Van de auteur: Een artikel voor degenen die niet “ziek” willen zijn van liefde...of bang zijn hun kinderen te “besmetten”. Het onderwerp verslaving is zo relevant in de wereld van vandaag dat het beangstigend wordt! Omdat ik als gezinspsycholoog werk met kinderen, volwassenen en gezinnen, vind ik het noodzakelijk om u te identificeren vanuit de positie van een volwassene die beslissingen voor uzelf neemt, en vanuit de positie waarin u - als ouder (huidige of toekomstige) - verantwoordelijkheid neemt. voor uw kind. Daarom zou het leuk zijn als je het artikel vanuit alle gezichtspunten probeert: wat kan ik voor mezelf doen en wat kan ik voor mijn kind doen! In ons land heerst zo'n mentaliteit: behandel als het pijn doet, maar er is geen preventie. Maar velen kunnen ZO ziek worden als liefde een ziekte is! Bovendien kunnen onze kinderen ziek worden! Iedereen kent alcohol-, chemicaliën- en voedselverslaving, maar liefde is iets buitengewoons, waar zelfs sommige psychologen (17 jaar) niet in geloven, omdat ze dergelijke gevallen nog niet zijn tegengekomen of ermee hebben gewerkt! Maar dit is verslaving in zijn natuurlijke vorm... Dus hoe kun je voorkomen dat je in deze val trapt, hoe kun je jezelf en je kinderen beschermen! Dit is waar ik het in mijn artikel over wilde hebben. Ja, heel kort over hoe je het kunt begrijpen en onderscheiden van gewone liefde! Het criterium is vrij eenvoudig: een persoon die “ziek” is van liefde (verslaafd) overschrijdt alle grenzen van een redelijke houding ten opzichte van zichzelf! Hij verliest zijn principes, zichzelf en de rede! Als eerder verraad bijvoorbeeld onaanvaardbaar was voor iemand, dan knijpt hij, wanneer hij het verraad van zijn partner ontdekt, daarvoor een oogje dicht en probeert hij hem op een of andere manier terug te winnen, terwijl hij zich bezighoudt met zelfkastijding en zichzelf uitscheldt, terwijl hij en tegelijkertijd de vreemdgaande partner idealiseren! Ja, verraad kan en moet soms vergeven worden, zegt u. Ik pleit er niet voor, ik steun het zelfs! Alleen eindigt het in dit geval niet allemaal met één verraad, maar gaat het verhaal verder... En waar een adequate volwassen persoon die zichzelf respecteert moet vertrekken, is er in dit geval sprake van een mislukking... en de persoon KAN simpelweg NIET weggaan ! Hij kan het niet zo erg dat hij het niet van zichzelf verwachtte. En dan is het leven als in een nachtmerrie die maar niet weggaat: “Het is slecht met jou, zelfs zonder jou...”! Hmmm...hoe is dit gebeurd?! 1. Blessures...Je was ooit een klein kind en leefde je kindertijd, en er gebeurde plotseling iets met je ouders. Iets wat ze niet aankonden. Of iets waardoor je volwassen bent geworden... en op de leeftijd van 6-7 jaar (en later, en misschien eerder) werd je 'gerukt' uit de wereld van de kindertijd en 'gegooid' in de wereld van volwassenen... waar het is “onmogelijk” om klein te zijn! Waar je voor je ouders moet zorgen, ze moet helpen en redden... zulke geliefde, belangrijke, betekenisvolle volwassenen voor jou, moet jij - een kleine man - redden! Omdat je ze zo hard nodig hebt om te leven, dat de kleine, wijze “professor” in jou instinctief vertelt wat je hier moet doen om te overleven! En dit schema werkt dan... in dat verleden! Jij overleeft! Maar uw plan overleeft met u - om degenen die u dierbaar zijn te redden, te helpen en te verzorgen! Alles zou in orde zijn, alleen gebruik je het nu, terwijl het helemaal niet nodig is! Een volwassen, onafhankelijke, adequate partner kan simpelweg niet met u overweg! Je kiest dus onbewust voor een partner waarbij de “oude” regeling blijft werken! En in de regel is uw partner veel kinderachtiger dan u! Ongetwijfeld! Alleen dan kun je je rol als zorgzame ‘ouder’ of magische ‘redder’ blijven vervullen! Je woont al een tijdje samen met je uitverkorene en bent zelfs gelukkig! En dan, na een tijdje, gebeurt er iets (wat heel logisch is) waardoor je systeem kapot gaat! En geen wonder! Er zijn immers eerst ‘ouders’ nodig, en dan proberen ‘kinderen’ op allerlei manieren hun zorg te ontlopen. En hoe ziet het eruit in zo'n paar. Ja, simpel. Het seksuele verlangen verdwijnt bijvoorbeeld. "Ik wil jou niet"! Dat wil hij natuurlijk niet, want hoe kun je nou je eigen ouder (of kind) willen?! Ugh, zegt u, ugh, wat een gruwel!!! ENDit is een normale, gezonde reactie! Alleen je onderbewustzijn fluistert iets heel anders... Daarom is liefdesverslaving zo moeilijk te overwinnen! Omdat het voor elke gezonde ouder moeilijk is om zijn kindpartner te verlaten! 