Mijn gedachten over het werk van een psycholoog en over de gevoelens die we ervaren. Hoe dit alles verweven is met ons gewone, ‘wereldse’ leven. Psychologen worden vaak achtervolgd door dogma’s en clichés waarmee we worden bestempeld. We moeten zelfbewust zijn, ‘uitgewerkt’, alles weten en kunnen, voorzien en voorspellen. Wat een superhelden. Tegelijkertijd ervaren velen een onweerstaanbare drang om terloops en nonchalant binnen te strompelen, te injecteren, een opmerking te maken en dan te blijven staan ​​en te kijken hoe het met je gaat en ermee omgaat. 'Ja, ik schopte en prikte, en jij schreeuwde, toonde gezonde agressie uit zelfverdediging - dat is het, ik heb gelijk, je bent geen echte psycholoog. Ik hoef niet naar je te luisteren gooide een emmer slop over je heen en sloeg de patiënt dan heel, heel hard, het doet pijn, het doet pijn, en je zou tegelijkertijd glimlachen, dan misschien... 'Waarom gebeurt dit, waarom proberen velen harder te slaan? of op zijn minst twijfelen, weerleggen wat psychologen zeggen? De kennis die een persoon met zich meedraagt, wordt om één ding en om zichzelf gedevalueerd. Nu maak ik alleen maar ruzie en geef ik mijn mening. Ik moedig niemand aan om iets te doen. Er was eens, lang geleden, met mijn eerste echtgenoot een congres van psychologen. Laat ik voorop stellen dat ik toen 21 jaar oud was. Een van de trainingen werd gegeven door een redelijk bekende psycholoog, niet alleen in ons land. In de datingkring maakte ik vervolgens grapjes over mijn man en gromde iets bij zijn opmerking. Waarop de presentator scherp reageerde en zei dat ik mijn man nu heb gedevalueerd en dat ik erover moest nadenken waarom ik dit nodig heb. Het deed mij pijn en het deed mij veel pijn. Ik heb toen alle boeken waarvan hij de auteur was weggegooid. Jarenlang zei ze dat hij een middelmatigheid en een pompeuze kalkoen was. Ze had zelfs af en toe mentale dialogen met hem en legde uit dat ze gelijk had. Het besef van zijn woorden kwam later tot mij, toen ik opgroeide en begon te werken aan onze relatie met mijn man, mijn relatie met de wereld in het algemeen. En ja, ik kan zeggen dat ik destijds veel van het jeugdige maximalisme heb gedevalueerd. Ergens wist ik gewoon niet hoe ik me moest gedragen en hoe ik correct moest reageren, mijn gevoelens moest uiten. Omdat ik niet de kracht had om onrecht te bestrijden, was het soms gemakkelijker voor mij om te devalueren en daardoor mijn zelfrespect te vergroten. En devaluatie is ook een uitstekend instrument om mensen te beledigen, om ze ‘op hun plaats te zetten’, om een ​​omhulsel voor zichzelf te creëren, een soort bescherming. Ik ben helemaal niet beledigd. Ik begrijp wat hierachter zit. En ik moedig mijn collega’s aan hetzelfde te doen. Begrijp en accepteer. Als psycholoog houd ik meestal de emoties van anderen in bedwang. Door de week luister ik urenlang naar de droevige verhalen van mensen. Veel lotsbestemmingen, dramatische verhalen en onrechtvaardigheden vliegen voor mij uit. In mijn kantoor zijn tissues tegen tranen het meest gevraagde item. Ik luister naar angsten en zorgen, laat ze door mezelf gaan en help iemand een uitweg te vinden, ermee om te gaan en ermee om te gaan. Ik laat de persoon zien wat er met hem gebeurt, hoe hij de emotie onder ogen moet zien en wat hij eraan kan doen. Soms gieten ze gewoon negativiteit in mij uit vermoeidheid, ontevredenheid over het leven, de onrechtvaardigheid van de wereld. En mensen hebben dit ook nodig. Ik betaalde het geld, lekte de negatieve informatie en leefde vredig en gelukkig. Zelden komen mensen met vreugde naar een psycholoog. Bent u het eens? Vooral als zijn specialiteit angsttoestanden, angsten en het werken met emotionele ervaringen is. En dan kom ik thuis, en er zijn kinderen en zij hebben ook het recht om hun moeder hun emoties te laten beheersen. Ze zeuren, huilen, delen hun ervaringen. En zo van jaar tot jaar. Als ik in de bron ben, is alles in orde. Ik heb tijd om emoties te verwerken, mijn opslagruimte op te ruimen, ik combineer werk en privé niet. Maar soms doen zich enkele problemen of ongebruikelijke situaties voor en heb ik geen tijd om te ontwijken. Mijn opslagplaatsen van mijn eigen en de onverwerkte emoties van anderen stromen over en ik begin ineen te krimpen. Het is zeldzaam, maar het gebeurt. Dan lijden mijn familie, mijn dierbaren en ikzelf. En dat klopt niet. Gelukkig leer ik na verloop van tijd signalen van tevoren op te vangen en begin ik met het schoonmaken en verwerken. Ik zal niet zeggen dat ik perfectie heb bereikt, maar?