Gedeeld verdriet is half verdriet, gedeelde vreugde is dubbele vreugde. Verlies en verlies zijn onvermijdelijk in ons leven, ze maken deel uit van het menselijk bestaan. Dood van dierbaren, verlies van een baan, echtscheiding, verlies van gezondheid, de lijst gaat maar door. Hoe ouder we worden, hoe vaker we te maken krijgen met situaties van verlies. En het is onmogelijk om hieraan te wennen. Wat moeten we doen? Laten we eens kijken hoe ieder van ons het verlies van een dierbare ervaart. Een persoon begint met huilen om de overledene. Alleen mensen begraven hun mededieren; Maar begraven is niet vergeten, het is herinneren en in herinnering bewaren. En voordat een geliefde een warme en heldere herinnering in onze ziel wordt, moeten we het rouwproces doorlopen. Wat het is? Het punt is dat we allemaal hetzelfde pad bewandelen als we verlies ervaren. Wat moet je weten over rouw? Psychologen hebben ontdekt dat rouw doorgaans (er zijn uitzonderingen) uit opeenvolgende fasen bestaat. De eerste fase is de fase van shock en gevoelloosheid. Het kan tot de negende dag duren. We zijn vaak mentaal bij een overleden dierbare, we kunnen boos zijn op het binnendringen van andere mensen in onze ruimte. Daarna volgt de tweede fase, de zogenaamde zoekfase. Gemiddeld vindt de piek van deze fase 5-12 dagen na het nieuws van het overlijden plaats. Het manifesteert zich in het verlangen om de overledene terug te geven en in de ontkenning van niet zozeer het feit van de dood als wel in de duurzaamheid van het verlies. Tijdens deze periode kunnen we ons tegelijkertijd bewust zijn van de dood van een dierbare en wachten op zijn telefoontje of terugkeer van het werk. Het is als traagheid in het bewustzijn. Gedurende deze periode is het voor ons moeilijk om onze aandacht voor de buitenwereld vast te houden. Soms kunnen we ons de stem van de overledene of zijn silhouet in de menigte voorstellen. Dergelijke verschijnselen zijn niet zeldzaam, dus wees niet bang, dergelijke manifestaties zijn tijdelijk en zullen zeker voorbijgaan. Dan komt de derde fase: acuut verdriet, dat 1,5 - 2 maanden duurt vanaf het moment van de tragische gebeurtenis. Als u tijdens deze periode af en toe moeilijk kunt ademen, zwakte, gebrek aan energie, druk op de borst, een brok in uw keel ervaart, is dit volkomen normaal. Dit is de periode van het grootste lijden en de grootste pijn. Het lijkt uw kennissen vaak dat het al veel beter met u zou moeten zijn, maar u voelt wanhoop. Uw slaap kan verstoord zijn, er verschijnen voortdurend beangstigende gedachten in uw hoofd, u kunt eenzaamheid, leegte en zinloosheid voelen, maar ook woede, schuldgevoelens, angst en ongerustheid. U kunt zich geïrriteerd voelen tegenover andere mensen. Het kan zijn dat u erg afgeleid of angstig bent. En ook vermoeidheid door elementaire dagelijkse activiteiten. Het werk van rouw is uitputtend. Wees niet ongerust, ook dit gaat voorbij. Hoewel het er in deze periode op lijkt dat het nu altijd zo zal blijven... De vierde fase is de fase van resterende schokken en reorganisatie. Gedurende deze periode keert het leven geleidelijk terug naar zijn ritme, worden de eetlust en de slaap hersteld. Je denkt minder aan de overledene. Gedurende deze tijd kunnen er soms nog resten van verdriet optreden. De gelegenheid kan bestaan ​​uit belangrijke data (verjaardag, sterfdatum, huwelijksverjaardag) en jaarlijkse evenementen (feestdagen, zomerseizoen, enz.). Een jaar later gaat de ervaring van rouw zijn laatste fase in. De betekenis en taken van rouw in deze fase zijn dat het beeld van de overledene een bijzondere plaats inneemt in mijn bewustzijn, mijn innerlijke wereld. Hoe kunnen we het voor onszelf gemakkelijker maken om met verlies om te gaan? Het eerste dat belangrijk is om te onthouden om verdriet te overleven, is er doorheen komen. De mensen om je heen willen misschien dat je het snel vergeet, afgeleid wordt, of bang zijn om je te herinneren aan de dood van je geliefde. Het stoïcisme wordt verheerlijkt in onze samenleving. Als je niet huilt, word je geprezen omdat je 'goed' bent. Het probleem is dat niet huilen betekent dat je je ongepast gedraagt ​​in de situatie, en dit gaat gepaard met verlies van gezondheid. Er is geen voorzichtigheid bij verdriet, hoe je je ook gedraagt, hoe je het ook laat zien - dit is normaal. John Bowlby schreef: "Vroeg of laat stort iedereen die alle ervaringen van verdriet vermijdt in, en vervalt meestal in een