Van de auteur: Heb je nog vragen? Ideeën voor publicatie, en meer? Schrijf. Ik ontving een brief met vragen: Hallo, beste Sergey Vladimirovich! Vertel mij, indien mogelijk van uw kant, wat ik moet doen in een conflictsituatie op het werk. Ik werk met een collega die een impulsief, explosief karakter heeft. Als reactie op mijn woorden, die op een respectvolle manier waren uitgesproken en verband hielden met het werk, begon de collega tegen mij te schreeuwen. Ze vond dat ik haar belangen had geschonden. Er werden ook scheldwoorden gebruikt. Ik probeerde haar te kalmeren en redelijke argumenten te vinden, op basis waarvan ik dit zei en niet anders. Dit is niet de eerste keer dat er een conflictsituatie tussen ons is. We werken al 8 jaar samen. In de huidige situatie werd ik opnieuw gedwongen mezelf te verdedigen. En laat zien dat er grenzen moeten zijn in de communicatie met mij. Vloeken is bijvoorbeeld onaanvaardbaar. Er is geen mentale kracht meer om compromissen te sluiten. De voorraden zijn opgedroogd. Op dit moment heb ik een radicale beslissing genomen om te stoppen. De onderneming is klein. Voor mij zijn er geen andere vacatures. Of de werkgever wil niet halverwege afspreken. Mijn vraag is: wat kan ik op dit moment in mijn gedrag doen om de 2 maanden die ik nodig heb met dezelfde collega te kunnen blijven werken en tegelijkertijd mijn mentale ongemakken te verminderen. zoveel mogelijk? Zelf ben ik klaar om elkaar halverwege te ontmoeten. En ik probeer te gaan. Ik bied hulp bij uw werk. Ik ben nooit gestopt met het zeggen van “hallo!”... Ik neem deel aan dialogen en spreek respectvol. Ik noem de persoon bij naam. De collega zegt helaas geen hallo, of neemt geen afscheid, en negeert hem op alle mogelijke manieren. Als hij beslissingen neemt over werkkwesties, praat hij over mij in de derde persoon. ‘Ik ben vergeten’ hoe ik heet. Kortom, hij probeert mij een schuldgevoel te geven en mijn emoties te manipuleren. Ik doe alsof ik het niet merk. Ik beschouw dit professioneel gedrag als het enige mogelijke. Ik wil geen nieuwe ruzies. En ik voel me niet alleen ongemakkelijk. Soms beseffen we dat we elkaar niets verschuldigd zijn. Ik herinner me je woorden die ik op VK las: ja, er zijn veel mensen voor wie ik niet geschikt ben. Op andere momenten doet het veel pijn. Geloof het of niet, twee dagen na onze botsing was het zo zwaar dat ik niet eens meer wilde leven. Hoe kun je jezelf niet verdedigen? Niemand zal tussenbeide komen. Hoe kun je geen grenzen stellen aan wat is toegestaan? EN HOE JE IN DEZE TIJD VRIENDELIJKE RELATIES MET MENSEN HOUDT, WAT IS BELANGRIJK? En als u mij toestaat, zou ik het u ook willen vragen. Ik wilde niet meer met mensen communiceren. Ook op het werk. De reden is bijvoorbeeld roddel. En, als je wilt, in onoprechtheid. Eerst praten ze met mij, glimlachend in mijn ogen. Over een paar minuten zal het gespreksonderwerp ergens in de rookkamer ter sprake komen. Al over mij. In kritiek en niet in de meest vleiende mening. En dit... welk onderwerp er ook besproken wordt!.. Ik zou heel graag een open persoon willen zijn voor mensen. Communiceer met een zuiver hart. Over uiteenlopende onderwerpen. Maar nadat ik me een of twee keer heb geopend, ontspannen als het ware, krijg ik dan, excuseer de niet de mooiste woorden, een klysma in de anus. En het doet zoveel pijn!.. De ziel kan niet tegen onoprechtheid. Ik stopte bijna volledig met communiceren. Ik voel me eindeloos eenzaam. Maar ik wil me niet meer openstellen. Ik heb ergens gelezen dat dergelijk gedrag op het werk en elders in de communicatie vreemden bij elkaar brengt, en zelfs ‘aan elkaar lijmt’. Het is zo leuk om iemand te bekritiseren of gewoon onverdiend modder naar iemand te gooien! Ik kan de vraag moeilijk formuleren. Hoe kan ik misschien een compromis vinden tussen het verlangen om open en vriendelijk te communiceren en de angst dat mijn ziel opnieuw gewond zal raken? — — — antwoord ik. Hallo. Beide vragen houden verband met elkaar. U lijkt een zeer beleefde, tactvolle persoon te zijn die gelooft dat openheid het beste beleid is en van anderen verwacht dat zij hetzelfde zijn, of er in ieder geval naar streven dat te zijn. En je bent teleurgesteld als dat niet zo is. Een van mijn collega's zegt in dergelijke gevallen zoiets als dit: “Welkom in de wereld van volwassenen. Niet iedereen zal van je houden, en sommigen zullen zelfs proberen je te neuken.” Een van de tradities van ons land is om werk als een tweede huis te beschouwen en te proberen er bijna een te bouwen.