. Het was mijn nogal lange en netelige weg om daar te komenberoep. Nu herinner ik me veel in fragmenten, hoewel sommige sessies stevig in mijn geheugen zijn gegrift. Als ik niet zo'n ervaring had gehad met de interactie met een therapeut, zouden de veranderingen in het leven misschien niet zo kwalitatief en acceptabel zijn geweest als ik zwanger van mijn langverwachte dochter, wilde ik deze ervaring van mij delen, waarbij ik door de angst en afschuw van veranderingen ging die iedereen lijkt te willen, maar het is niet zonder reden dat onze psyche deze impulsen om iets te veranderen dempt en fluistert: “Niet nu . Het is riskant. Verandering is iets waardoor je de tijd niet kunt terugdraaien.” Er zijn genoeg vrienden om mij heen die al één kind hebben, maar niet kunnen beslissen om nog een tweede te krijgen om dezelfde reden van angst, onzekerheid en ongerustheid. Daarom wil ik een paar aanbevelingen geven aan degenen die “willen, maar aarzelen”: 1. Dus ja, de geboorte van een tweede kind is een onvoorwaardelijke verandering in de manier van leven. En het feit dat het eerste kind deze manier van leven ooit veranderde, betekent niet dat het weer zo zal zijn. Elk volgend gezinslid maakt zijn eigen aanpassingen aan de dagelijkse routine, de interfamiliale verbindingen en de vorming van de ruimte.2. Als u regelmatig met uw oudere kind praat over hoe de geboorte van een baby verloopt, zal dit de ernst van de ervaring enigszins verminderen. Hier moet je begrijpen dat als de gesprekken intimiderend zijn, het beter is om ze te vermijden. Dus de zinsneden "Nu moet mama altijd bij de baby zijn", "Aangezien je de oudste bent, kun je alleen spelen/zitten", "Je moet mama's assistent worden" - veroorzaken een onmetelijk gevoel van angst, eenzaamheid en verlatenheid, ook al gaat het alleen om praten. Zoals alle psychologen ter wereld adviseren (maar veel ouders negeren dit), moet je zo eerlijk mogelijk zijn tegen je kind. In dit geval is dit een echte en eerlijke beschrijving van de situatie die zich zal voordoen. Dus: “Ik zal meer tijd aan de baby besteden, omdat hij niet in staat is om te eten/drinken/in slaap te komen, hij kan niet eens lopen of zitten. Maar ik zal ook voor je zorgen, want... Ik hou van je en je hebt ook mijn aandacht nodig.” “In mijn vrije tijd kan ik, als ik daartoe in staat ben, een boek met je spelen/lezen. En als het me lukt om de baby 's nachts gemakkelijk genoeg in slaap te brengen, dan kan ik bij je in bed komen zitten', 'Ik zal je heel dankbaar zijn als je me helpt met de jongste, je kunt me bijvoorbeeld een luier geven en doe het licht in de kamer aan als ik de baby een bad geef en hem in mijn armen draag. Dergelijke zinnen schetsen natuurlijk geen erg rooskleurige vooruitzichten voor het oudere kind, maar a) ze zijn reëel, d.w.z. wijk niet af van wat er werkelijk zal gebeuren; b) ze moedigen oudere kinderen nog steeds goed aan en motiveren ze om hulp en bijstand te bieden (ik zal je een geheim vertellen dat oudere kinderen ouder zijn omdat ze al het verlangen en het vermogen hebben om genetisch helpers te worden. Dit is hoe de psyche van degenen die dat wel zijn ouder in familie).3. In geen geval mag je "knuffels" vergeten, die bij verhoogde angst een zeer gunstig effect op iedereen hebben. Een aparte bonus is dat de oudste deze ervaring automatisch meeneemt naar het onderbewustzijn.4. Het simpelweg opschrijven van al uw angsten op papier helpt de angst te verminderen. Hoewel de geest ons hiervan weghaalt, zeggen ze: als je niet nadenkt, betekent dit dat je minder voelt. Maar hier moet je het tegenovergestelde doen: er is tijd - schrijf alles op papier wat je zo beangstigt en beangstigt. Het volgende punt zal zijn om te beschrijven hoe reëel dit allemaal is (d.w.z. een angst als “Met de komst van een tweede kind zal het leven erger worden” telt niet mee. Je moet precies beschrijven wat erger zal worden en waarom het erger zal worden. erger, enz. en enz.) en welk tijdsbestek deze angst heeft (d.w.z. angst zoals een constant gebrek aan slaap, enz. is slechts een illusoir idee van wat er zal gebeuren. Alle moeders weten dat er vroeg of laat een een periode waarin het kind dag en nacht goed begint te slapen).5. Zo'n angst als "Ik ben de enige dochter in het gezin en ik weet hoe goed het is, maar hoe zal mijn kind lijden als hij een concurrent heeft" - heeft zowel echte als fictieve!