Vandaag wil ik het hebben over het voorkomen van codependente relaties in het gezin. Een codependent persoon is iemand wiens voornaamste kenmerk het negeren van zijn eigen ongemak is. Voor hem is ongemak geen serieus en overtuigend argument om de situatie te veranderen. Als een codependent familielid, op zijn zachtst gezegd, ongemak ervaart, zal hij zijn toestand negeren, uitstellen, er geen aandacht aan besteden en dus niets aan de situatie veranderen. Het gevaar bestaat dat dergelijk gedrag in vrijwel elk gezin voorkomt. En dit leidt er in de regel toe dat sommige behoeften van codependents onbevredigd blijven. Ze verdragen langdurig ongemak, wat periodiek resulteert in inzinkingen, schandalen en agressieve uitbarstingen jegens een ziek (afhankelijk) familielid. Dat is nog niet alles: na een paar jaar uw behoeften te hebben onderdrukt, neemt het risico op somatische ziekten toe. Dit is het grootste gevaar van het codependente relatiemodel. Een ander belangrijk kenmerk is hypercontrole. Hoe meer het is, hoe rampzaliger de gevolgen zullen zijn voor de relatie. Niemand vindt het leuk als zijn gedrag door iemand anders wordt gecontroleerd. De codependent controleert alles en iedereen: het gedrag van de echtgenoot, de kinderen in zijn gezin, de patiënt zelf. De zorg voor een ziek familielid is ook onderhevig aan hypercontrole: overmatige controle over voeding, naleving van procedures, behandeling, aankleden en medicatieregime. Een dergelijke hypercontrole is al een duidelijk teken dat veranderingen een codependent scenario hebben gevolgd. Ik zal nog een ander kenmerk noemen: een laag zelfbeeld. Hier is er een gevoel dat “er iets mis is met mij”, dat er een soort defect zit in wat er gebeurt. Dit is het gevaar. Een van de belangrijkste kenmerken van codependente gezinnen waarmee gewerkt moet worden, is de totale vervaging van persoonlijke grenzen. In zulke gezinnen begrijpen en begrijpen maar weinig mensen waar wiens behoeften liggen, waar wiens emoties, intenties en verlangens zich bevinden. Met andere woorden: het is een complete puinhoop. Preventie betekent hier je grenzen definiëren en hun integriteit behouden. Begrijpen waar is mijn leven, en waar is het leven van de patiënt, waar is het leven van gezonde familieleden, waar is het leven van een ziek familielid, waar is het leven van mijn kinderen, waar is de patiënt in zulke gevallen gezinnen, zou ik apart willen zeggen, aangezien hun leven ‘gijzelaar’ kan worden van de zorg voor een ziek familielid, en dit, o, hoe verkeerd. Dit is oneerlijk vanuit het oogpunt van een gezond kind, aangezien het verschijnen van de ziekte niet zijn wens was. Het kan ook zijn dat het kind in een gezin is verschenen waar al een zieke was en dat dit ook niet zijn keuze was. Er zijn gezinnen waar kinderen geen keuze krijgen om niet voor een verslaafde te zorgen. En het is uiterst belangrijk om deze keuze aan een kind te geven. Dit is hoe de toekomstige volwassene zijn leven zal onderscheiden van het leven van zijn gezin, zijn leven van het leven van een zieke. Dit verschil op zichzelf schept grenzen en maakt een gezond kind vrijer van de mogelijke pathologische gevolgen van het hebben van een ernstig ziek familielid in het gezin. Dit is natuurlijk niet gemakkelijk, maar het is toch de moeite waard om jezelf zo vaak mogelijk de vraag te stellen: “Waar is mijn emotie, en waar is de emotie van de patiënt? Waar ligt mijn behoefte en waar ligt de behoefte van de patiënt?” En zo vaak mogelijk moet u onderzoeken of uw leven verandert in eindeloze zorg, bezorgdheid en angst voor een ziek familielid. Het is belangrijk dat elk gezinslid zijn eigen levensgebied heeft, zijn eigen interesses, zijn eigen favoriete bezigheden die geen verband houden met het leven van de patiënt. Dit zijn de dingen die nodig zijn om codependente relaties in een situatie te voorkomen een ziek familielid. Dit geldt overigens niet alleen voor dergelijke situaties. Met vriendelijke groet, praktijkpsycholoog Dina Kotovskova.