Een artikel over een leven waarin er te weinig kansen zijn om te zijn wie je wilt, te doen wat je wilt en het leven te leiden waar je van droomt. Over hoe we vanwege onze ‘gebrekkige’ jeugd (gebrek aan ouderlijke zorg, liefde, aandacht, etc.) iets niet kunnen doen wat anderen gemakkelijk kunnen doen, over gezinsscenario’s die ieder van ons onbewust beïnvloeden. Sommigen noemen het het lot, anderen karma of het lot. Maar hoe je het ook noemt, je hoort in dit alles onheil, onmogelijkheid en onmacht. Soms kijk je naar de prestaties van je collega’s en begrijp je niet waarom je het niet kunt doen zoals zij. Waarom moeten ze zoveel moeite doen voor iets dat ze op een natuurlijke en gemakkelijke manier doen? Waar halen ze zoveel vertrouwen, liefde voor het leven, optimisme en zelfacceptatie vandaan? Zij hebben dit in hun kindertijd geleerd, maar wij niet. Ze groeiden op met ouders die niet probeerden hen opnieuw te maken en te corrigeren, die hen hielpen op te groeien met interesse, liefde en tederheid. Natuurlijk hebben ze in hun jeugd ook teleurstellingen en verdriet gehad, maar ze hebben ervaring met het verwerken van moeilijke gevoelens met steun en acceptatie. Een ervaring die hen nog steeds helpt leven. Ze leerden naar hun gevoelens en verlangens te luisteren, voor zichzelf te zorgen, zichzelf te ondersteunen en lief te hebben. Waarom hebben onze ouders ons dit niet allemaal geleerd? methode van systemische familieopstellingen zegt dat onze ouders ons niet meer kunnen geven dan ze van hun ouders hebben gekregen. Ze kunnen ons niet meer liefde, aandacht, zorg, steun, etc. geven. Aan de ene kant stelt deze uitspraak van hem ons in staat onze ouders te accepteren zoals ze zijn, en geeft het een zekere nederigheid en geruststelling. Aan de andere kant voel je woede, wanhoop, hulpeloosheid en een zekere onheil. Ze zeggen dat ouders niet zijn gekozen. En hoe ik ze zou willen kiezen. Zodat ze zorgzaam, voorzichtig, attent, beschermend en gelukkig zijn. Ik wilde echt dat begrip, liefde, warmte, voorspoed, welwillendheid en respect voor de gevoelens en verlangens van anderen in het gezin zouden heersen. Iedereen wil zo'n gezin, en onze ouders wilden het toen ze nog kinderen waren, en wij ook, zowel in onze kindertijd als nu, nadat we ons eigen gezin hadden gecreëerd. Het blijkt dat iemand op 100% van zijn capaciteiten leeft, of zelfs op 90-jarige leeftijd %, terwijl anderen 30% of minder leven. En de resterende 70% van hun energie wordt besteed aan het zoeken naar zichzelf, hun doelen, aan conflicten, aan het opbouwen van relaties, aan het reproduceren van traumatische gebeurtenissen uit het verleden, aan de zoektocht naar liefde, enz.: aan alles dat zoveel vitale energie en hulpbronnen wegzuigt. . Alles wat we als kind niet hebben geleerd en niet van onze ouders hebben meegekregen. Dit alles kost veel kracht en energie, waardoor er slechts kleine kruimels overblijven om jezelf en je capaciteiten te realiseren, die meestal niet genoeg zijn om te bereiken wat je wilt. Heel vaak hoor je: “hij of zij doet dat niet, net als een kind weet hoe je dit of dat moet doen.” Ja, het is waar, velen van ons blijven, als we volwassen zijn, kinderen, slecht en wanhopig niet in staat om het hoofd te bieden aan het opbouwen van ons eigen leven. Is er echt geen manier om uit deze ondergang en val te komen? Ieder van ons heeft de mogelijkheid om de ouder te worden van ons innerlijke kind dat hij niet had. Een ouder die hem opmerkt, hoort, liefheeft en steunt, kalmeert en overtuigt, waardeert en bewondert, en uiteraard zijn behoeften en verlangens bevredigt. Dit is de enige manier waarop we die interne ‘schaarste’ en leegte kunnen opvullen, waardoor we onszelf de kans geven om uit beperkingen en gezinsscenario’s te breken en te realiseren wat voorheen een onbereikbare droom was..