Er is geen ideaal, er is iets geschikts. Ieder van ons heeft zijn eigen beperkingen - iets waarover we praten: "dit is niet mogelijk", "dit overkomt mij niet", "ik? Nooit!”, “Nee, dat kan ik niet.” Ik wil dit fenomeen begrijpen, ik zal blij zijn als je je mening over het onderwerp deelt in de reacties. Mannen huilen minder, maar als je naar kinderen van verschillende geslachten kijkt, huilen ze ongeveer hetzelfde. Het is geen geheim dat mannen wordt geleerd hun gevoeligheid te beperken, of beter gezegd, vanwege de onmogelijkheid en veroordeling om gevoelens openlijk te tonen, leert de toekomstige man niet alleen gevoelens niet te tonen, maar verkleint daardoor ook de mogelijkheid om ze te herkennen . Dergelijke attitudes, opgelegd van buitenaf en aangeleerd ‘zoals ze zijn’ zonder kritische reflectie, worden introjecten genoemd. In dit geval treedt het effect van een dergelijke suggestie niet onmiddellijk op. Niettemin geloven jongens in de adolescentie oprecht dat hun gebrek aan tranen een van de belangrijkste uitingen van mannelijkheid is. Bij vrouwen daarentegen, die minder verbod hebben op het openlijk uiten van gevoelens, herkennen ze gemakkelijker schaduwen, uiten ze gemakkelijker en leven ze langer. Maar dit is slechts een voorbeeld van dergelijke geïntrojecteerde beperkingen, maar het is een enorm en zeer levendig voorbeeld. Als we het over beperkingen hebben, kunnen we objectieve fysieke beperkingen benadrukken, die, naar mijn mening, als we het over kinderen hebben, niet zozeer beperkingen zijn als wel ontwikkelingstrends. Als een kind een neiging vertoont tot iets specifieks, dan is het in de regel ontwikkeld, dat wil zeggen dat het het pad van de minste weerstand en het grootste voordeel volgt, of, als je wilt, efficiëntie. Ik neem me niet voor om rekening te houden met de ouderdom - een tijd van beperkingen, volgens de meerderheid, maar verschillende voorbeelden uit het leven laten zien dat niet alles daar zo eenvoudig is. En er zijn actieve oude mensen die sporten, nieuwe technologieën beheersen en met de tijd meegaan. Het is moeilijk voor mij om te praten over de beperkingen die door de ziekte worden veroorzaakt, hoewel mijn leven zich zo ontwikkelde dat ik onmiddellijk na mijn afstuderen met gehandicapte kinderen begon te werken en meer dan tien jaar met hen heb gewerkt. Ik geloof dat elke ouder zijn eigen oprechte redenen heeft om zijn kind ergens in te beperken. Maar ik zag een man met een visuele beperking die tijdens de lichamelijke opvoeding geen enkele push-up kon doen, en een man van dezelfde leeftijd met een rechtszijdige hemiparese die vijftien push-ups deed op één gezonde arm. Paralympische atleten kunnen hier ook een goed voorbeeld zijn, wanneer ontbrekende lichaamsdelen, die in wezen de ernstigste beperkingen vormen, deze niet meer zijn. Anders leren we onze beperkingen van onze omgeving. Een voorbeeld dat in de literatuur wordt omschreven als ‘aangeleerde hulpeloosheid’ kan deze stelling bevestigen. Om het heel simpel en kort te zeggen: de honden werden geëlektrocuteerd en konden niet uit de kooi ontsnappen. Na enige tijd werden de kooien geopend, maar de honden probeerden niet te ontsnappen, maar gingen op de grond liggen en jammerden terwijl ze de elektrische schokken bleven ondergaan. Zo leren we onze beperkingen en soms is het onmogelijk om zelfs maar de gedachte te koesteren om iets aan de beperking te doen. Om eerlijk te zijn moet gezegd worden dat de meeste mensen ze opmerken en er op de een of andere manier mee omgaan, sommigen accepteren ze, terwijl anderen ertegen vechten. Maar niet alle beperkingen zijn even merkbaar. Een van mijn cliënten, hoe grappig het ook mag klinken, kreeg van een waarzegster te horen dat hij veel zou werken en nooit veel zou verdienen. Kennelijk viel het zaad van deze ‘profetie’ door het voorbeeld van ouders in redelijk goed voorbereide bodem, en de waarzegster was gezaghebbend. En nu gelooft een jonge, werkelijk getalenteerde man oprecht dat hij gedoemd is hard te werken en dat zijn bazen er nooit mee zullen instemmen zijn loon te verhogen. Bovendien wordt de loyaliteit van de kant van de autoriteiten niet opgemerkt, als door een zeef door de bestaande beperking gefilterd en als onmogelijk afgedaan. Dit is hoe beperkingen die door de omgeving worden geïntroduceerd, werken; soms transformeren ze op zeer interessante manieren in het levensproces!»