Ondanks de tragische statistieken van COVID-19 die we elke dag zien, de verliezen van dierbaren, geliefden en mensen die we kennen, de sterftecijfers als gevolg van de pandemie zelf zijn ze gelukkig niet zo angstaanjagend. Waarvoor natuurlijk een enorme DANKUWEL aan de autoriteiten, het gezondheidszorgsysteem en de eigen voorzichtigheid van mensen! En ook – het relatief lage gevaar van het virus zelf, gelukkig voor ons, inferieur aan de beruchte ‘Spaanse griep’. In ontwikkelde landen waren de sterfgevallen als gevolg van COVID-19 in 2020 gemiddeld verantwoordelijk voor 4 tot 8% van de gevallen. ALLE DOODS voor het jaar. In Rusland is dit ongeveer 6% van de totale sterfte in 2020. Tegelijkertijd is de interne structuur van de sterftestatistieken zelf weinig veranderd. Hartaanvallen, beroertes en oncologie blijven leidend. Over het algemeen bedroeg het totale sterftecijfer in Rusland in 2020 ongeveer 15 sterfgevallen per 1000 mensen. Dit is ongetwijfeld een duidelijke stijging vergeleken met het pre-coronajaar 2019, toen 13,3 burgers per 1000 inwoners stierven. Omwille van de objectiviteit moet echter worden opgemerkt: - In 2016 stierven 14,2 mensen per 1000 burgers in Rusland. - 14,5 personen per 1000 inwoners - In 2011 - 15,2 personen per 1000 inwoners. Dat wil zeggen dat het sterftecijfer in de officieel “dikke” jaren voor Rusland zelfs hoger was dan in het pandemiejaar 2020! In 2005, niet zo ver van ons verwijderd, werd een sterftecijfer van 18,7 dode burgers per 1000 mensen geregistreerd! zelf: hoewel het sterftecijfer voor het covid-jaar 2020 helaas hoog is voor Rusland, maar het is helemaal niet abnormaal! Bovendien: het sterftecijfer door Covid is zelfs lager dan het sterftecijfer in die ‘stabiele nul’-jaren, wat we in onze herinnering zeker niet als problematisch beschouwen. En de algemene demografische crisis begon in Rusland lang vóór de pandemie. Na een lichte stijging aan het begin van de ‘tienden’ is het geboortecijfer in Rusland sinds 2016 gestaag gedaald, waarbij het jaarlijks honderd tot tweehonderdduizend mensen per jaar achterblijft bij het sterftecijfer. Voornamelijk gecompenseerd door migranten. Elk jaar verdwijnt een heel jaar met een bevolking van ongeveer 100.000 mensen, en zelfs meer, van de demografische kaart van Rusland! In 2018 werd Rusland bewoond door 146.880.432 mensen; in 2020 – 146.748.590 mensen. En hoe actief het Russische staatsburgerschap ook wordt verdeeld onder migranten uit de buurlanden, zelfs de betoverende verdeling van paspoorten kan geen gunstige demografische statistieken opleveren: het traditionele ‘diepe volk’, zo geliefd bij onze chauvinistische politici, sterft uit. recht voor onze ogen Over het algemeen heeft de COVID-19-pandemie, hoewel beslist een verschrikkelijke tragedie, de algemene trends op het gebied van vruchtbaarheid en sterfte in Rusland niet wezenlijk veranderd. En het maakte de dingen die toch al triest waren, niet veel erger. Omdat het blijkbaar moeilijk is om dit toch al sombere beeld te verergeren. De houding tegenover die zeer fysieke dood die ons vroeg of laat te wachten staat, de perceptie van de onvermijdelijkheid ervan, is in 2020 definitief veranderd. Omdat ik bijna dertig jaar psycholoog was en elke dag met mensen communiceerde, voelde ik dit heel duidelijk. Maar om dit aan de lezer duidelijk te maken, zal ik van veraf beginnen. De afgelopen zeventig jaar is de totale levensverwachting in de meest ontwikkelde landen met bijna twintig jaar gestegen. In het moderne Europa en de VS is het de norm geworden om gemiddeld 80 jaar te worden. In Rusland is dit cijfer lager - tot 65-70 jaar. Sterker nog: mannen in Rusland leven 60-65 jaar; vrouwen – 70-75 jaar oud. De gemiddelde Rus, die opgroeit met Hollywood-blockbusters, nieuws van de eerste kanalen en binnenlandse glossy tv-series, probeert echter tegelijkertijd ten onrechte en optimistisch niet Russische levensstatistieken te gebruiken, maar eerder Europese en Noord-Amerikaanse statistieken. Gebaseerd op het feit dat we onszelf mentaal als Europeanen beschouwen, lijkt dit ons heel logisch. Dus de 'rode lijn van de dood', de 'lijn van de fataliteit', stellen veel Russen zich naïef precies de leeftijd voor nadat ze 75-80 jaar hebben bereikt. of zelfs alle 80-85 jaar oud. Het is dit cijfer dat verklaart wat ik vaststelals ‘het visualiseren van de eigen