Van de auteur: De relevantie van het onderwerp borderline-persoonlijkheidsstoornis wint naar mijn mening momenteel aan kracht. Dit is niet verrassend, want tot voor kort wisten veel mensen niet eens van dergelijke problemen, maar dit geldt voor degenen die geen persoonlijkheidsstoornisproblemen hebben ondervonden bij hun dierbaren, vooral kinderen. Veel mensen weten nog steeds niet wat het is en hoe ze hun kind kunnen helpen. In mijn werk kom ik vaak de hulpeloosheid tegen van ouders die wanhopig op zoek zijn naar hulp, maar die niet altijd vinden. Dit artikel gaat over hoe u om moet gaan met kinderen met een borderline-persoonlijkheidsstoornis en hoe u uw kind kunt helpen. Tot voor kort werd bij kinderen zeer zelden de diagnose borderline-persoonlijkheidsstoornis gesteld. Historisch gezien werd deze diagnose als moeilijk te definiëren en vrijwel ongeneeslijk beschouwd. De symptomen die ermee gepaard gaan, zijn immers een mengeling van emotionele problemen, onstabiele relaties met anderen en zichzelf, zelfbeschadiging en zelfmoordpogingen. Nu is de situatie veranderd. Tot voor kort was het een levenslange gevangenisstraf en was een persoon, in de letterlijke zin van het woord, een gijzelaar van zijn emoties. Het moderne begrip van de stoornis geeft hoop dat met de juiste benadering van het probleem de prognose veelbelovender kan worden; veel mensen die aan de symptomen van de ziekte lijden, kunnen met succes leren hun emoties te reguleren, zelfdestructieve acties te stoppen en de kwaliteit ervan te verbeteren De praktijk leert dat de behandeling het meest effectief is in de adolescentie, ondanks het feit dat tieners het al moeilijk hebben om op te groeien en dat hij tijd nodig heeft om er ‘overheen te komen’ en op te groeien, in dit geval hoe eerder hij ermee moet werken. Hoe meer een tiener begint, hoe groter de kans dat zijn toestand verandert. Een borderline-persoonlijkheidsstoornis heeft twee grondslagen: biologisch en sociaal. Kinderen die 'van nature' aan een persoonlijkheidsstoornis lijden, hebben eigenaardigheden in de ontwikkeling van emoties, ze zijn erg gevoelig, uiten hun gevoelens gewelddadig, reageren scherp op invloeden van buitenaf, zijn veel sterker dan de meeste mensen, ze hebben meer tijd nodig om te kalmeren zo'n kind de omgeving tegenkomt, begint de ziekte zich te ontwikkelen. De eerste sociale omgeving voor hem is het gezin (kleine sociale groep). Er doen zich problemen voor in zijn interactie met het gezin als geheel of met een van de belangrijkste leden van het gezin, voornamelijk met de moeder. Ze verschijnen als familieleden de gevoelens die het kind ervaart niet herkennen, zijn behoefte om emoties te uiten negeren, simpelweg omdat ze in de meeste gevallen buitensporig en ongepast lijken. Het afwijzen van wat verkeerd lijkt, is een typische reactie van ouders. Dit gebeurt niet noodzakelijkerwijs vanwege de afkeer van de moeder voor haar kind. Soms kunnen liefhebbende moeders, die zijn gedrag willen helpen en corrigeren, onherstelbare schade toebrengen aan de ontwikkeling van de persoonlijkheid van het kind. Familieleden kunnen de redenen voor een gewelddadige reactie op situaties die geen aandacht lijken te hebben vaak niet begrijpen, omdat dit niet typerend is voor de meeste mensen. Als de gevoelens van een kind door volwassenen worden afgewezen, voelt hij geen begrip en steun van hen Het is voor hem ondraaglijk moeilijk om ze zelf te leren beheren. Het zijn tenslotte volwassenen die het kind helpen bij het benoemen en definiëren van de gevoelens die hij voor het eerst in zijn kleine leven ervaart: 'Je bent boos, ik begrijp het, maar...', 'Ik begrijp je gevoelens...' , “Je bent van streek, maar...” Bij een kind dat geen emotionele steun krijgt van ouders, met een biologische aanleg voor de ziekte, ontstaat er zogenaamde emotionele ontregeling, een van de symptomen van een borderline-persoonlijkheidsstoornis. Er zijn veel redenen voor een biologische aanleg voor de ziekte: genetische aanleg, zwangerschap, geboortetrauma, verschillende vormen van geweld, zowel psychologisch als