Geloof, geloof, vertrouwen, verifiëren, trouw. Het lijkt erop dat dit heilige woorden zijn, puur, ernstig en onberispelijk. Oprecht, onvoorwaardelijk vertrouwen wordt geboren in de kindertijd. Het kind gelooft wat zijn ouders geloven. Hij weet niet of het goed of fout is, hij gelooft alleen maar. Dit is hoe attitudes worden geboren: stabiele stereotypen van perceptie, gedrag en denken. We zien vaak hoe de houding van ouders iemands kijk op het leven vervormt en veel problemen voor iemand creëert. Ouders brengen een kind bijvoorbeeld de overtuiging bij dat hij ziek is. Nee, niet expres, het gebeurde gewoon zo. Een zorgzame moeder loopt voortdurend rond met thermometers en pillen en brengt haar kind naar artsen. Het kind begint te zoeken naar symptomen van de ziekte, in ieder geval iets dat daarop lijkt. Probeert de emoties van een zieke persoon weer te geven. En nu is hij er al zeker van dat de temperatuur is gestegen, zijn hoofd en maag pijn doen, zijn bloeddruk stijgt. Hij krijgt om gezondheidsredenen geen aanvullend onderwijs, is levenslang vrijgesteld van lichamelijke opvoeding en hoeft geen tests te ondergaan. Hij mist school steeds vaker en volgt het lesprogramma niet. Alles was zoals gepland. Het kind is ziek, de moeder zorgt ervoor. Noch leraren, noch schoolpsychologen kunnen de motivatie en academische prestaties helpen verbeteren. Het kind is er tenslotte vast van overtuigd dat hij ziek is. Dit is zijn alibi. Nu is het echt. Jaren van gebrek aan fysieke activiteit, medicijngebruik en onverantwoordelijkheid voor wat er gebeurt, gebrek aan echte vrienden hebben immers hun tol geëist. Het vertrouwen in je kind geeft hem vrijheid en vleugels. Ongeloof is beperkend. De gedachten “Hij kan het zelf”, “Het kind moet geholpen worden zijn capaciteiten te onthullen”, “Laat hem zijn beroep kiezen” zijn hoger dan “Ik kan het zelf sneller”, “Hij is nergens in geïnteresseerd”, “Ouders weten beter waar ze heen moeten.” Een kind toevertrouwen, hem verantwoordelijk houden voor zijn keuze, betekent hem de kans geven zijn eigen leven op te bouwen en te geloven in de volwassenheid van zijn eigen ouders. Kinderen geloven in wat zij in hun gezin zien. Ze zullen leren of hun ouders er oprecht in geïnteresseerd zijn; ontwikkelen als er creatieve volwassenen in de buurt zijn; de waarheid vertellen als het in het gezin gebruikelijk is om hun fouten toe te geven; en omgekeerd - versla anderen als ze geslagen worden; er slordig uitzien als niemand hen dwingt om 's avonds hun gezicht te wassen; school overslaan als ze 's ochtends niet wakker worden gemaakt. Het is voor een vreemde bijna onmogelijk om zo'n houding te veranderen. De ouderlijke school is sterk als staal. Ook in de volwassenheid blijven we leven volgens de houding van de ouders. Iedereen is overtuigd van zijn eigen belangen: het gezin koste wat het kost behouden in het belang van de kinderen; het moet zo zijn; vertrouw niet, wees niet bang, vraag niet; elke hond heeft zijn dag; liefde gebeurt maar één keer in je leven. Elke keer dat we een situatie tegenkomen die het kan versterken, herbevestigen we ons geloof. We luisteren ook naar liedjes, kijken films en dat is alles - nu kan niets je meer uit je hoofd halen zakelijk heb je actie nodig, specifiek, gericht. En wijzelf moeten er op tijd bij zijn. Dit is hoe we de werkelijkheid kunnen veranderen als we dat nodig hebben, en veel sneller. Houdingen mogen een persoon niet in een raamwerk plaatsen waaruit hij niet kan ontsnappen. En als hij eruit komt, zal dat door jaren van zelfonderzoek, stapels gelezen boeken en een eeuwige hark zijn. Houdingen voor een persoon moeten zijn steun zijn, die inspireren en niet vernietigen.