Voortbordurend op het thema crises, laten we van de trui naar het transport gaan. Als we in eenvoudige bewoordingen over de crisis praten, dan is dit de weg vanaf het punt waarop ik er niet meer ben, naar het punt waar ik er nog niet ben. De crisis zit ‘tussenin’. Daarom is ons hele leven over het algemeen een voortdurende crisis. Zodra het niet langer zo is, houdt het op. Maar in de psychologie is de continuïteit van het leven geen crisis. In ieder geval eentje die in een aparte categorie zou worden ondergebracht. Laten we uitzoeken waarom. Dit is bijvoorbeeld de eerste keer dat ik waterpokken krijg. Dit is een crisis. Het lichaam heeft er nog nooit mee te maken gehad, het moet zich aanpassen. Als ik dan antistoffen ontwikkel en er ontstaat immuniteit, dan zal het tegenkomen van waterpokken (geheel nieuw) geen crisis meer veroorzaken. Hoewel de ontmoeting zelf onder totaal andere omstandigheden kan plaatsvinden. Maar het gebeurt dat ondanks de ziekte de immuniteit niet wordt ontwikkeld, en dan bedreigt waterpokken ons opnieuw. Laten we dit feit voor nu onthouden en een beetje opzij gaan. Een crisis is dus de ruimte ‘tussen’. Ik vind mijn werk niet meer zo leuk, maar ik ga er niets aan veranderen. Het is ondraaglijk in het huwelijk, ik voel me erg ongelukkig, omdat ik niet wil eten, ik weet niet hoe ik wil eten. Of ik weet het, maar mijn geweten laat het niet toe. Of ik weet het, maar deze vervelende ander is het niet met mij eens. En nu is het tijd om te denken aan transport. Het lijkt mij dat het heel belangrijk is waar we precies ‘heen reizen’ in de crisis. Ik voelde dit duidelijk in het vliegtuig en in de metro. Ik kom waar ik wil, maar mijn oriëntatie wordt verstoord. Ten eerste kan ik deze route nu niet zelf volgen (dat wil zeggen, ik kan geen antilichamen tegen waterpokken ontwikkelen). Ten tweede zal ik de weg terug niet vinden, ik zal geen stap terug kunnen doen. Mensen maken een crisis ‘in een vliegtuig’ door als ze de banden met het verleden abrupt en radicaal verbreken. Soms zonder woorden, zonder uitleg. Vandaag was ik hier, en morgen daar. Het lijkt mij dat dit niets anders is dan een ontsnapping uit de crisis. Dan wordt het op een nieuwe plek eerst genegeerd en valt dan weer op de persoon. Vlieg niet weg van waterpokken in een vliegtuig. Hoewel het van de vrouw mogelijk is. En weglopen voor een oorlog (hoe sneller hoe beter) is soms de enige kans om een ​​leven te redden. Daarom hangt alles af van de context. Hoe meer interne factoren er zijn in onze crisis, des te raadzaamer is het om er langzamer doorheen te gaan. “In de metro” is het gemakkelijker om terug te gaan, kleine stapjes te proberen, wijzigingen stap voor stap aan te brengen. En dus zal de metrokaart heel binnenkort, vooral als je tenminste af en toe ook aan de oppervlakte loopt, overlappen met de kaart van de aarde. Maar ik zal je vertellen: dit pad is saai. Algoritmisch. Toch zal het sommige mensen goed bevallen. Voor degenen die gewend zijn te denken ‘als-dan-anders’. Een andere moeilijkheid is dat terwijl je ondergronds gaat, terwijl je opstijgt... het lopen veel sneller blijkt te zijn. Maar de man had daar geen idee van. Ik ben eraan gewend dat alles eenvoudig is en de pijlen volgt. “In de metro” kun je tijdens een crisis lange tijd vastlopen, heen en weer pendelend. In de film 'The Long Farewell' bleef de held in zulke problemen in een crisis leven. Maar in de metro kun je een pauze nemen als je het lopen beu bent, en wat hulpbronnen opdoen. "Te voet". De meest effectieve manier in die zin dat het heel goed is om te zien wat er in de buurt is. Het is gemakkelijk om van richting te veranderen of een obstakel te omzeilen. De snelheid van waarneming van waar ik heen ga, komt volledig overeen met de bewegingssnelheid, ik heb zelfs tijd om na te denken over waarom ik daarheen ga en waar ik vandaan vertrek. Alles zou goed zijn, maar het is een erg trage methode. Het zal lang duren om van Sint-Petersburg naar Moskou te lopen, en dan zit je ook nog eens in een crisis. En soms is het ook gevaarlijk. Het is één ding om door de stad te lopen, maar iets heel anders op een donkere snelweg. "Grondvervoer" van minibus tot trein. Het is heel goed te combineren met wandelen. En in tegenstelling tot de metro kun je er meteen uit springen en is het duidelijk waar je terug moet. Het pad gaat immers dezelfde kant op. De voorbije crisis wordt naar mijn mening niet gekenmerkt door waar ik uiteindelijk terecht ben gekomen. Niet aankomen op het gewenste station. Geen nieuwe baan, nieuwe relatie of andere veranderingen. En het besef hoe ik dit precies heb bereikt, hoe ik aan deze situatie heb deelgenomen, met wat voor vervoer ik hier ben gekomen. Wat mij dreef.