Er is een reeks meivakanties en lange weekenden. We vieren de dag van de arbeiderssolidariteit, de dag van de overwinning. Op de een of andere manier komt het onderwerp van mijn artikel van vandaag naar voren: rechtvaardigheid. Laten we het hebben over rechtvaardigheid. Bestaat ze? Zal ze werkelijk triomferen? En waarom is dit zo belangrijk voor een persoon? , naleving van de rol van verschillende sociale lagen, groepen en individuen in het leven van de samenleving en hun sociale positie daarin." Ik heb dit concept uit het woordenboek gehaald. Heel vaak wenden mensen zich tot een psycholoog op zoek naar gerechtigheid. Het lijkt iemand dat zijn familieleden niet eerlijk tegen hem zijn (zijn vrouw waardeert hem niet, zijn man is onbeschaamd, zijn kinderen zijn verwend). Er is geen eerlijkheid op het werk - de relaties in het team gaan niet goed, de baas ontneemt je ten onrechte bonussen. Er is geen gerechtigheid in het leven - mijn hele leven heb ik rustig geleefd, niemand lastig gevallen, was verantwoordelijk, plichtsgetrouw en plotseling, knal! op jou! - Ik heb een ernstige wond. Er is geen gerechtigheid. Ik kwam naar de kliniek - er stond een enorme rij, ik stond - ik stond - ik kwam daar niet. Er is geen gerechtigheid. Bovendien spatte er een auto op straat - er is geen gerechtigheid. Waarom is het zo belangrijk voor een persoon om te weten dat er gerechtigheid is? Waarom vecht hij voor haar, is hij geïrriteerd, verontwaardigd, beledigd? Ja, omdat onze man in dit concept de bevrediging van zijn fundamentele levensbehoeften omvat: “Ik wil nodig zijn, begrepen, geliefd, gewaardeerd en gerespecteerd worden om succesvol te zijn op het werk en in mijn studie wil ik welverdiend respect ontvangen. Omdat ik het heb verdiend, heb ik volhard, en ik eis wederkerigheid van mensen, van de samenleving, is'. is het niet? Soms kun je jezelf in deze situatie herinneren... En als ik niet de gerechtigheid ontvang die ik verdien, ervaar ik emoties van destructieve aard - woede, wrok, afgunst en de daaruit voortvloeiende gevolgen. Er ontstaat een vicieuze cirkel: er is geen gerechtigheid. er is woede. Er is woede - er is vernietiging (meestal in jezelf). Er is vernietiging (somatisch, psychologisch of gewrichts) - er is geen gerechtigheid. Heel vaak willen mensen, op zoek naar gerechtigheid in het gezinsleven, als koppel komen, zodat een psycholoog kan beoordelen wie daadwerkelijk een probleem heeft, zodat alles goed gaat. is eerlijk. Of misschien kan hij de reden voor de schending van de gerechtigheid vinden, tot op de bodem uitzoeken, om het zo maar te zeggen, en het met de wortels uitroeien. En hier ben ik gedwongen degenen die kwamen teleurstellen en te wijzen op de nutteloosheid van het zoeken naar een reden en de nutteloosheid van het zoeken naar gerechtigheid, omdat die er niet is. Er bestaat geen objectieve gerechtigheid, gerechtigheid voor iedereen en alles. Er bestaat een subjectief gevoel dat je niet eerlijk wordt behandeld. Daarom stelt iemand in het begin de doelen van de therapie op een manier die volgens hem eerlijk zal zijn: 'Ik wil hem (man, vrouw, kind, baas, enz.). .) begon me te respecteren, te waarderen, van me te houden, me fatsoenlijk te betalen, enz. "Natuurlijk verleg ik de aandacht naar de persoon zelf. - Wat kun je doen? Wat wil je? Geef jij liefde, respect? Waardeer jij in die mate waar je iets voor terug vraagt? Het hele probleem is dat we kunnen eisen, we weten hoe we moeten eisen, we houden ervan om te eisen, maar we kunnen niet geven, we willen niet, we weten niet hoe. Komt het doordat ons bewustzijn zich nog in het kinderstadium van vorming bevindt, wanneer ik, als ik honger heb, schreeuw, als het koud is, schreeuw ik, als ik bang ben, schreeuw ik! Geven! Ik voel me slecht! Of misschien is het gewoon dat niemand je heeft geleerd dat je, voordat je vraagt, moet leren geven en met rente moet geven, zonder iets terug te eisen. Ze zeggen: doe het goede en gooi het in het water, dan komt het terug van waar je dat niet doet weten. De zoektocht naar gerechtigheid eindigt altijd in oorlog. Er is zelfs een aforisme: “Rechtvaardigheid is altijd gekruid met een snufje wraak” (J. Wolfrom) En hoezeer we het ook eisen, iets bewijzen aan onszelf en anderen, ruzie maken en verontwaardigd zijn, we zullen niets anders krijgen dan een verwende stemming. Door onze energie en tijd aan het negatieve te besteden, door ons te concentreren op wrok, aan gisteren, verliezen we helaas het heden en alles wat daarbij komt kijken uit het oog..