Als er niets gebeurt, heb ik er nog nooit op gelopen... Weet je waarom? Omdat het zo verdomd moeilijk is! uit de film "The Scent of a Woman" Hoe vreugdevol zou het zijn in de zielen van veel mensen die erin zijn geslaagd om "dingen te breken" in hun leven als de keuzes waarmee ze in het leven werden geconfronteerd dichter bij de twee primaire kleuren in het evaluatiepalet zouden liggen - zwart en wit. Op school en in het ouderlijk gezin hebben de verantwoordelijken sinds hun kindertijd zoveel geleerd dat het doen van goede daden goed is, en slechte daden natuurlijk slecht. Maar ze waarschuwden zelden of bijna nooit dat het leven vol zou zijn met zulke situaties waarin het moeilijkste zou zijn om te begrijpen en te onderscheiden wat goed en wat slecht voor mij is en op dit moment op allerlei educatieve sites staan ze vol met letters die niet eens meer letters zijn, maar kreten van wanhoop. Machteloos, betraand, vol pijn, lijden en hopeloosheid. Scheiden of niet scheiden? Moet ik weggaan of blijven? Met je vrouw of met je minnares? Daarmee betrouwbaar, of daarmee spannend? Moet ik stoppen met mijn studie en het risico nemen mijn geluk te beproeven, of moet ik het lot niet tarten en doorgaan? Situaties die van buitenaf lijken op een objectief en onverbiddelijk correct beeld, dat meestal wordt bezeten door familieleden, collega's of buren, zijn volkomen begrijpelijk en eenvoudig? om een besluit te nemen. 'Handel verstandig', 'Weeg de voor- en nadelen af', 'Plan voor de toekomst', 'Emoties zijn een slechte adviseur', 'Luister naar mensen met ervaring op dit gebied', 'Kijk realistischer naar het leven', 'Dat kan' t een liefdevolle blik op tafel werpen", "Het is beter om een echt beroep te krijgen en niet in fantasieën te leven." Een objectieve kijk lijkt altijd de voorkeur te hebben in zijn vertrouwen. Maar hoe duizenden keren ‘goed geïnformeerde’ mensen ook gelijk hebben, het leven als fenomeen wordt door een persoon subjectief geleefd, en daarom helpt een blik van buitenaf weinig op te lossen op een manier die echt innerlijke vrede brengt. Een objectieve kijk ligt dichter bij iets in de geest van ‘Ik begrijp alles met mijn verstand, maar ik kan niets met mezelf doen.’ Een doodlopende weg wordt vaak gekenmerkt door het feit dat er geen duidelijk goede uitweg in zit. Sommige mensen trouwden in de hoop dat er gevoelens zouden komen als ze samenwoonden. Want als je rationeel nadenkt, was hij destijds absoluut de beste partij. En de manier waarop hij hem behandelde, was niet te vergelijken met de manier waarop anderen hem behandelden. Gedurende de tijd dat ze elkaar leerden kennen, vormde hij zelfs bij verstek een krachtige steungroep uit haar familieleden en vrienden. Maar ondanks alle creatieve dingen die hun leven samen vulden, kwam de liefde niet naar hem toe. En dan, na een aantal jaren huwelijk, ergens op een feestje, waar ze op het laatste moment was uitgenodigd en niet had mogen gaan, ontmoet ze HEM plotseling! En wat we nu moeten doen en hoe we verder moeten leven, is volkomen onduidelijk. Of iemand is al de bloeijaren bezig met dit soort sociaal bergbeklimmen. Hij heeft al zijn kracht gestoken in het overwinnen van carrièrepieken en heeft al veel van deze pieken beklommen. Zelfs degenen waar anderen zelfs in volwassen jaren, dichter bij zonsondergang, niet aan toe komen. En toen werd ik plotseling geconfronteerd met de gekke gedachte dat ik in feite al die tijd tijdens mijn leven een monument voor mezelf had gebouwd. Ik heb het gebouwd, maar het was zo koud, koud. Steen. En hij wordt helemaal niet warm. En bij speciale gelegenheden feliciteren collega's het hele team door iets standaards te lezen als "op deze prachtige dag wil ik wensen...", maar mijn hart is zo verdrietig. Want zoals in een profetisch lied uit mijn jeugd: ‘Thuis wacht een koud bed…’, en de rubberen intimiteit met een prestigieus hoog prijskaartje is niet iets dat niet langer bevredigt, maar op de een of andere manier zelfs vernederend voelt als feit. En hoe kon het, er was tenslotte een jongen die ervan droomde kapitein te worden. Bijna opgeklommen tot de rang van admiraal! Maar er is geen vreugde waar ik van droomde, en inhelemaal niet. Net als in de grap over ballonnen en het feestgevoel. Of iemand gaat voor langere tijd naar een psycholoog of psychotherapeut. En in sommige opzichten lijkt het te helpen, maar er is ook veel