Interpretatie is een handeling waardoor wat in de ene taal wordt uitgedrukt, begrijpelijk wordt in een andere taal (woordenboek). Het blijkt dat interpretatie lijkt op een vertaling van de ene taal naar de andere, en een psychoanalyticus is een vertaler , een geleider tussen de bewuste en de onbewuste cliënt. Dus als een specialist haast heeft en te snel de diepte in gaat in zijn interpretatie, dan kan het gebeuren dat de ene cliënt dit opvat als een verlangen om hem een ​​buitenaardse visie op de situatie op te leggen, en dit kan door hem gevoeld worden. aangezien gebrek aan begrip, oplegging, inbreuk... verdedigingen en therapie zullen werken, kunnen dit resulteren in ontevredenheid en devaluatie van het werk van de analist. Aan de andere kant zal het begrip van interpretatie op intellectueel niveau blijven, als iets... dat plaatsvindt, maar los daarvan, als interessante informatie, als een gegeven. Alleen tijdige interpretatie is waardevol en heeft een therapeutisch effect, en dit gebeurt wanneer de ‘cliënt rijp is’. Vervolgens vindt het begrip van de analist van wat er wordt gezegd plaats op intellectueel, psychologisch en persoonlijk niveau. De natuurlijke integratie ervan in interne processen vindt plaats, wat dient als een bron van persoonlijke veranderingen. Klinisch geval: Patiënt I. vertelde een incident dat haar zus haar vertelde over haar kennissen, met wie ik zelf niet bekend was: twee jonge vrienden waren aan het praten. nachtelijke rit buiten de stad langs de snelweg en reden met aanzienlijke snelheid zonder veiligheidsgordels te dragen. Plots zag de bestuurder een dier over de rijbaan rennen en remde plotseling, de auto begon uit te wijken, de airbags werden geactiveerd, omdat beide niet waren vastgemaakt, de airbags duwden ze naar elkaar toe en ze stierven ter plekke door harde slagen op hun hoofd . Ik was geschokt door wat er gebeurde, sprak er veel en uitvoerig over, over het verdriet van de moeders. Angst verscheen bij het autorijden, angst om een ​​ongeluk te krijgen. Er gingen 5 sessies voorbij en ze keerde keer op keer terug naar dit onderwerp. Ik moet zeggen dat de cliënt destijds een beginnende automobilist was, en het leek mij dat ze op dit onderwerp terugkeerde uit angst voor autorijden (ik denk dat dit gedeeltelijk het geval was). Er gingen nog eens 4-5 bijeenkomsten voorbij, maar ze herinnerde zich dit incident keer op keer. Ik suggereerde dat airbags misschien een sterke, allesverslindende, verstikkende moederliefde zijn, die zelfs dodelijk kan zijn als er geen veiligheidsmaatregelen worden genomen (in de vorm van veiligheidsgordels). het ongeluk was voorbij, ze voelt zich rustiger achter het stuur en... om de een of andere reden keert ze niet meer terug naar de herinneringen aan dit ongeluk. Mijn relatie met mijn moeder begon te veranderen. (Het thema van moederlijke overbescherming was een rode draad in haar leven en was het thema van ons werk).