Op het eerste gezicht lijkt het misschien dat een sterke behoefte aan liefde en goedkeuring van andere mensen zo'n complex mengsel van neurotische toestanden is. Tot op zekere hoogte is dit waar, maar alleen in het geval dat de behoefte aan liefde 'buiten de schaal' begint te gaan - aan de ene kant moet je immers in staat zijn om te leven met je eigen geest, je interesses, behoeften en doelen, en in het algemeen moet je idealiter gelukkig en alleen kunnen zijn. Aan de andere kant kan men uit principe en zonder rechtvaardiging de behoeften van de samenleving en de meningen van anderen niet simpelweg negeren - het is zinloos, ineffectief en vaak eenvoudigweg schadelijk, zoals de klassieker zei: “de grootste gevangenis waarin mensen leven is angst voor wat anderen zullen denken." En dat is waar. Aan de andere kant verandert de voortdurende ontkenning van de mening van anderen iemand in een egocentrisch en egoïstisch persoon. En alleen van buitenaf lijkt het misschien dat het gemakkelijker is voor een egocentrisch persoon om gelukkig te worden - egocentrisme is als defensieve reactie een nogal energie-intensief proces, en de staat van geluk is daarentegen een zeer kalme en stabiel proces. De behoefte aan liefde kan een manifestatie zijn van een neurose, of een manifestatie van de neurotische component van de persoonlijkheid, of het kan zich manifesteren als een basisbehoefte van ieder normaal mens - de vraag is, zoals altijd, alleen in de omvang en mate van liefde. manifestatie van een dergelijke behoefte, of beter gezegd in de juiste balans tussen het bevredigen van persoonlijke behoeften (lees: redelijk egoïsme) en betrokkenheid bij sociale interactie. Maar laten we proberen een paar eenvoudige vragen te beantwoorden: kunnen we bestaan ​​zonder communicatie, zonder interactie met andere mensen? Het is duidelijk dat een gewoon mens, die hier niet speciaal op is voorbereid, lange tijd niet zonder communicatie kan, zonder interactie met anderen, zelfs in minimale doses. Introverte mensen, maak geen ruzie. Zelfs jij hebt communicatie nodig. Heeft de mening van andere mensen over onszelf uiteindelijk invloed op ons humeur, ons gevoel van eigenwaarde en onze beslissingen? Het is duidelijk dat het ons beïnvloedt, zelfs als we een hoge mate van zelfvoorziening en zelfvertrouwen hebben. Moeten we aan de lijst van dingen die nodig zijn voor een vervullend leven, voor geluk, voor het overwinnen van de moeilijkheden van het leven, de aanwezigheid in onze omgeving toevoegen van mensen met wie we wederzijds begrip, wederzijds respect, wederzijdse waarde en wederzijdse interesses hebben? Moeten we de meningen kennen van mensen die belangrijk voor ons zijn, inclusief meningen over onszelf en onze daden? Het is duidelijk dat we zo'n nauwe en specifieke communicatiecirkel nodig hebben. Het hele punt is dat we onszelf in deze wereld alleen kunnen identificeren via andere mensen, waarbij we ons interne beeld van de realiteit om ons heen, ons beeld van de wereld en onszelf daarin met elkaar in verband brengen. dit beeld (behalve dat er feitelijk niets anders voor ons persoonlijk bestaat), met de mening van anderen om het vol vertrouwen te bevestigen, dit beeld, consistentie en adequaatheid. We hebben spiegels nodig om onszelf goed te zien, en de beste spiegels zijn andere mensen. Kunnen we gelukkig zijn als we geen innerlijk vertrouwen hebben in onze aantrekkelijkheid als persoon? Uiteraard niet, en het is duidelijk dat ten minste één persoon deze aantrekkelijkheid van ons moet bevestigen, anders kan er geen sprake zijn van enige zekerheid in deze kwestie. We hebben dus de liefde van de mensen om ons heen nodig, zij het een zeer beperkte cirkel van hen??