Van de auteur: De reflecties van de auteur over levensstrategieën Waarom jezelf blijven als je iemand beter kunt worden?/ Richard Bandler, schepper van NLP Onlangs werd er onder mijn vrienden gesproken over Giordano Bruno. De een zei dat je je ideeën moet verdedigen en niet moet opgeven, en Giordano is een held en goed gedaan, en de ander zei dat Bruno een koppige dwaas is. En iedereen begon mijn steun te zoeken. Ik weigerde de rol van arbiter, maar ik dacht erover na. Wat is mijn mening? Wat zou ik doen als ik Bruno was? En ik besloot hier wat meer over te weten te komen. Een halve eeuw vóór het verhaal van Giordano Bruno leefde er een slimme kerel, Nicolaus Copernicus. Hij had veel talenten: hij was een astronoom, een wiskundige, een monteur, een econoom en een kanunnik uit de Renaissance. In de tijd dat Copernicus leefde, bestond er een systeem van wereldstructuur voorgesteld door de oude Griekse wetenschapper Claudius Ptolemaeus. Het bestond uit het feit dat de aarde bewegingloos in het centrum van het heelal rust, en dat de zon en andere planeten eromheen draaien. De bepalingen ervan werden als onwrikbaar beschouwd, omdat ze in goede overeenstemming waren met de leerstellingen van de katholieke kerk. Copernicus creëerde zijn nu bekende heliocentrische model van de wereld, maar maakte dit tijdens zijn leven niet bekend. Hij presenteerde het simpelweg als een handig rekenmodel (bijvoorbeeld een kalender) en meer niet. Hij leefde 70 jaar en stierf in zijn bed, omringd door aandacht en zorg. Na zijn dood verscheen het boek ‘Over de rotaties van de hemelse sferen’, dat werd uitgegeven door zijn vrienden en studenten en dat vervolgens door de kerk verboden werd verklaard. Nu over Giordano Bruno. Hij was ook een slimme kerel, hij ontdekte veel dingen en maakte mensen blij met zijn kennis, maar hij bleef nergens lang. Omdat hij door een aantal factoren (ik neem aan vanwege een conflictueuze aard) overal vandaan moest vluchten: van Engeland naar Frankrijk, van Frankrijk naar Duitsland, vandaar naar Venetië, waar hij erin slaagde alle monniken ezels en hun religie vals te noemen. En dit allemaal in de tijd van de Inquisitie. Een strijder voor de waarheid, bereid ervoor te sterven, of een gekke vechter? Over het algemeen stopten ze hem uiteindelijk in de gevangenis, waar ze hem zes jaar lang probeerden te overtuigen zijn geloof af te zweren. Maar blijkbaar werd de verkeerde aangevallen. Hij moest worden verbrand en levend - ja, dat waren nog steeds de tijden. Het bleek dat Copernicus een lafaard was, hij verstopte zich, vermomde zich alsof hij zich terugtrok - of voor hem waren het niet belangrijke, niet fundamentele relaties en relaties. materieel welzijn was voor hem veel belangrijker. Tegenwoordig zou dit emotionele of sociale competentie worden genoemd. Hoe zit het met Bruno? Hij verdedigde zijn ideeën tot het einde, ging een uitdaging aan, viel aan en gaf nooit toe. Maar eigenlijk, als er alleen maar ezels in de buurt zijn (nou ja, zoals Bruno geloofde, denk ik), waarom zou ik dan zwijgen? In 1889 werd op de plaats waar hij driehonderd jaar geleden werd verbrand een monument voor hem opgericht, en dan nog vele anderen. Copernicus was hier ook niet van beroofd. In de speltheorie bestaat er zo'n spel "Doves and Hawks". De essentie ervan is om te begrijpen welke overlevingsstrategie het meest effectief is in de bevolking. De spelregels werden voor het eerst gepubliceerd in het tijdschrift Nature in 1973. De auteurs van het werk stelden voor om dierenconflicten over hulpbronnen, territorium of seksuele partners op deze manier te formaliseren. Het model maakt het mogelijk om, op basis van de verhouding van strategieën in de bevolking, de hoeveelheid middelen te berekenen die individuen besteden en ontvangen in een of andere versie van interacties een harde confrontatie met de vijand, “duiven” voor ontspanning en compromissen). In een bevolking is er een bepaalde verhouding van beide, en deze verhouding is niet constant, maar dynamisch. Als er meer haviken zijn, beginnen ze elkaar te doden voor hulpbronnen - en neemt de duivenpopulatie toe. De duivenpopulatie neemt toe; de ​​overlevende haviken komen minder vaak andere haviken tegen, en vaker duiven, waaruit ze middelen halen. En opnieuw zijn er steeds meer haviken en minder duiven, en alles gebeurt opnieuw, het is als een schommel. Haviken hebben een voordeel omdat ze grondstoffen van een duif kunnen afpakken, maar als ze een andere tegenkomen?