We willen allemaal dat onze kinderen ‘respectabel’, ‘beleefd’, onafhankelijk, succesvol, enz. opgroeien. Elke dag instrueren we hen ‘op het ware pad’, in de hoop dat hij op dit ‘pad’ zijn hoofd niet zal bezeren. We besteden veel tijd aan overreding, bedreigingen, verboden en straffen. Vooral ‘capabele’ ouders dalen af ​​naar het niveau van chantage en bedrog. Dit alles uiteraard in naam van het oprechte verlangen dat ons kind een deugdzaam en waardig lid van de samenleving wordt. En het is niet verrassend dat dit in onze moderne informatiemaatschappij, met de snelheid waarmee informatie wordt ontvangen en verwerkt, niet eenvoudig is het allerbelangrijkste in jezelf bewaren: de waarden op basis waarvan je als mens handelt, in ons tijdperk van informatie, waarden en betekenissen barsten in ons los in een onstuitbare stroom van films, nieuws, internet en zelfs advertenties. Iets trekt zich ook snel en snel terug, er blijft iets over. Helaas bestaat het grootste deel van het ‘overgebleven’ uit de opgelegde gedachten en ideeën van andere mensen. En het maakt niet veel meer uit of deze mensen cynisch of respectabel zijn, en met welke bedoeling deze waarden in het bewustzijn van de massa zijn geïntroduceerd, of ze weten wat ze doen of zich vergissen. De omstandigheden dwingen ons om zo te leven. je voelt een behoefte - je zoekt naar informatie - je bevredigt de behoefte. Kort, liefst snel en to the point. Kritisch denken heeft geen tijd, niet alleen voor de ideeën en acties van anderen, maar zelfs voor zichzelf. Wat nu belangrijk is, is de snelheid waarmee informatie wordt verkregen en de effectiviteit ervan. Onze geest is volgestopt met een enorme hoeveelheid informatie, en onze ziel voelt... oh, oké! En wat voor zin is dit in het algemeen: ‘de ziel voelt’? Maakt niet uit. Onbeduidend. Om te beseffen wat belangrijk is voor onze kinderen, moeten we in onze innerlijke wereld ‘kijken’. En als we ontdekken dat we geen ‘computer’ zijn voor het ontvangen en verwerken van informatie, maar dat we gevoelens in ons hebben, een breed scala aan gevoelens die ons leven helder en vervullend maken. Het is heel belangrijk om over de waarde, moreel, te praten en geestelijke opvoeding van kinderen. Naar mijn mening is dit het punt waarop onze Russische samenleving de afgelopen decennia sterk is verslechterd. Elk marginaal land ervaart een crisis, die tot uiting komt in het verlies van waarderichtlijnen en spirituele en morele opvoeding. Maar dit geldt vooral voor Rusland. De mondiale herstructurering van de samenleving in politieke, economische en psychologische termen, plus de bestaande mondiale herstructurering van de mens in het ideologische begrip van de werkelijkheid, kon niet anders dan leiden tot chaos in waarden en spiritueel-morele richtlijnen. Het Russische volk bevond zich in een ‘overgangstijdperk’, met zijn talrijke omwentelingen en reorganisaties. Het is heel normaal dat er in zo’n situatie geen tijd is voor ‘innerlijke vrede’. Het ooit ‘culturele leven’ van de samenleving raakte in verval. Ook de waarden daalden. De politiek begon alleen aan zichzelf te denken, het onderwijs hield op zich bezig te houden met opvoeding, de artistieke creativiteit weigerde zich aan bestaande tradities te houden, het gezicht van de samenleving werd verarmd en hield op expressief te zijn. Wat hebben onze kinderen nodig naast aandacht en liefde? Naar mijn mening is het antwoord op deze vraag: ze hebben een voorbeeld nodig van een ‘waardig’, ‘sterk’, ‘slim’ persoon. Het beste is als ze dit voorbeeld van hun ouders krijgen. Een voorbeeld van iemand die zijn leven en de rijkdom van de manifestatie ervan waardeert, die zijn familie, zijn beroep waardeert, die andere mensen en zichzelf eerlijk behandelt. Een voorbeeld voor mensen met een hoge moraal en cultuur. Een voorbeeld van iemand die niet onverschillig staat tegenover zijn spirituele leven. Nu leven we in een land waar mensen worden geregeerd door ‘bureaucraten’ van alle pluimage. Afgaande op het economische welzijn en de psychologische rust van onze burgers zijn het geen erg getalenteerde managers. En wat is er erger dan dat iemand niet op zijn plaats is? Voor de samenleving zou oorlog waarschijnlijk het enige ergere kunnen zijn. Ik zal echter niet zeggen dat mensen met hoge morele principes en karakter volledig verdwenen zijn. Ze bestaan, en de laatste jaren zijn ze vaker in het openbaar verschenen. Mensen zijn absoluut getalenteerd en?