Allereerst moet u de term definiëren. Wat is dwangmatig overeten? Eenvoudig gezegd is het de regelmatige eetbuien van enorme hoeveelheden voedsel, die gepaard gaan met schuldgevoelens en zelfhaat en het gevoel dat u uw eetlust niet kunt stoppen. Tekenen van een eetbuistoornis. U kunt niet stoppen met eten en heeft geen controle over wat u eet. U eet veel en zeer snel (alsof ze dit kunnen wegnemen). U eet zelfs als u zich vol voelt. U eet automatisch kan snel een pakje koekjes eten en niet merken hoe het is gebeurd). Pijn in de maag, stoornissen in het maag-darmkanaal. Ongeacht hoeveel en wat je eet, je krijgt op zijn best een vluchtig genot, dat onmiddellijk verdampt je verlicht stress. Je eet het vaakst als je met iets anders bezig bent (voor de tv, computer, tijdens het lezen). De aanwezigheid van de helft van deze symptomen geeft aan dat u vatbaar bent voor dwangmatig overeten. Dwangmatig overeten is geen ziekte. Dit is een symptoom van de ziekte. En de ziekte zelf is in dit geval emotionele ontevredenheid. Het kan veel verschillende bronnen hebben. Hier zijn enkele van de mogelijke: eenzaamheid, gebrek aan steun en bevredigende hechte relaties, constante stress, onervaren verdriet, onderdrukte sterke gevoelens (woede, wrok, jaloezie), overmatige controle en zelfbeheersing op andere gebieden van het leven. emotionele ontevredenheid kan elke onenigheid op het gebied van gevoelens betekenen. Het kan situationeel en voorbijgaand zijn, dat wil zeggen dat een heel specifieke reden tot een dergelijke onevenwichtigheid heeft geleid (het uitmaken met een geliefde, ontslagen worden, de ineenstorting van de hoop). Of het kan chronisch zijn (“afkeer” in de kindertijd, laag zelfbeeld, ontkenning van de realiteit). Voedsel is in dit geval een compensatie voor wat ontbreekt. Het moet gezegd worden dat ons lichaam over het algemeen gespecialiseerd is in compensatie. Zweten compenseert bijvoorbeeld de mogelijkheid van oververhitting, geeuwen compenseert het gebrek aan zuurstof, en een verhoogd gehoor en aanraking compenseert het onvermogen om visueel te navigeren in het donker. Op emotioneel gebied is de situatie iets gecompliceerder. Om twee redenen: Het is vaak moeilijk om te begrijpen wat ik precies mis. Zelfs als we begrijpen wat er ontbreekt, is het moeilijk of zelfs onmogelijk om het te krijgen. En dan proberen we deze zuigende trechter van emotionele ontevredenheid op verschillende manieren te dichten: verslavingen , constante ‘sprongen’ in nieuwe relaties, werkverslaving, enz. Of, zoals in ons geval, gulzigheid. Hoe kun je jezelf helpen? De meest voorkomende oorzaak van dwangmatig overeten zijn emotionele problemen. Meestal is dit depressie, onderdrukte gevoelens en overmatige zelfbeheersing (bijvoorbeeld een meisje dat geobsedeerd is door het idee slank te zijn). Psychotherapie kan deze problemen helpen overwinnen. Langdurig en regelmatig. En je tot haar wenden is natuurlijk de beste optie. Wij kunnen de ziekte niet zelf ‘genezen’. Zelfs een psycholoog kan het niet alleen aan. Het is waar dat er gevallen zijn waarin het vanzelf kan verdwijnen, als bijvoorbeeld de levensomstandigheden zijn veranderd en God het iedereen verbiedt. Laten we het voor nu hebben over welke nuttige dingen we voor onszelf kunnen doen. Zelfhulp is in dit geval controle over het symptoom zelf. Controle is het voortdurend bewust zijn van wat ik doe, waarom ik het doe en wat ik daardoor wil. Algemene aanbevelingen: Minimaliseer de aanwezigheid van bereid voedsel in huis. Probeer net voldoende kant-en-klaarmaaltijden in huis te hebben voor ontbijt, lunch en diner, plus wat tussendoortjes. Het principe hier is eenvoudig: afwezigheid van verleidingen. Als u niet alleen woont, kunt u vragen om het eten uit het zicht te verwijderen (zodat er geen kommen met snoep op tafel staan, fleurige pakjes snacks, enz.). Laat dit allemaal opbergen in de keukenkastjes. Probeer een dieet te volgen. Hoofdmaaltijden elke dag op ongeveer hetzelfde tijdstip. Na verloop van tijd zal het lichaam zich op andere momenten aan dit regime aanpassen.je zult minder honger hebben. Neem alleen eten aan de eettafel. En dit is niet alleen een kwestie van goede manieren. Als het jouw taak is om het proces van overeten onder controle te houden, dan moet het worden