2. Schuldgevoel, schaamte, verantwoordelijkheid...Oh, deze hyperverantwoordelijkheid! Altijd, overal en overal voel je je plicht. Je moet (moet) dit en dat, dit en dat, nu en altijd! En je weet niet anders! Jij bent verantwoordelijk voor alles. En jij hebt ook de schuld van alles... Als er ergens iets gebeurt, is het jouw schuld. Het gevoel dat je geest slaapt, en alleen gevoelens leven, die dicteren - "jij bent hier de schuldige van"... of misschien slaapt je geest niet, maar kunnen de geest en de gevoelens het niet met elkaar eens zijn, omdat er een enorme kloof tussen hen... Incident van vandaag (er zijn dagen!)...Ik zou liever geen ooggetuige zijn van deze situatie en dit incident hier niet schrijven. Alleen in het leven gebeurt alles met een reden. Misschien herkent iemand zichzelf en denkt... "...weet je niet hoe je dit ding moet gebruiken... en ben je zelf niet voorbijgegaan en heb je de persoon niet laten passeren..." schreeuwde de woedende moeder , die steeds opgewondener werd... Toen pakte ze hem bij de borst en duwde hem tegen de muur en hoe hij zijn zoon, een jongen van ongeveer 8 jaar oud, sloeg... (Ahtung!) De actie vond plaats in de metro bij de tourniquets kon de jongen het kaartje niet "correct" plaatsen, omdat zijn moeder het nodig had en zijn moeder het fantastisch vond... Was ze boos op hem (het is tijd voor moeder naar een psycholoog), dat doet het niet' Het maakt niet uit, het gaat erom dat hij iets “fout” heeft gedaan... Schuldig, in één woord! Zonder proces of onderzoek. Is het zijn schuld dat zijn moeder hem niet heeft geleerd hoe hij een kaartje moet gebruiken?! Maar zijn moeder beschuldigde hem... Was het de moeite waard om voor “zo” een daad gestraft te worden! Wat krijgt het kind uiteindelijk: ik heb "het verkeerde gedaan" (ik ben waardeloos! Ik schaam me om zo te zijn!), Het is mijn schuld (moeder heeft gelijk!), alles moet goed worden gedaan in één keer en altijd (je kunt geen fouten maken!), bemoeide ik me met die persoon (ik ben verantwoordelijk voor zijn gevoelens!)! Zo groeit het kind op, onder het gewicht van schuldgevoel, schaamte en verantwoordelijkheid! En wanneer de echtgenoot van deze volwassen volwassene bijvoorbeeld vals speelt, denkt hij dat 'het aan mij ligt'. Ik was slecht, dus ik verdien deze ‘straf’. “Ik zal goed worden! Ik zal er alles aan doen om ervoor te zorgen dat je van me houdt... Ik zal veranderen, ik zal verbeteren. Houd gewoon van mij...' 3. Jammer. Prachtig - vriendelijk, vredelievend, zacht, vriendelijk, probleemloos, responsief... Een soort trillende "klomp" van vriendelijkheid en spirituele zuiverheid. “We moeten mensen helpen, beschermen, verwarmen, medelijden hebben, helpen...” Iemand is altijd slechter af dan jij. Je moet altijd medelijden met iemand hebben... Jammer. Zij is het die veel ‘goede’ meisjes en jongens de aanzet geeft tot liefdesverslaving! Mijn goeden, voor wie zijn jullie goed?! Voor anderen...En je staat altijd klaar om anderen te helpen, te redden, op te offeren, te reageren op HUN pijn, tegenslag, lijden. Hoe zit het met jou zelf? ‘En op de een of andere manier heb ik zelf (hijzelf)…’ En óf mama/papa is zo zelfstandig dat het voorbeeld aanstekelijk is, óf het heeft geen zin om contact op te nemen met mama/papa, dat ik het beter zelf kan afhandelen. Het resultaat is hetzelfde: elke ander wordt belangrijker voor je dan jezelf! Het maakt me altijd eindeloos verdrietig om te luisteren naar deze fascinerende verhalen over zulke ‘liefde’ die een leven lang meegaan! Zie je, ALLES!!! Hier is letterlijk het verhaal van vandaag (er zijn dagen!)… We ontmoetten hem in het ziekenhuis. Hij had een breuk en ik werkte daar als verpleegster. Ik ben 19 en hij 26. Jong...Maar hij leek me al een oude man (lacht). Hij was al getrouwd en ervaren. Hij vertelde me hoe hij in het weeshuis leefde... Mijn moeder had er zeven: vier uit haar eerste huwelijk, drie uit haar tweede. Ze stuurde ze naar een weeshuis... Toen groeiden ze op en gingen ergens anders heen... Hij trouwde en woonde met zijn vrouw in Moskou. En nu zijn ze gescheiden en nu ligt hij in het ziekenhuis met een gebroken been en kan hij nergens wonen... Ik had zoveel medelijden met hem. ... En ik was alleen met mijn ouders, ze hielden van me en zorgden voor me. En hij weet niet wat het is. Hij weet niet wat familie is... Ik luisterde en luisterde naar hem, en toen besefte ik dat hij een goed mens was! En ik werd verliefd... en toen ik thuiskwam en ik mijn ouders begon over te halen hem bij ons te laten wonen... kende ik hem maar 21 dagen, en toen trouwden we... - Waarom zijn we uit elkaar gegaan? ? - Een tweede keer? Ja, hij dronk, hij was een hooligan... - En jij?...