Van de auteur: Door de hele tekst van het “onbewuste” heen probeert Freud de vraag te beantwoorden van de overdracht van het onbewuste naar het bewustzijn, hoofdzakelijk over het analytische proces: over wat er gebeurt tijdens het bewustzijn - er verschijnt een nieuw “record” (terwijl het “oude” behouden blijft?) of verandert de functionele “staat” van het onderdrukte materiaal op dezelfde plaats (“herschrijven”)? In zijn werk “The Unbewustzijn” schrijft S. Freud dat de drift zelf kan fundamenteel niet bewust zijn. Alleen een idee dat verband houdt met een of andere aantrekkingskracht kan toegankelijk worden voor het bewustzijn. In de praktijk is bewustzijn iets dat vrijwel alleen in de psychoanalyse voorkomt (en zelfs dan niet in elke school van psychoanalyse), omdat het concept van onderdrukking en het concept van het onbewuste in geen enkele andere theorie in die zeer ‘Freudiaanse’ betekenis voorkomen. . Laten we het uitleggen: ALLE driften zijn beschamend, schandalig en weerzinwekkend, en het onbewuste is “een ander tafereel”, evenals het feit zelf van de ONHERROEPELIJKE splitsing van het onderwerp. Al het andere is, om zo te zeggen, van de boze. Is bewustzijn een noodzakelijke voorwaarde voor psychoanalyse? Nee. Is bewustzijn iets dat het onderwerp verheft, waardoor het wijzer, harmonieuzer en rustiger wordt? Nee. Misschien leidt bewustwording tot ‘persoonlijke groei’ of mooie buikspieren? Het is heel goed mogelijk, maar dit is helemaal niet het bewustzijn waar we het over hebben. Er is een legioen aan praktijken, New Age (en niet zo New Age) die deze prachtige dingen doen, maar het heeft allemaal niets met dit onderwerp te maken. Er moet ook worden opgemerkt dat bewustzijn niet de meest voorkomende, en beter gezegd, de zeldzaamste manier is om repressie te overwinnen. Er zijn verschillende “alternatieve” en volledig “natuurlijke” manieren om repressie te overwinnen, of liever niet te overwinnen, maar tijdelijk te verminderen. Gevatheid is een heel duidelijke manier om opgebouwde spanning te bezweren zonder gezichtsverlies. Markeringen als ‘grappig’ en ‘grappig’ maken het mogelijk om dingen te zeggen die voor de persoon vreselijk, weerzinwekkend en beschamend overkomen als ze serieus zouden worden gezegd. In hoeverre hier sprake is van bewustzijn – dat wil zeggen, in hoeverre de repressie in deze situaties wordt overwonnen – is een complexe vraag. Freud toont in zijn werk 'Wit and Its Relation to the Unbewuste' de afhankelijkheid van het gevoel voor humor aan de 'starheid' van het superego. Zachte humor is kenmerkend voor mensen met een relatief liberaal superego, sarcasme is kenmerkend voor een meer rigide superego, en er kan een vrijwel volledige afwezigheid van humor bestaan ​​bij mensen met een superhard superego. Een andere zeer belangrijke oplossing is ontkenning. We stoppen daar en proberen het in meer detail te analyseren. Voor het onbewuste bestaat er geen ontkenning, aangezien het onbewuste zelf een ontkenning (onderdrukt) is. Met betrekking tot het onbewuste kan men, niet geheel gekscherend, zeggen dat ‘de ontkenning van een ontkenning een bevestiging is’. Simpel gezegd: om iets te ontkennen moet het idee van dit ‘iets’ in zijn geheel ontstaan, en alleen dan kan het label ‘niet’ aan dit idee worden gehecht. En zonder een affectieve lading kan zo'n idee niet ontstaan. Er zijn veel voorbeelden hiervan, waaronder de uitspraak van onervaren analysanden (en niet alleen analysanden) dat ‘ik geloof dat ik alles heb wat je wilt, behalve homoseksualiteit’, of ‘ik begrijp niet hoe het mogelijk is om je aangetrokken te voelen tot Door de ontkenning kan de onderdrukte gedachte toegang krijgen tot het bewustzijn, de waakzaamheid van de censuur misleiden. Met behulp van de ontkenning wordt de repressie voorwaardelijk verwijderd, wat in de taal van driften kan lijken op een soort fantasie (en daar zijn geen anderen) en een relatief veilig kanaal voor het bevredigen van drang tot censuur. Dus wat gebeurt er als het onbewuste bewust wordt? Freud schrijft dat als het eerste actuele model wordt aanvaard, er bepaalde twijfels zouden moeten rijzen. Als een bepaald idee, onderworpen aan onderdrukking, het bewustzijn bereikt, is het de moeite waard om te denken dat er in dit geval een nieuw idee isfixatie van een representatie, en tegelijkertijd blijft het