dood’. Wanneer mensen zich als het ware 'afstemmen op het onvermijdelijke', streven ze ernaar hun levensplannen te berekenen en deze ongeveer aan te passen aan het cijfer wanneer ze als het ware 'gedwongen worden akkoord te gaan' om de wereld van de levenden te verlaten. Daarom meet de overgrote meerderheid van de moderne Russen, die dertig, veertig of vijftig jaar oud zijn, voor zichzelf mentaal de levensduur af die hen scheidt van deze exacte sterfdatum. Die ze als het ware voor zichzelf ‘planden’ op basis van de gemiddelde optimistische indicatoren voor de beschaafde wereld als geheel. En aangezien, zoals hierboven vermeld, deze datum voor de meerderheid daar de leeftijd van ongeveer 80 jaar bereikt, volgt het volgende hieruit: - een dertigjarige Rus gaat mentaal uit van het feit dat hij nog maar liefst 50 (!) jaar leven voor zich heeft! het leven dat voor hem ligt; - een vijftigjarige - dat hij nog minstens dertig jaar te leven heeft - een zestigjarige - dat hij een “gangreserve” heeft van minstens twintig levensjaren; Velen zijn er zeker van: in deze tijd zullen biologen, artsen en genetici ‘zeker iets bedenken’. En dit zal de scheidslijn die ons bewust bestaan ​​scheidt van onbewust niet-bestaan ​​nog eens vijf tot tien, of zelfs twintig jaar verder opschuiven. En dan is ons bewustzijn al gedigitaliseerd, zoals in de uitstekende film over de robot Chappie. Ze zullen iedereen een vervangend lichaam geven en ze door de Melkweg laten liften om Aliens en Predators te bevechten. De carrosserie wordt op verzoek van de klant biologisch of van staal geleverd. De korting wordt gegeven op een pensioencertificaat, maar ook op de sociale kaart van een Moskoviet. Het is interessant dat zelfs als ze hardop tegen hun vrienden en kennissen zeggen dat ze niet lang zullen leven, aangezien “ouderdom geen vreugde is. ”, sterker nog, mensen... iedereen leeft lang, ze gaan nog steeds door. Ze zeggen het alleen niet uit bijgelovige redenen. Zoals: "Zeg niet hop totdat je eroverheen springt." Eerst zullen we tachtig jaar oud worden, en dan zullen we zien... Met zo'n perceptie van het onderwerp van de eigen dood, in normale tijden (dat wil zeggen vóór de pandemie), zal het feit van de dood van mensen om ons heen wij op heel verschillende leeftijden, vaak nog heel jong, hadden meestal niemand last. We legden onszelf uit: “Ja, hij dronk veel!”; “Hij heeft slechte genetica!”; “Ze heeft veel chronische ziekten!”; “Hij spaarde zichzelf helemaal niet: hij werkte voor twee mensen, en voor iemand stierf hij eerder dan normaal!”; “Het is mijn eigen schuld, ik heb de behandeling uitgesteld!”; “Dit komt omdat hij een slechte gezinssituatie heeft!”; “Het kon me niets schelen in het leven, dat is het trieste resultaat...”, etc. Dit kalmeert ons, brengt ons terug naar de gebruikelijke opgewekte houding dat: - we ongeveer weten wanneer we zullen sterven; van ons leven en onze dood wordt voor ons als het ware “gegarandeerd” door de totale levensverwachting van een mens in de ontwikkelde landen van de wereld; het naderen van de rouwgrens is ALTIJD nog ver weg: in ieder geval is die er nog tijd; - op zichzelf is de leeftijd van ons betraande, beledigende 'natuurlijke-onnatuurlijke' sterven niet wat - er is daar een constante: de doodslijn is behoorlijk flexibel, er kan en moet nog steeds mee worden gespeeld. Ongeveer in deze logica: - "Op mijn vijfendertigste zou ik al veel geld moeten hebben, zodat ik alleen biologisch gezond voedsel kan eten!"; ; - "Op mijn vijfenveertigste zal ik definitief stoppen met het drinken van alcohol!"; - "Op mijn vijftigste zal ik yoga doen en vegetariër worden"; ga aan de warme zee wonen!” - “Op mijn zestigste zal ik zoveel geld hebben dat ik alles aan jouw medische zorg zal uitgeven!”; Enz. En het was precies dit optimistische beeld van de perceptie van de onvermijdelijkheid van de eigen dood dat de verdomde COVID-19 met alle macht trof, letterlijk “met al zijn macht!” Omdat het feit van de dood van die mensen die we persoonlijk kenden, en die nog ver verwijderd waren van de fatale tachtig jaar die door ons ‘het doelwit’ waren, zo hard in ons bewustzijn opdringt dat het een soort van adequaat begrip vereist verzacht de “schok van een oncontroleerbare dood” volgens het gebruikelijke patroon: “Een overleden veertigjarige kennis had veel ernstige chronische ziekten die hij