depressie." AlsAls het na drie maanden nog steeds erg lastig voor je is, kun je het beste contact opnemen met een praktijkpsycholoog. In dit geval is een van de doelen van het werken met verlies om mensen te helpen deze moeilijke taak van rouw op te lossen, om pijn te openen en te ervaren zonder ervoor in te storten. Je moet deze pijn leven, zodat je deze niet je hele leven meedraagt. Na het overlijden van een dierbare is het belangrijk om goed voor uzelf te zorgen: Controleer uw gezondheid, vooral als u hartproblemen, hoge bloeddruk of andere chronische ziekten heeft. Let op uw dieet en slaap. Probeer vast te houden aan uw gebruikelijke dagelijkse routine. Zelfs als je geen eetlust hebt, eet dan beetje bij beetje - je hebt kracht en energie nodig. Praat over de overledene met degenen die bereid zijn te luisteren en met wie je wilt praten. Brand over wat je maar wilt, over vroeger of over hoe de dood kwam. Zelfs als je dit vaak zegt, is het goed, het betekent dat je het moet uitpraten. Zoek vóór de begrafenis een gelegenheid om alleen te zijn, zeg hardop 'doodgegaan (of stierf)', zeg niet 'weg'. Wees niet bang voor je emoties, laat ze naar buiten komen. Veel mensen weten niet wat ze moeten zeggen, maar het maakt niet uit. Wees boos, het zal niemand pijn doen. Probeer geen kalmerende middelen of alcohol te gebruiken vóór de begrafenis. Het is belangrijk om in contact te blijven met je gevoelens. Het begrafenisritueel wordt op een specifieke manier uitgevoerd om u te helpen uw verdriet te uiten. In Egypte waren rouwenden altijd aanwezig bij begrafenissen; zij hielpen de familieleden van de overledene bij het uiten van hun verdriet. Dit komt door de manier waarop veel mannen met gevoelens omgaan. Er bestaat bijvoorbeeld nog steeds het vooroordeel dat tranen een teken zijn van zwakte en zwak karakter. Als we naar kinderen kijken, zullen we ontdekken dat ze even gemakkelijk hun gevoelens kunnen uiten: ze zijn blij als ze zich goed voelen en plezier hebben, ze huilen van pijn en frustratie. Bovendien uiten zowel meisjes als jongens hun gevoelens op deze manier. Bij het op een gezonde manier omgaan met verdriet hebben mannen dezelfde behoeften als vrouwen. Dat komt tot uiting in de behoefte om te praten over wat er is gebeurd, het verlangen om tussen mensen te zijn die medeleven tonen en soortgelijke ervaringen in het verleden hebben gehad of nu meemaken. Mannen, isoleer jezelf niet, probeer het verdriet van een rouwverwerking niet alleen te verwerken! Zoek mensen die je kunnen helpen deze moeilijke periode door te komen. Dit kunnen vrienden zijn, andere mannen die verlies ervaren, of een praktijkpsycholoog. De dood van een dierbare dwingt mij om het belangrijkste in het leven te heroverwegen. We hadden ruzie, maar nu is het niet langer belangrijk, of niet zo belangrijk. En het belangrijkste is dat het allemaal voorbij is. En nu vat ik de resultaten samen, alleen... We hebben samen een relatie opgebouwd, en ik vat de resultaten alleen samen, en ik mis de Ander echt... Ik mis de dialoog met hem, zo'n dialoog kan gebeurt alleen bij deze persoon. Er is nu geen vraag meer naar dat deel van mij dat met deze persoon werd geactualiseerd, er is een gapende wond voor in de plaats gekomen. En voordat de wond geneest, kost het tijd, en ik zal door lijden heen moeten gaan om het verloren evenwicht te vinden. Overzicht van verloren relaties. Om te evalueren wat een relatie voor ons was en wat we verloren hebben, splitsen we onze relaties op in honderden stukjes. We spelen ze opnieuw af in herinneringen, fantasieën, dromen. Prettige herinneringen veroorzaken tegelijkertijd vreugde en pijn. Moeilijke herinneringen, ruzies, grieven zorgen ervoor dat we opnieuw teleurstelling, woede of melancholie ervaren. De taak van de beoordeling is om deze feiten opnieuw te overwegen en te accepteren zoals ze waren, om ermee in te stemmen. De paradox is dat hoe verwarrender en complexer de relatie was, hoe moeilijker het rouwproces is. En we moeten dit allemaal verwerken voordat het verdriet ons verlaat. Gebruik van medicijnen. In onze cultuur is het traditioneel geworden: voordat iemand naar een begrafenis gaat, krijgt hij een kalmerend middel. Artsen schrijven medicijnen vaak voor vrij lange perioden voor. Waar moet u op letten? Als medicijnen vóór het overlijden van een dierbare zijn voorgeschreven, moeten ze worden ingenomen. Als ze worden voorgeschreven om stress te verlichten,.