Een van de drie componenten van de beroepsopleiding van consulentpsycholoog, psychotherapeut (hierna therapeut genoemd) is supervisie. Tijdens het proces van supervisie van praktisch werk vindt ook de ontwikkeling en groei van de professionele vaardigheden van therapeuten plaats. Er kan nauwelijks worden gezegd dat een therapeut een zodanig vaardigheidsniveau heeft bereikt dat hij geen supervisie nodig heeft. Supervisie is een vorm van professionele gemeenschaps- en zakelijke samenwerking, die een gunstig effect heeft op de therapeut, ongeacht zijn ervaring. Voortdurende vorming en ontwikkeling is een kwalitatief kenmerk van ons vak. En net zoals alles wat zich ontwikkelt, in ontwikkeling is, ondersteuning nodig heeft, heeft de therapeut, die heel natuurlijke moeilijkheden ervaart bij het werken met cliënten, de steun van andere professionals nodig, samenwerking met hen. De eerste functie van supervisie is dus professionele ondersteuning. Supervisie is een visie van minimaal twee personen – de supervisor en de supervisant – op het werk van de therapeut. Door de ervaring ontstaat het anders-zijn van de supervisor (supervisors), dankzij interactie, co-creatie in het supervisieproces, een stop en heroverweging van wat er in de therapeutische ruimte gebeurt een specifieke cliënt wiens casus wordt gepresenteerd in het belang van de therapeut, die door supervisie effectiever wordt in het helpen van andere cliënten. De tweede functie van supervisie is dus een educatieve functie die de grenzen van de professionele competentie verlegt Kociunas schrijft in het artikel “Het supervisieproces: een existentiële visie” dat de therapeut tijdens het supervisieproces de mogelijkheid heeft om te leren: · zijn cliënten beter te begrijpen, zich bewust te zijn van uw eigen gevoelens jegens cliënten en uw reacties daarop; · Door te analyseren wat er gebeurt tussen de therapeut en de cliënt tijdens het therapieproces en wat er gebeurt tussen de supervisor en de supervisant tijdens het supervisieproces, kun je de subtiele nuances van de therapeutische relatie begrijpen: · kun je beter de mate van effectiviteit zien van het gebruik van je eigen therapeutische interventies, in hoeverre deze tijdig, op de juiste plaats en op een passende manier worden toegepast, welke impact ze hebben op de therapeutische relatie en de voortgang van de cliënt richting de beoogde doelen; · structureren van therapeutische interacties, beide tijdens een individuele sessie en in het proces van therapeutisch werk als geheel; hun potentieel in de therapie ontdekken en beter benutten. Zoals elk proces dat de ontwikkeling bevordert, kan supervisie niet zonder crises. Het kan moeilijk zijn voor de therapeut om zijn eigen professionele wereldbeeld op te geven, ook al is dat duidelijk onproductief, en open te staan ​​voor veranderingen in zijn therapeutische standpunten. De essentie van een crisis in de supervisie voor een therapeut is de ervaring van zijn kwetsbaarheid en tegelijkertijd zijn bereidheid om nieuwe informatie over zijn casus, over zichzelf als therapeut, te accepteren. Het is door een crisis dat de therapeut zichzelf ontgroeit en de grenzen van zijn ervaring verlegt. Dankzij de vorming van voldoende eigenwaarde tijdens het supervisieproces openen zich nieuwe groeimogelijkheden en wordt de zone van naaste ontwikkeling van de specialist voor zichzelf duidelijk. De essentie van de derde, sturende functie van supervisie is om de therapeut te helpen de kenmerken van zijn eigen persoonlijkheid te realiseren en te beheersen. Want het is mogelijk dat onze houding, ‘blinde vlekken’ en kwetsbaarheden het therapeutische proces kunnen beïnvloeden. Wanneer deze invloed onbewust en dus oncontroleerbaar is, kan deze antitherapeutisch werken. Supervisie helpt de therapeut zijn eigen beperkingen in te zetten ten behoeve van de cliënt. Supervisie kan individueel of in groepsverband zijn. Groepssupervisie heeft zijn voordelen Groepen geven gevarieerder feedback. De reikwijdte van de mogelijkheden in groepssupervisie geeft elke therapeut, beginner of ervaren, de keuze wat hij bereid is te accepteren, wat hij op zijn ontwikkelingsniveau kan accepteren. In een groep is er een bredere».