fysiek, stressvolle situaties voor het kind zelfPersoonlijkheid" verwijst naar het Amerikaanse systeem voor classificatie van psychische stoornissen; in Rusland verscheen deze naam relatief recent en met een reden; dit werd mogelijk gemaakt door de opkomst van een tak van psychotherapie genaamd "dialectische gedragstherapie", die het mogelijk maakt om hulp aan mensen met emotionele stoornissen. Dit is een uitgebreide hulp en is nog niet wijdverspreid. Er zijn momenteel behoorlijk veel kinderen met verschillende stoornissen in de ontwikkeling van de emotionele en sociale sfeer, en hun aantal neemt elk jaar toe. Ouders hebben in principe weinig kennis van deze ziekte en zoeken niet altijd hulp op de juiste plaatsen. Onafhankelijke pogingen om de manifestaties van de stoornis bij kinderen het hoofd te bieden, leiden alleen maar tot verergering van het probleem. Als u zich tot specialisten wendt die verre van op de hoogte zijn van deze stoornis, misleidt dit alleen de ouders zelf en degenen die hulp nodig hebben. Bij gebrek aan vaardigheden om met emoties om te gaan, ontstaat er aanhoudende ontregeling als reactie op verschillende levenssituaties, die vervolgens uiterst moeilijk te corrigeren is. . Dit leidt tot veel onaangename emotionele reacties, onvermogen om met emoties om te gaan, te kalmeren, moeilijkheden te ervaren bij afleiding, schakelen, vervorming bij het beoordelen van de situatie, evenals vervorming van het denken. Zonder het vermogen om iemands gedrag te beheersen, ontwikkelt zich onder invloed van negatieve emoties emotionele kwetsbaarheid, moeite met het ondernemen van actie, het bereiken van doelen, dit alles leidt tot frustratie en een aanhoudende afname van de stemming. “Emotionele ontregeling is het onvermogen, zelfs met aanzienlijke inspanning. om iemands emotionele ervaringen, acties, verbale en non-verbale reacties effectief te beïnvloeden en te beheersen. Ouders komen bij hun kinderen vaak ‘onredelijke woede’ tegen, extreme uitingen van emoties jegens dierbaren, van ‘liefde’ tot ‘haat’, een uitgesproken gevoel van eenzaamheid, leegte en een gevoel van zelfhaat. Relaties in de samenleving werken niet voor zulke kinderen, evenals relaties met het andere geslacht tijdens het opgroeien. Ze komen voortdurend in conflict met iemand, bellen eindeloos, schrijven, eisen uitleg, klampen zich vast aan relaties of verbreken ze bij de eerste emotionele uitbarsting. Dit alles is vaak een reden voor zelfmoordpogingen en zelfbeschadiging. Om hun emotionele toestand te verlichten, snijden tieners hun armen en benen en krabben ze tot ze bloeden. Als een tiener deze methode één keer gebruikte om emotionele stress te verlichten en het werkte, zal hij het steeds opnieuw doen. Ouders die wanhopig worstelen met dit gedrag van hun kinderen en hun ‘dubieuze manier van zelfhulp’ niet accepteren, versterken hun daden alleen maar; het is moeilijk voor hen om toe te geven dat dit een oplossing voor het kind is die hij zelf heeft gevonden; en probeer hem kennis te geven over veiligere manieren om hun toestand te verlichten. Er is een sterke mening dat deze acties slechts manipulaties van een tiener zijn om enig voordeel voor zichzelf te verkrijgen. Dit misverstand is onjuist en heeft een schadelijk effect op de relatie met het kind , wat tot onherstelbare gevolgen kan leiden. Dit is niet het geval; kinderen ervaren feitelijk ondraaglijke emotionele pijn waar ze niet mee om kunnen gaan. Hun zelfmoordpogingen weerspiegelen vaak de behoefte om extreme manifestaties van hun stoornis te vermijden. Criteria waarmee deskundigen borderline-stoornissen bij kinderen definiëren , woede, impulsiviteit. Verslaving: gedragsmatige, drugs-, alcohol-, voedsel-, enz. Suïcidaal gedrag, zelfspot, zelfbeschadiging. Diagnose van adolescenten. Tot nu toe zijn experts terughoudend om mensen met een persoonlijkheidsstoornis te diagnosticeren voordat ze volwassen zijn, dit is begrijpelijk en daar zijn redenen voor: het kind groeit, alles kan ten goede of ten kwade veranderen, de observatiemethode is nog niet bekend. geannuleerd, met.