veroorzaakte!”; "Menselijkstierf op vijfenveertigjarige leeftijd aan Covid, omdat hij alleen een verplichte ziektekostenverzekering had, maar ik heb ook een aanvullende bedrijfspolis...”; “Ze stierf op vijfenvijftigjarige leeftijd omdat ze verkeerd werd behandeld!”; “De overledene had veel overgewicht: iedereen vertelde hem erover!” De dood door COVID-19 van die relatief jonge mensen die zoiets niet in hun achtergrond hadden, is echter niet alleen ontzettend gênant, maar ook heel beangstigend! Vandaar het paniekbewustzijn, dat voortkomt uit de grijze oudheid: “Het blijkt dat je het met de dood niet eens kunt worden!” Dit is precies wat ik wil zeggen: de COVID-19-pandemie heeft zonder pardon de illusie van veel mensen over de contractuele aard van hun relatie met de dood vernietigd! Dit is het moment waarop velen van ons vol vertrouwen geloofden dat we een zekere mate van controle hadden over de duur van ons leven! In ieder geval is hij in staat de verkorting van zijn leven te voorkomen, wat statistisch gezien relatief aanvaardbaar is. Uit waarnemingen blijkt dat dit gedwongen bewustzijn van de Boelgakov-Wolandov “plotselinge sterfte”-factor aanleiding geeft tot een sterke psychologische schok. Vooral in de gemiddelde leeftijdscategorie van 35-55 jaar, variërend tussen jeugd en ouderdom. In de praktijk heeft langdurige stress uiterst negatieve gevolgen. Meestal neemt dit de volgende vormen aan: - depressie, wanneer iemand het letterlijk opgeeft en alle motivatie verliest voor het stellen van doelen en het plannen van langetermijnactiviteiten; - paniekangststoornissen, heel vaak - paniekaanvallen, wanneer iemand denkt dat dit zo is al stervende; - langdurige neurotische toestanden, wanneer je koortsachtig wilt inhalen en inhalen, om tijd te hebben om zoveel mogelijk te doen, vóór het moment van overlijden, wat veel eerder kan voorkomen dan in de verwachte tachtig jaar Er zijn nogal wat mensen met soortgelijke psychologische ervaringen veroorzaakt door covid in 2020-2021. Bovendien omvat Covid “nuchteren” het effect van een emotioneel ontnuchterende douche, niet alleen voor degenen die nog niet besmet zijn met het coronavirus, maar ook voor degenen die redelijk succesvol zijn hersteld van de ziekte, zonder complicaties. Vanaf hier wil ik dat doen zeg het volgende: Ten eerste. Tijdens de Covid-pandemie is het belangrijk om niet in paniek te raken! Op basis van de medische statistieken die we gedurende het jaar hebben gezien (en dat zijn er al veel), is er geen sprake van een massale pest, en die zal er ook niet komen. Zeker na de opkomst van een aantal behoorlijk effectieve vaccins. En dus zal het kleine sterftecijfer zeker afnemen, volledig binnen de gebruikelijke normen. Er is geen reden tot paniek omdat stressvolle en depressieve omstandigheden de algehele immuniteit van het lichaam verminderen. De volumes van het goed humeurhormoon dat in het lichaam wordt geproduceerd - serotonine, dat belangrijk is voor zowel het overwinnen van depressies als voor de algemene tonus, zijn immers niet oneindig, ze moeten correct worden beheerd. U moet ervoor zorgen dat u gezond blijft, zonder te wachten tot u dichter bij de leeftijdsgrenzen komt die u uzelf heeft opgelegd, hoogstwaarschijnlijk 'zomaar uit het niets'. Het is niet nodig om jezelf te laten denken dat tot de veertig, vijftig (enz.) nog ver weg is, terwijl je gewoon kunt leven (je zorgt niet voor jezelf), maar dan zul je plotseling rechtvaardig worden, begin goed eten en ademen, naar de sportschool lopen en yoga, rennen en stretchen. Als je echt lang wilt leven, begin dan vanaf het moment dat je erover nadenkt in de gezondheidsbesparende modus te leven. Dit zal jouw juiste dialoog met de dood zijn. Omdat alles eenvoudig is: onze dood loopt niet ergens in de andere wereld, slijpt zijn zeis en kijkt periodiek naar het naslagwerk "Tablets of Fate" om te zijner tijd voor iedereen te komen. Onze dood is als die van Koshchei de Onsterfelijke: in een naald, in een ei, in een kwartel, in een haas, in een eend, enz. Dat wil zeggen, in onze voeding, in de organen van ons lichaam, in de onzorgvuldigheid waarmee we omgaan met onze eigen gezondheid en de objecten om ons heen, die, doordat we de fundamentele veiligheidsmaatregelen niet naleven, fatale risico’s voor ons met zich meebrengen. Denk aan de woorden van Andrei Zberovsky: Begin je pad naar