primaire record behouden, of ondergaat hetzelfde onbewuste materiaal bepaalde veranderingen die het nu bewust maken? Welk model zal dit proces beter beschrijven - een actueel model, dat bestaat uit het mogelijk maken van een nieuwe fixatie van de representatie, met behulp van een nieuwe locatie, of een functioneel model, dat is gebaseerd op het bewerken van het oude 'record', in dezelfde ' plaats"? We moeten niet vergeten dat tijdens het proces van onderdrukking het idee wordt gescheiden van zijn affect. En vanuit dit gezichtspunt betekent realiseren het terugbrengen van het effect naar de representatie. Op basis hiervan blijkt, zoals Freud opmerkt, in dit geval de functionele hypothese juister te zijn. In de hele tekst van het ‘onbewuste’ probeert Freud de vraag te beantwoorden over de overgang van het onbewuste naar het bewustzijn, in wezen over het analytisch proces: over wat er gebeurt bij bewustzijn - verschijnt er een nieuw ‘record’ (met behoud van het ‘oude’?) of verandert de functionele ‘staat’ van het onderdrukte materiaal op dezelfde plaats (‘herschrijven’)? Aan het einde van de tekst stelt Freud de vraag naar de juistheid van een dergelijke formulering van de vraag naar het verschil tussen onbewuste en bewuste ideeën, en hij vindt het verschil daartussen op een andere manier, waarbij de spraak van mensen met schizofrenie helpt hem. “Alleen de analyse van de ziekten die we narcistische psychoneuroses noemen, belooft ons de noodzakelijke gezichtspunten te openen, waardoor de mysterieuze Ubw ons vertrouwder zal worden, alsof deze gemakkelijk tastbaar is.” er is sprake van een terugtrekking van het libido van het object, dat dan niet op zoek gaat naar een nieuw object, maar zich richt op het eigen ‘ik’, wat de essentie van het narcisme is.’ Wat de relatie tussen beide systemen betreft, het viel alle waarnemers op dat bij schizofrenie veel dingen heel bewust worden uitgedrukt, dat bij overdrachtsneurosen met behulp van psychoanalyse in het onbewuste hadden moeten worden onthuld. 'Bij schizofrenie worden zeer specifieke veranderingen in de spraak waargenomen, bestaande uit het feit dat woorden primaire processen ondergaan, de objectieve en verbale betekenissen van woorden verliezen de verbinding met elkaar, waardoor verschijnselen als paralogie, ontsporing en symboliek worden waargenomen, neologismen, polysemanticisme, wat leidt tot onbegrijpelijke, pretentieuze en soms gebroken spraak. Onderwerp- en verbale associaties bewegen zich vrijelijk en worden onafhankelijk van elkaar, waardoor we kunnen praten over de dissociatie die kenmerkend is voor schizofrenie. De patiënt kan bijvoorbeeld zeggen dat ze ‘onzichtbaar’ is geworden (tussen aanhalingstekens geschreven, ook al zijn de aanhalingstekens in dit specifieke geval ongepast) voor haar vader, omdat de vijanden ervoor hebben gezorgd dat hij in plaats van haar een robotkloon zag. Naar analogie met de aannames van Freud zou je kunnen denken dat de hysterische vrouw in dit geval een conversieverlamming zou krijgen (ze zou een ongevoelige en passieve ‘robot’ worden) of amaurosis (ze zou blind worden in plaats van haar vader). Of een patiënt die spreekt met “Ay mama” - de “Maanmoeder” wiens projectie ze ziet als ze naar de maan kijkt (Ay), wat vertaald uit het Azerbeidzjaans bijna hetzelfde betekent als in het Russisch “Ay mama!” of “O mama!” Deze patiënte verloor haar moeder in haar vroege kinderjaren en werd opgevoed door haar vader en stiefmoeder. Freud wijst erop dat wat schizofrenen zeggen in verband met hun onbegrijpelijke spraak gelijkwaardig is aan analyse, aangezien het ‘het equivalent van deze toespraak in algemeen begrijpelijke termen bevat en tegelijkertijd de betekenis en oorsprong van schizofrene woordvorming verklaart’. Het primaire proces domineert de spraak van patiënten met schizofrenie: dankzij de mechanismen ervan dragen woordassociaties hun actieve energie volledig over aan de volgende representatie in de associatieve reeks, en ‘het proces kan zo ver gaan dat een enkel woord een woord kan vervangen’. hele keten van gedachten.” De spraak van een schizofreen is in zekere zin geen spraak, omdat het niet het subject is dat hier spreekt, maar de taal zelf door hem spreekt. Het primaire proces bij schizofrenie voert dus een vervanging van representatie uit die niet gebaseerd is op».