Een man en een vrouw staan ​​het dichtst bij elkaar. Waarom worden we in deze relaties met veel moeilijkheden geconfronteerd en ervaren we de meest pijnlijke gevoelens? In een staat van liefde vindt er in de eerste fasen van het creëren van een relatie een proces plaats dat samensmelten wordt genoemd. De natuur heeft het zo ontworpen voor de voortplanting - tijdens deze periode hebben onze hormonen een bedwelmende werking. Wij zien een ideale partner naast ons. De hormonen stromen over, de vreugde van de tijd die we samen doorbrengen is buiten de hitlijsten. Volgens de theorie van H. Fisher duurt deze periode 17 maanden tot 3 jaar. Deze tijd is genoeg om een ​​relatie te laten beginnen, het lot van twee mensen is met elkaar verweven, het paar registreert een relatie en er verschijnt een gezin. Na een tijdje beginnen we de realiteit te zien, de hormonen nemen af, we worden geconfronteerd met die kwaliteiten van een partner die we niet hebben opgemerkt of waarvoor we een oogje dichtknijpen. Het is tijdens deze periode dat we beseffen dat we van elkaar verschillen, dat er iets is waar we het niet mee eens zijn, dat we verschillende standpunten hebben, enz. Vanaf dit moment begint de echte relatie tussen man en vrouw. Wanneer er een besef is van jezelf en je gevoelens en een ontmoeting met een echte ander, hem opnieuw leren kennen. Dit kan een pijnlijke periode zijn, het kan moeilijk voor ons zijn, maar als we trouw blijven aan onze keuze en een harmonieuze relatie willen opbouwen, kan het resultaat, met enige moeite, zelfs beter zijn dan je verwacht. Gestaltprincipes die helpen bij het opbouwen van een harmonieuze relatie met een partner: 1. Bewustzijn Het belangrijkste en eerste principe van Gestalt is bewust zijn. Wanneer u moeilijkheden ondervindt in een relatie, luister dan naar uzelf, uw gevoelens en behoeften. Als u zich bewust bent van uw gevoelens en verlangens, kunt u in een relatie op uzelf vertrouwen. Hoe je dat doet? Mindfulnesstraining kan zeer langdurig zijn en het hele leven duren. Vooral als we niet gewend zijn onze eigen sensaties, gevoelens en verlangens te horen. Dit gebeurt vrij vaak in ons leven, dankzij onze opvoeding. Kinderen wordt niet geleerd keuzes te maken op basis van gevoelens en verlangens, maar wordt verteld hoe ze moeten doen, wat ze moeten doen en wanneer. Hierdoor is onze gevoeligheid afgestompt. Maar ondanks dit kunnen we mindfulness op elke leeftijd trainen. Het eenvoudigste is om jezelf zo vaak mogelijk dezelfde vraag te stellen: “Wat wil ik?” Er kunnen verder verschillende interpretaties zijn: “Wil ik dit echt?”, “Hoe wist ik dat dit is wat ik wil?”, “Geniet ik van wat ik heb?” enz. De tweede, aanvullende manier om het bewustzijn te vergroten is door middel van lichamelijke oefeningen. Ze kunnen heel verschillend zijn. Het is belangrijk dat dit niet alleen een sport is, maar technieken die gericht zijn op het begrijpen van de eigen sensaties en gevoelens. Tegenwoordig zijn er veel mogelijkheden. Hier is een kleine lijst met oefeningen die het bewustzijn helpen trainen: 1. Dansbewegingstherapie, spontane dans, authentieke beweging (je kunt thuis oefenen, met muziek, het belangrijkste is om te ontspannen en te horen hoe je lichaam wil bewegen). 2. Osho-meditaties (een deel van de meditaties kun je ook thuis doen).3. Vipassana (je kunt een tiendaagse cursus volgen en daarna zelf oefenen).4. Thanatotherapie (zonder een groep of therapeut is het al moeilijker, maar de hoofdtaak van deze techniek is om te leren ontspannen, wat je thuis kunt proberen te doen))), enz. Misschien kent iemand andere opties, ik heb opgesomd van wat Ik heb het zelf geprobeerd. 2. Verantwoordelijkheid Het tweede belangrijke principe van de Gestalt-aanpak is verantwoordelijkheid. Verantwoordelijkheid voor mijn leven, voor mijn eigen keuzes, voor wat er vandaag met mij gebeurt. Dit is iets anders dan je schuldig voelen. Aan de ene kant geef ik niemand de schuld van wat mij overkomt, omdat ik zelf verantwoordelijk ben voor de situatie waarin ik mij bevind. Aan de andere kant is het belangrijk dat ik niet de schuld heb van wat er is gebeurd, maar om de een of andere reden moest ik precies dat doen. Laat het me uitleggen met een voorbeeld. Tijdens een familiecrisis, de vrouwHaar ogen gingen open en ze zag een andere man voor haar staan. Het leek haar dat hij zorgzaam, attent, zachtaardig en tegelijkertijd sterk was, in staat om een ​​gezin te onderhouden en comfortabele levensomstandigheden te creëren, waarmee hij de verlangens van zijn vrouw bevredigde (haar naar de bioscoop of naar restaurants brengen). Ze werd zelfs geconfronteerd met een man die een rustige avond voor de tv wilde doorbrengen en in het weekend met zijn vrienden wilde gaan vissen. Hij besteedt veel energie aan zijn werk, komt moe thuis en wil stilte en een heerlijk diner. Was hij anders toen hij verliefd was? Toen hij het hof maakte, nodigde hij haar echt uit voor de film, gaf haar bloemen en was dapper. Toen het gezinsleven begon, begonnen momenten van aandacht minder vaak voor te komen, of zelfs tijdens vakanties. In een dergelijke situatie zijn er de volgende opties voor de ontwikkeling van gebeurtenissen: geef de man de schuld (hij heeft me bedrogen, hij is anders geworden, hij houdt niet meer van me, enz.), geef mezelf de schuld (ik heb ervoor gekozen de verkeerde man, ik doe alles verkeerd, ik voel me niet tot hem aangetrokken, ik weet niet hoe ik relaties moet opbouwen...). En er is ook een mogelijkheid om er vanuit een verantwoordelijkheidsperspectief naar te kijken. Wat is mijn verantwoordelijkheid voor het kiezen van deze specifieke man? Wat vond ik er leuk aan, wat trok mij aan? De volgende stap is: hoe bouw ik nu mijn leven zo op dat de situatie precies zo is? Misschien ben ik te veeleisend? Misschien ben ik na de bruiloft minder voor mezelf gaan zorgen? Of ben ik misschien erg afhankelijk geworden van mijn partner en kan ik de focus verleggen naar veel interessante activiteiten waar ik persoonlijk plezier aan beleef? Ontmoet bijvoorbeeld vrienden of ga naar dezelfde sportschool. Je schuldig voelen is niet de meest constructieve manier om een ​​situatie op te lossen. Je kunt jezelf en anderen eindeloos de schuld geven. Of je bekijkt het vanuit je eigen verantwoordelijkheid: wat is mijn bijdrage aan de huidige situatie, wat kan ik doen om deze te veranderen. 3. Contact In de context van familierelaties begrijp ik dit Gestaltprincipe als volgt: voor mij is het interactie met een partner. Het vermogen om relaties op te bouwen zodat we onze gevoelens kunnen bespreken, elkaar kunnen horen, het leven zo kunnen organiseren dat aan ieders behoeften wordt voldaan. Om dit te doen is het belangrijk dat u zich bewust bent van uw gevoelens en verlangens, daarover kunt zeggen en vragen, de gevoelens en verlangens van uw partner kunt herkennen en een manier kunt vinden om met elkaar om te gaan. In de praktijk is dit naar mijn mening het moeilijkste moment in een relatie. Er zijn veel verschillende manieren om dit contact te vermijden, bijvoorbeeld wrok, negatieve ervaringen waarin ik niet werd begrepen, oncontroleerbare woede, het verlangen om te manipuleren, de angst om een ​​partner te verliezen en meer. Al deze methoden zijn vaak onbewust. Wat moeten we doen? Blijf het bewustzijn trainen, wees eerlijk tegen jezelf (en dit gaat over verantwoordelijkheid) en geef aan jezelf toe hoe ik dit contact in mijn eentje verstoort. 4. Grenzen Ieder van ons heeft persoonlijke grenzen, dat wil zeggen een eigen zone waarin ik mij op mijn gemak voel. Partners overschrijden in een fusie regelmatig elkaars grenzen. Ze slapen in hetzelfde bed, eten samen, kijken naar dezelfde tv, laten elkaar toe in de intieme ruimte. De fusie gaat niet weg, maar wordt alleen minder pathologisch na een hormonale storm. Het concept van evenwicht is hier belangrijk. Aan de ene kant zijn we heel dichtbij, aan de andere kant is er respect voor ieders grenzen. En het belangrijkste is kennis over deze grenzen en over die van jou. Kan ik een compromis sluiten bij het oplossen van een controversiële kwestie, anders is dit voor mij de grens waar ik niet heen kan. Grenzen zijn geen stabiele waarden. Ze kunnen flexibel zijn. Het is belangrijk om ze te onthouden en bewust een keuze te maken: kan ik hierheen verhuizen of niet en waarom. Hier hebben we het niet alleen over grenzen, maar ook over keuze. Over het kiezen tussen je eigen gevoelens, verlangens en de grenzen van je partner. En iedere keer is het belangrijk om deze keuze bewust te maken. 5. Acceptatie Dit is eerder een humanistisch principe. Maar het is erg belangrijk in de Gestalt. Het gaat over het accepteren van jezelf met je gevoelens en verlangens en het accepteren van je partner met zijn gevoelens en verlangens, die misschien anders zijn dan de mijne. Een heel belangrijk punt hier,!