beroofd van allerlei extra ‘gemakken’ (niet eten op de bank, in een fauteuil, voor de tv, voor de computer, enz.) Houd er rekening mee dat u na het eten na ongeveer 20 minuten een vol gevoel krijgt. Gebruik uw vrije tijd met iets dat uw aandacht opslokt en het is goed als u daarvoor uw handen nodig heeft. Technieken om met dwangmatig overeten om te gaan Je zit vol (laten we zeggen dat je onlangs hebt geluncht) en voelt plotseling de drang om iets te eten. Het eerste controlepunt is om 10 minuten te wachten. Gedurende deze tijd zul je niet van de honger omkomen. Maar verwijder de dwangmatige aard van de handeling (dwanghandelingen zijn onbewuste automatische handelingen). Sta gedurende deze 10 minuten op, plaats uw voeten op schouderbreedte uit elkaar en adem een ​​paar keer diep in en uit. Er gingen 10 minuten voorbij en de gedachte om op iets te kauwen kwam weer bij je terug. Het tweede controlepunt is: drink in plaats van te gaan eten twee glazen water (de een na de ander), maar niet snel, in één teug, maar langzaam, één slokje tegelijk. Op deze manier bevredig je indirect de behoefte om te “absorberen” zonder schade aan het lichaam. Als we dwangmatig te veel eten beschouwen als compensatie voor emotionele honger (en dit is een soort zelfbedrog), dan is drinkwater een compensatie voor compensatie, dat wil zeggen een bedrog van bedrog voor de tv of voor de computer. je wordt voortdurend aangetrokken tot knagen, ergens op kauwen, etc. . Het grootste gevaar hierbij is dat je niet merkt hoeveel je daadwerkelijk eet. Daarom zijn we opnieuw bezig met het misleiden van onze schadelijke verslaving. Je kunt kauwgom kauwen, een grote fruitpit of een lolly in je mond kauwen. We ‘eten’ dus zonder te absorberen. Een goede metafoor om het effect van deze techniek te illustreren is de fopspeen van een baby. Elke keer dat je gaat eten, moet je je volledig bewust zijn van dit proces. Voordat je de keuken ingaat, vraag jezelf af: “Wat wil ik precies eten?” Begin niet voordat u begrijpt wat precies. Het antwoord “Ik weet het niet, iets lekkers” is niet geschikt. Je realiseerde je bijvoorbeeld dat je peperkoek wilt. Dan is de volgende vraag aan jezelf: “hoeveel peperkoekkoekjes wil ik nu eten?” Laten we zeggen dat jij beslist. die twee. Dan neem je geen zakje peperkoekkoekjes, maar een bord. Het liefst een mooie die jij leuk vindt. Leg precies twee peperkoekkoekjes uit het zakje op een bord, knoop het zakje vast en zet het uit het zicht. Het is raadzaam om eventueel voedsel (indien mogelijk) in meerdere kleine stukjes te verdelen. Laten we zeggen dat je deze 2 peperkoekkoekjes met een mes in 6 stukken hebt gesneden (dit helpt het “gulzigheidscentrum” ervan te overtuigen dat je 6 peperkoekkoekjes hebt gegeten). Eet elk stuk zo langzaam mogelijk, kauw grondig en probeer de kleinste nuances van smaak en nasmaak te onderscheiden, en de gevoelens die na deze sensaties ontstaan. Volg de ‘sensatiescanner’ terwijl het gekauwde en ingeslikte stuk door de slokdarm naar beneden zakt en in uw maag valt. Dit alles wordt gedaan om het eetproces zo bewust mogelijk te maken en jezelf te laten genieten. Wanneer voeding op deze manier plaatsvindt, heeft het lichaam de tijd om te begrijpen dat het wordt gevoed en stuurt het passende signalen naar de hersenen, naar de centra die verantwoordelijk zijn voor verzadiging, plezier en kalmte. Deze gevoelens komen het dichtst bij liefde en het zijn juist deze (compenserende) gevoelens die we willen ervaren door regelmatig te veel te eten. Maar de paradox is dat wanneer we te snel en onbewust eten, we onszelf beroven van de reden waarom we eten. En dan “hebben de wolven honger en worden de hazen opgegeten.” Een andere manier om met dwangmatig overeten om te gaan is de volgende: sta jezelf toe om te eten, maar eet vooral iets dat slecht smaakt. Voor velen past het goed, voor anderen helemaal niet. Individuele kenmerken spelen hierbij een grote rol. Wanneer kleine kinderen van de slechte gewoonte van duimzuigen afkomen, wordt vaak een eenvoudige methode gebruikt: ze smeren de vinger in met mosterd. Het kind ontwikkelt een geconditioneerde reflex dat “op een vinger zuigen bitter en walgelijk is” en na verloop van tijd raakt hij hiervan afgewoontes worden geëlimineerd. Onze methode heeft hetzelfde