Wanneer de interne hulpbronnen van de cliënt zijn versterkt, kunt u beetje bij beetje het trauma ‘aanraken’ en erover praten. Ten eerste moet je de redelijk pijnlijke fragmenten van herinneringen identificeren waar de cliënt klaar voor is om ermee te communiceren. Tegelijkertijd moet je ervoor zorgen dat de cliënt tijdens het verwerkingsproces in het ‘venster van tolerantie voor beïnvloeding’ blijft. Te snel en te lang in pijnlijke herinneringen duiken kan alleen maar leiden tot hertraumatisering. De rol van de psycholoog verandert geleidelijk. Was hij in de stabilisatiefase een ‘zorgzame gastouder’, nu verandert hij in een ‘welwillende coach’ die de cliënt beetje bij beetje tot verandering aanzet. De cliënt herbeleeft de traumatische gebeurtenissen in een rustige omgeving, met ondersteuning van een psycholoog. Je kunt de cliënt vragen een verhaal over zijn trauma op te schrijven en dit vervolgens hardop voor te lezen. Om de werking te vergroten en het informatieverwerkingssysteem van de hersenen te stimuleren, kun je gebruik maken van oogbewegingen uit de EMDR-methode. Ook kan gebruik worden gemaakt van de ‘twee stoelen’-techniek uit de Gestaltpsychologie. De cliënt herhaalt de traumatische situatie opnieuw, waarbij hij in verschillende rollen optreedt (naar andere stoelen gaat). Tegelijkertijd is het de moeite waard aandacht te besteden aan de gevoelens die met de herinnering gepaard gaan (angst, schaamte, woede), die cliënten vaak vermijden. Het erkennen en uiten ervan is een belangrijk onderdeel van het genezingsproces. Als gevolg hiervan wordt de emotionele lading van pijnlijke herinneringen verminderd. Het worden slechts herinneringen en roepen niet langer een affectieve reactie op. De volgende stap is om de cliënt zachtjes aan te moedigen om in het echte leven dingen te doen die, vanwege hun associatie met trauma, angst en vermijding veroorzaken. Beginnend met relatief aanvaardbare situaties en geleidelijk overgaand naar moeilijkere situaties. Als gevolg van een complex trauma ontstaat er een hele reeks irrationele overtuigingen die het gevoel van eigenwaarde en het zelfvertrouwen verminderen: ‘Ik ben hulpeloos’, ‘Ik ben abnormaal’, ‘Ik ben gedoemd te lijden.’ De psycholoog helpt de cliënt zich bewust te worden van deze overtuigingen, deze in twijfel te trekken en deze te vervangen door meer rationele alternatieven. Geleidelijk verandert de betekenis die de cliënt aan traumatische gebeurtenissen hecht. Er ontstaat een afstand tussen ‘ik als persoon’ en ‘wat mij is overkomen’. Het besef komt: “Wat er is gebeurd ligt in het verleden. Mijn toekomstige leven hangt van mezelf af.” Zoeken naar nieuwe betekenissen. Trauma daagt iemands filosofische en religieuze overtuigingen en zijn beeld van de wereld uit. Vanuit de voor de hand liggende vraag: “Waarom overkwam mij dit?” diepe existentiële reflecties over de dood, de vrije wil, de zin van het leven en iemands plaats in de wereld volgen. De psycholoog ondersteunt de cliënt zorgvuldig in spirituele zoektochten, zonder zijn mening op te leggen. Als het mogelijk is om betekenis te vinden in wat er is gebeurd (bijvoorbeeld met behulp van de leer van karma), dan verloopt het rehabilitatieproces veel sneller. en het leggen van contact met hen. Wat voor soort persoon wil ik zijn? Wat voor leven wil ik leiden? De antwoorden op deze vragen stellen je in staat een visie te vormen op een nieuw interessant leven, doelen te stellen en actieve inspanningen te leveren om deze te bereiken..