We hebben het vaak gehad over het feit dat conflicten heel gewoon zijn en dat hoogwaardige coping-strategieën niet worden gekenmerkt door de aanwezigheid van conflicten, maar door de manier waarop iemand eruit komt. Dit alles werkt prima als er twee deelnemers aan het conflict zijn – rechtstreeks de partijen bij het conflict. Maar het komt ook voor dat het conflict onwetende deelnemers heeft die op geen enkele manier verbonden zijn met de krachtmeting die hier en nu plaatsvindt. Zoals je misschien al geraden hebt, hebben we het over kinderen die getuige zijn van ouderlijke conflicten. Wat gebeurt er op deze momenten met het kind? Dus laten we hier vandaag over praten. En natuurlijk begin ik met het banale en afgezaagde: in elk gezin komen er van tijd tot tijd conflicten voor. Als ouders weten hoe ze deze constructief moeten oplossen, en om ze constructief op te lossen, betekent dit in de eerste plaats dat ze compromissen kunnen sluiten, kunnen onderhandelen en naar elkaar kunnen luisteren, dan is dit goed. Het is slecht als niet-constructieve oplossingen de overhand krijgen - dit is wanneer echtgenoten conflicten veranderen in meerdaagse marathons die bestaan ​​uit wederzijdse onwetendheid, wrok en periodiek het oplaaien van lokale broeinesten van schandalen. Er is geen logisch einde aan een dergelijk conflict. Het heeft slechts een vervolg met korte momenten van verlichting. Bedenk dat het kind manieren leert om emotioneel te reageren, in de eerste plaats door te kijken naar het gedrag van de ouders, inclusief gedrag in conflictsituaties: weten mama en papa hoe ze het eens kunnen worden. Noemen ze elkaar uit, zijn ze bereid toe te geven aan een ruzie, hoe snel worden ze gekalmeerd en hoe kalmeren ze elkaar? Dit is een patroon voor een kind. En op basis van dit patroon worden zijn eigen modellen van interactie met de samenleving gebouwd. Het is duidelijk dat een succesvol model van het gedrag van een kind in een conflict alle aspecten van zijn reactie omvat: het vermogen om te onderhandelen, het vermogen om concessies te doen, het vermogen om op zijn eigen gedrag aan te dringen. We mogen ook het laatste onderdeel niet vergeten, omdat dit de basis is voor het begrip van een kind over zijn eigen grenzen. De vraag is: hoe doet hij dat? Het antwoord is hetzelfde als dat van zijn ouders: hij schreeuwt, stelt ultimatums, toont wrok of beschuldigingen. Heb je ooit ‘onbegrip’ van de kant van de ouders opgemerkt, uitgedrukt in verbijstering: ‘waar haalt hij zo’n neiging om ruzie te maken en te beschuldigen? conflict op driejarige leeftijd.” Van de familie. Hij imiteert de modellen van conflictgedrag die zich in realtime voor zijn ogen ontvouwen. Dan komt het kind naar een voorschoolse onderwijsinstelling, waar hij “met succes” dezelfde gedragspatronen blijft gebruiken. Omdat dit het enige is dat hij zich door observatie en imitatie eigen kan maken. En in dit stadium kan hij versterking van zijn gedrag krijgen, aangezien sommige kinderen kunnen bezwijken onder zijn druk, en daardoor is hij er nog meer van overtuigd dat de formule “die luider schreeuwt en sneller klaar is om te vechten” werkt. haast u niet om een ​​conflict te beginnen waar uw kinderen bij zijn, onthoud dat uw kind uw gedrag nauwlettend in de gaten houdt. Observeert en leert. Leert en onthoudt. Onthoudt en herhaalt. Simpelweg omdat hij hetzelfde wil zijn als vader en moeder - de belangrijkste en meest geliefde mensen in zijn leven. Zorg voor jezelf! Sabirov Salavat. Er is geen betere plek om huwelijksconflicten op te lossen, te analyseren en in constructief te vertalen dialoog dan de kantoorpsycholoog. En meld u aan voor een adviesgesprek door te bellen: +79050620750