principe. Kies een product dat u niet lekker vindt en eet waar u geen plezier aan beleeft. Bijvoorbeeld verse witte kool. Elke keer dat je die bekende dwangmatige drang om te eten ervaart, eet je die kool. Bovendien leg je de portie ook nog eens op een bord en maak je deze tot het einde af, ook als je daar geen zin in hebt. Dit wordt gedaan zodat het lichaam de reflex ontwikkelt die we nodig hebben: het is alleen lekker bij het ontbijt, de lunch en het avondeten, en de rest van de tijd is het smakeloos. We gaan voor het plezier, maar ontvangen het systematisch niet. De psyche is zo ontworpen dat ze zichzelf zal moeten herstructureren en plezier zal moeten zoeken in iets anders. Neem een ​​stuk papier en schrijf erop: ‘Eten is voor mij...’ en noteer wat eten voor jou betekent (plezier, een manier om te vergeten, de tijd nemen, stress verlichten, je gedachten afleiden van verveling, sombere gedachten, dingen uitstellen, etc.) d). Denk vervolgens na over elk item op deze lijst en vraag jezelf af: hoe kan ik op andere manieren aan deze behoeften voldoen, en schrijf voor elke behoefte een aparte lijst. (het is handig om hier de brainstormtechniek te gebruiken). Voor veel van deze dingen is geld nodig. En hier is het handig om te berekenen hoeveel u kunt besparen op “extra” voedsel. Bewuste uitbreiding van het gedragsrepertoire is een solide en grondige stap in de richting van het doorbreken van de vicieuze cirkel van dwanghandelingen. Koop een speciaal notitieboekje en schrijf elke dag op wat u (of uzelf) beviel en plezier bracht, behalve eten een voedingsdagboek en notitie erin. Het bevat elke maaltijd (zelfs als het maar één zaadje is), het tijdstip van consumptie, de hoeveelheid voedsel en, bij voorkeur, de kosten ervan. Dit helpt om de frequentie van de voedselinname en de hoeveelheid ervan onder controle te houden, en om hulp te vragen aan uw ‘innerlijke pad’. Bovendien wordt het, als dit duidelijk wordt gepresenteerd, duidelijk waar je echt te veel eet, en waar je het je gewoon uit gewoonte hebt voorgesteld. Een voedingsdagboek maakt het ook gemakkelijker om uw voortgang bij te houden. En het gevoel van vooruitgang heeft een krachtig positief effect op de motivatie. Compenseer elk teveel eten met training. Als je jezelf straft met hongerstakingen vanwege vraatzucht (zoals velen doen), dan bestaat het risico dat je in de toekomst nog ernstiger aanvallen uitlokt (dit zijn de zogenaamde ‘inzinkingen’). Bedenk dat je al emotioneel uitgehongerd bent en dat als je jezelf plotseling van eten berooft als straf, je het nog erger voor jezelf zult maken. Lichaamsbeweging is een meer volwassen oplossing. Ten eerste helpen ze de fysieke gevolgen van regelmatig overeten (overgewicht) te voorkomen. Ten tweede bevorderen ze ontspanning en kalmte. Ten derde helpen ze het schuldgevoel te verzachten dat ontstaat na een aanval van gulzigheid. Dat wil zeggen, er komt een bepaald begrip: "Ik heb gewerkt voor een slechte daad." Omgaan met schuldgevoelens is het belangrijkste moment om uit de dwangmatige cirkel te komen, die er in ons geval als volgt uitziet: ik voel me slecht - ik eet - ik voel me schuldig - ik voel me slecht. Ten vierde verzwakt de gewoonte om te veel te eten door de regelmaat (te veel eten - de volgende dag werken), omdat zoiets in de hersenen is ingebouwd: als ik eet, zal ik me goed voelen, maar dan zal ik me slecht voelen omdat ik moet eten. 100 keer squatten). Maak er een gewoonte van om jezelf te belonen voor succes. Houd uw voortgang bij met behulp van een voedingsdagboek en beloon uzelf voor elke succesvolle dag (wanneer u uw impulsen effectief onder controle heeft gehouden) met iets aangenaams, maar uiteraard niet met eten. Dit kan het kopen van iets nieuws zijn, naar een interessant evenement gaan, enz. Onderzoeksgegevens op het gebied van de gedragspsychologie hebben aangetoond dat beloningen in de overgrote meerderheid van de gevallen effectiever zijn dan straffen bij het vormen van de gewenste gewoonte. Als de basis van emotionele ontevredenheid een gebrek aan liefde, steun en acceptatie is, dan ‘toevoegen’ we met behulp van aanmoediging aan onszelf wat ontbreekt en wat we zo tevergeefs proberen te compenseren door regelmatig te veel te eten zelfhulp voor dwangmatig overeten is dit.