ontevredenheid. Een triest leven. Het vermogen om te genieten is ergens verdwenen, ik weet niet eens meer wanneer precies. Het onrecht van de roofzuchtige machten van deze wereld, die, zo lijkt het, nooit genoeg te eten zullen hebben. Mensen die naast je parkeren en de deur openen, terwijl ze aan de jouwe krabben. Een vrouw of echtgenoot, met wie ze totaal andere mensen zijn geworden. Het was alsof ze gingen trouwen of met een heel ander persoon trouwden. En een psychotherapeut, die, na gestudeerd te hebben voor God weet hoeveel jaar ergens daar en zoiets, dat je zulke namen niet eens kunt uitspreken, met al zijn staat van dienst, kan het niet zomaar aannemen en zeggen. Hoe kan ik dit allemaal aanpakken?!!! Wat moet ik nu doen?!!! Maar in plaats daarvan zegt hij dat het misschien vergelijkbaar is met de manier waarop ik naar hem toe ga, hoewel ik in veel opzichten niet graag naar hem toe ga. En hoe ik verder leef met mijn partner, al zijn er ook veel dingen die niet meer dichtbij mij staan. En deze vraag: “Wat moet ik eraan doen?!” Het is alsof de wanhoop absoluut is uitgekristalliseerd. Het ontstaat wanneer er zoveel is gedaan, maar het zo weinig vrucht heeft gebracht (van het woord ‘onbeduidend’) dat je je hand wilt opsteken en het wilt opgeven. Denkbeeldige vijandelijke soldaten of mensen in witte jassen in een kamer met witte muren. Alles behalve deze pijnlijke, ondraaglijke dubbelzinnige keuze. Als er duidelijk niets aan de hand is, en er onzekerheid is die een alarmerende toon laat klinken. Als je gewoon ergens in de hoek wilt zitten en je hoofd in je handen wilt leggen. Wanneer je gewoon met de stroom meegaat. Zonder eerst te denken dat alleen dode vissen met de stroom meedrijven. Het meest dramatische en aangrijpende moment, dat de prachtige Danelia zo nauwkeurig weergeeft in ‘Autumn Marathon’, is het einde. Het lijkt erop dat de held deze levengevende woede heeft verworven. Het lijkt erop dat deze levengevende woede is veranderd in een levengevende vastberadenheid. En hij sloeg de deuren dicht die al lang geleden hadden moeten worden dichtgeslagen. En hij gaf me klappen die al lang geleden hadden moeten worden gegeven. En hij gaf handen die al lang geleden hadden moeten worden gegeven. En hij deelde de oorbellen uit aan alle zusters die er al heel lang om vroegen. En dan gaat de telefoon en bijna tegelijkertijd komt er stilletjes een vrouw de kamer binnen. En jij moet deze keuze maken. En je moet kiezen tussen twee belangrijke en, in feite, de enige woorden die gewicht hebben: "Ja" en "Nee." En hij bracht de hele film door in de richting van deze keuze en was er volwassen voor. En nu zal hij het zeker doen. En hij doet niets. En ze rennen in de donkere ochtend, deze schijnbaar eeuwige race naar nergens. Terwijl er mooie en verdrietige muziek speelt. Een trieste komedie. Waar deze splitsing van twee mogelijke keuzes wordt gevoeld, zijn er in feite bijna altijd minstens drie keuzes. Je kunt ervoor kiezen om iets te doen, je kunt ervoor kiezen om iets niet te doen. En je hoeft helemaal niets te kiezen. Dezelfde derde. Hoewel het lijkt alsof er niets gebeurt als er niets wordt gekozen: hoe kan dit een keuze zijn? Maar de interne subjectieve realiteit is bijna altijd dat wanneer er niets gebeurt, mensen er in wezen voor kiezen ongelukkig te zijn. In een kooi zitten en jezelf niet toestaan daar uit te komen. Fantaseer over enkele plannen die de ziel behagen en die opzij zijn gezet voor de veronderstelde toekomst, en schrijf ze kort voor het tij met je vingers in het zand op. Proberen iets te veranderen kan altijd tot niets leiden. Of zelfs kan het tot een scherpe verslechtering leiden. En het is eng. Het is zo beangstigend dat het gemakkelijker is om zelfs maar voor lijden op dit moment te kiezen. Ervoor kiezen om langdurig en chronisch ongelukkig te zijn, maar niet zo acuut pijnlijk, dan iets te veranderen, waardoor ergens een scherpe mislukking riskeert. Maar sommigen kiezen er nog steeds voor om te veranderen. Net zoals er mensen zijn die leven en alles laten zoals het is. Ze zijn er allebei. Welke is goed? Het is onmogelijk om het met zekerheid te zeggen. In zekere zin maakt het niet eens uit welke keuze je maakt; na elke keuze gaat het leven door. Anders, anders, maar het is er, het gaat. Socrates steunde degenen die aarzelden in de zin dat: “Doe wat je wilt, het is later allemaal hetzelfde