Als we veel over vrede en ontspanning praten, is het nodig om poolstaten aan te raken, zoals angst, spanning, controle. Helaas zijn deze toestanden bijna de belangrijkste metgezellen in het leven van moderne mensen. We kunnen handelen op basis van twee polen: een staat van liefde (vrede) of een staat van angst (angst). Angst, als initiële basis, brengt voortdurende mentale spanning met zich mee. We proberen vast te houden aan wat extern is, in te halen wat extern is, we proberen externe steun in een sekte in te bouwen. En tegelijkertijd begrijpen we het hoofdidee niet: alles wat extern is, is eindig. In deze wereld behoort niets ons toe behalve onszelf, onze toestanden, gedachten en emoties. De paradox is dat onze psyche deze wet kent. En al onze pogingen om vast te houden aan het uiterlijke worden door de psyche gezien als een aanval op onze eigen staat van evenwicht en evenwicht. We beginnen de controle te verliezen. Hoe anders? Controle hebben over wat we niet nodig hebben, is ook een van de belangrijkste en favoriete menselijke bezigheden. En onze diepe innerlijke angst kan heel goed de noodzaak van deze controle bewijzen. Het is waar dat het niet duidelijk is waarvoor en voor wie we deze angst voelen... Vooral voor onze illusies... We rationaliseren, leggen uit, houden ons bezig met mentale masturbatie, in plaats van gewoon te beginnen met voelen en eerlijk tegen onszelf te zijn. En het is heel eng om eerlijk te zijn: daar ben ik tenslotte, met al mijn onvolkomenheden, met al mijn ellende, die geaccepteerd en verwerkt moet worden... Daarom vallen we in de controle en “alles zou op mijn manier moeten zijn.” ”... Alleen deze controle heeft een zeer hoge prijs - ongelooflijk sterke spanning. En al onze rationalisaties, logica en argumenten in pogingen om onze angst te rechtvaardigen zijn slechts een illusie van deze controle “naar mijn mening”, waarachter een volledig wantrouwen tegenover onszelf, anderen en de wereld schuilgaat. Controle geeft ons de sterkste illusie van veiligheid. Alleen is dit slechts een illusie, en deze bezwijkt onder het gewicht van de diepe waarheid van de psyche. Het maximale dat we kunnen controleren zijn onze gedachten, acties, gedrag, emoties... En zelfs dan niet altijd. Al het andere - nee! De hele buitenwereld (en vooral andere mensen) is niet onderworpen aan jouw controle. Waarom houden we ons dan zo wanhopig vast aan controle? Het is heel eenvoudig: het is een verdedigingsmechanisme dat ons in staat stelt ons beeld van onszelf en ons gebruikelijke beeld van de wereld te behouden. En ook hier worden we geconfronteerd met valkuilen: terwijl we de bestaande orde der dingen beheersen en bang zijn deze te verliezen, ontnemen we onszelf de mogelijkheid om van het leven te genieten... Om van al zijn diversiteit te genieten, samen met ontspanning, creatieve stroom en plezier. We proberen zelfs seks onder controle te houden, in plaats van de gevoelens en sensaties te volgen, ons hoofd en onze gedachten los te laten en onze partner te vertrouwen. Controle en angst putten ons zenuwstelsel dag na dag uit. We proberen nog meer controle te krijgen, maar daardoor krijgen we alleen maar krachtige spanning en “leven in het hoofd” en niet in het lichaam. We vertrouwen ons lichaam, onze reacties, onze verlangens niet. Vanwege de controle horen we ze niet eens en begrijpen we niet wat van mij is en wat van iemand anders. Het is heel moeilijk om de controle op te geven en bewust kwetsbaar en vertrouwend te zijn op het pad naar echt plezier. Maar wat we gaandeweg tegenkomen, is de moeite waard. De Amerikaanse schrijver Ralph Ellison zei ooit: ‘Het leven moet geleefd worden, niet gecontroleerd.’ Laten we onszelf dus toestemming geven om te leven en van het leven te genieten…