Vandaag heb ik besloten om te schrijven over de complexe, slopende toestand van ‘niemand’. Hoe je met waardigheid naast jezelf kunt leven als een eenvoudig mensenleven een droom lijkt. Wanneer de toestand van niemand alle verlangens overstemt en er verlies van zelf optreedt, verliest een persoon niet alleen zichzelf, maar ook zijn doel in het leven, en wordt het bewustzijn van zichzelf als individu gewist, en blijft alleen het lichaam over onderzoek bestaat uit regels, normen en dogma's die gevoelens vermijden en zichzelf verbieden van echt plezier, wat wordt bereikt door ontbering, gebruik en angst. Een persoon raakt zo gewend aan een spookachtige rol dat hij grondig doordrenkt is van het verlangen om te behagen en er klaar voor is dagenlang leven in dromen van betere dagen na de moeilijkste beproevingen. Alle overtuigingen komen maar op één ding neer: het goede wordt alleen bereikt door lijden, zoals in sprookjes over Assepoester (je kunt je schoonheid alleen laten zien door slopende werken). of de dieprode bloem (je kunt alleen naar je geliefde kijken, want ik = een monster). Zowel Assepoester als het monster zijn in wezen stereotypen - een niemand - een wezen dat niemand nodig heeft. Op welk punt leest iemand gedragspatronen van helden die in wezen directe gevoelens en openlijke uitingen van liefde vermijden. Lijden, ontbering, pijn en wanhoop drijven een persoon en op momenten van toenadering is het noodzakelijk om aan mezelf en de wereld te bewijzen dat ik het waard ben om geliefd te worden. Het verbod op liefde werd lang vóór de gebeurtenissen van vandaag gevormd. De metaforen van Assepoester en het monster zitten diep in de gewonde ziel en vernietigen de dorst naar relaties, waardoor een persoon wordt uitgeput met ondubbelzinnige uitingen van bewijs van liefde. Conventioneel kan men de toestanden 'Assepoester-syndroom' en 'Monster-syndroom' noemen, ze manifesteren zich zichzelf als signalen voor verlossing, een uitweg uit de huidige situatie. Tegelijkertijd begrijpt een persoon duidelijk de interne motivatie, met behulp waarvan hij zijn eigen principes en overtuigingen vormt, met behulp waarvan hij de voorwaarden kiest voor het bereiken van een doel: liefde waardig zijn bereiken en hoe iemand een doel bereikt, waar hij aan denkt, wat hij zegt en hoe hij dat doet. Bovendien begint het mechanisme zelf lang vóór de huidige toestand, wanneer het vertrouwen in de liefde verdwijnt, d.w.z. in de aandacht dat je wordt gezien, begrepen, opgemerkt en geaccepteerd. Zelfs de zinsnede zelf: liefde waard zijn, spreekt voor zich. Ten eerste verwijst het naar het verleden en wil een persoon liefde waardig zijn, zoals er ooit was, misschien in de jeugd of kindertijd. Ten tweede rijst meteen de vraag hoe je nu liefde waardig kunt zijn, als de gewoonten van simpelweg zijn werden gevormd in het stadium van persoonlijkheidsvorming, op het moment waarop een persoon gefixeerd is op een relatie. Bij het kijken naar sprookjes worden oorzaak-en-gevolg-relaties opgebouwd tussen goed en kwaad, het gebruik van goederen (arbeid en materiële waarden) ter wille van de liefde = aandacht. Waarom werd de plot uit een sprookje als voorbeeld genomen? Met behulp van een sprookje kun je de huidige situatie als het ware van een afstand van buitenaf bekijken. Personages worden op de een of andere manier in hun leven geïdentificeerd en helden worden gezien als belangrijke personen uit het echte leven, die een persoon aansporen en oriënteren in de ruimte van relaties, de communicatiecirkel verkleinen en correleren met de gedragslijn van het individu. Voor het menselijk brein wordt alle informatie gezien als een voldongen feit, terwijl in een stressvolle toestand onmiddellijk een herconfiguratie van conventies kan plaatsvinden, ervaringen kunnen worden vernietigd en vervangen door kennis, waardoor gevoelens worden gecompenseerd tot de noodzakelijke staat die een persoon accepteert dankzij de Bewaarde waarden. Zo begint een persoon bewust met zijn gevoelens te werken, waarbij hij het concept van gevoelens vermijdt, omdat emotionaliteit wordt diep van binnen geblokkeerd en wordt beschermd door lagen van gebruikelijke reacties en manieren om op elke situatie te reageren. En aangezien iemands leven cyclisch is en zich als in een spiraal beweegt, wordt de gecreëerde bron van levensambities periodiek precies op de plek geklemd waar het zich bevindt. het was ooit moeilijk, het is pijnlijk en moeilijk, dit is ongeveer hoe de trekker (haak) werkt. Elke klem wordt in het menselijk lichaam gevoeld als fysieke pijn en manifesteert zich daarin1