Als de ziel pijn doet... Opnieuw cliëntsessies. Het gesprek wordt weer aangewakkerd over wat er nu gebeurt, in het land, in de wereld, in een enorme, bodemloze en immense ziel. De ziel van iemand die leeft, leeft nu. Hij leeft en wil tenminste iets begrijpen van wat er buiten en binnen gebeurt. Degenen die alles begrijpen, hebben natuurlijk geen hulp nodig. Maar er zijn anderen, het is niet zo dat zij slechter denken, of problemen hebben met intelligentie, of niet op gelijke hoogte zijn met hun opleiding. Nee. Precies het tegenovergestelde gebeurt. Het zijn mensen die met hun persoonlijk verdriet, hun pijn en kolossale hulpeloosheid scherp op de veranderde situatie reageerden. Worden degenen die tijdens crisisperioden intern verzamelen, mobiliseren en floreren in hulpbronnen beschermd? In zekere zin wel. Gedurende de periode waarin veranderingen beginnen, hebben zulke mensen de tijd om voorraden te maken, een overlevingsplan voor de komende maanden op te stellen, reparaties uit te voeren en de staarten van veel hangende problemen op te ruimen. Hoe lang zal de hulpbron meegaan? Het is onbekend, de hulpbron van zulke mensen eindigt meestal niet plotseling, maar geleidelijk, en manifesteert zich in de vorm van opgebouwde spanning, die, omdat hij geen uitweg vindt, geleidelijk het gebruikelijke ritme van het lichaam begint te vernietigen. Ofwel bloeddruk, of migraine, of spierspasmen, of je kunt niet slapen, of je kunt je eetlust niet stoppen. Waarom? En de verzamelde energie kan nergens heen. Stress activeerde mogelijke en onmogelijke hulpbronnen in organismen. Nadat voorbereiding in de vorm van implementatie van plannen had plaatsgevonden, zou het nodig zijn geweest om de resterende energie te dumpen en in de ‘uitademings’-modus te gaan, maar dat was niet het geval. De toestroom van nieuwe informatie zorgt ervoor dat iemand geen vertrouwen heeft, zelfs niet een beetje, in wat al bestaat. En met wat er al is. En de stress gaat niet weg. En zo verder in een cirkel. Degenen die op stress reageren met terugtrekking lijken op het eerste gezicht ook ‘geluk’ te hebben. Er zijn geen sterke emoties die u afleiden van uw werk en dagelijkse activiteiten. Er is geen verlangen om te rennen, te doen, te veranderen, te redden. Integendeel, voor de mensen om hen heen lijken zulke mensen te vertragen. De gevoeligheid kan dof worden en de reactie op wat er gebeurt, verandert ook. Betekent dit dat ze niet weten wat er gebeurt? Natuurlijk niet. Misschien heeft juist dit onderwerp hen door zijn kracht en onomkeerbaarheid zo verpletterd dat hun eigen leven naar de achtergrond verdween. Ik wil de gebruikelijke, minimaal begrijpelijke handelingen, een bed en een tv. En bedek je hoofd met een deken. Het idee van onomkeerbare verandering is zo beangstigend en sterk dat de belangrijkste taak van zulke mensen is om alles in zichzelf te bevriezen en te stoppen... gedachten, gevoelens, sensaties die verband houden met het beangstigende onderwerp. En God verhoede, je moet je houding ten opzichte van dit alles onder ogen zien... God verhoede het. Je kunt zulke mensen herkennen aan het principe van het geleidelijk opgeven van de lijst met bekende geneugten. Niet nu. Ik wil al heel lang een handig gadget, uitrusting, nieuwe kleding of een abonnement kopen. Waarom heb ik dit nu nodig? De straat op gaan, waar ik niet weet wat mij te wachten staat? Geen reden, het is nu op de een of andere manier vreemd. De keuze is in dit geval niet om energie te verspillen, maar om energie te besparen (hoewel precies het tegenovergestelde), en minder te bewegen, om niet per ongeluk in een situatie met nieuwe invoergegevens terecht te komen... En dit dreigt een cache te openen ( het onbewuste), waarin veel dingen zitten die gedurende vele jaren van je leven verborgen zijn gebleven... En hoe dit zal inhouden... Mensen met soortgelijke reacties kunnen in jouw familie voorkomen. Waarom zeg ik dit? Bovendien kan de verergerde situatie rondom de communicatie van naaste familieleden negatief beïnvloeden. Bijvoorbeeld volwassen kinderen en ouders die gescheiden wonen. Wanneer ze een moeilijke situatie bespreken, concentreren ze zich in een dialoog vaak op de ‘bewijsbasis van hun standpunt’, waarbij ze uit het oog verliezen wat ze eigenlijk zouden willen bereiken door te communiceren met een dierbare. En het eindresultaat is een ruzie, ruzie of gedachten over tijdverspilling en totaal misverstand. Uit mijn praktijk blijkt dat communicatie met dierbaren waardevol is omdat we openlijk kunnen praten over zorgen, zorgen, verdriet, ons overbodig of machteloos voelen, bang of depressief, etc. En het is niet nodig om te bespreken waarom!!! Je hoeft de situatie zelf niet aan te raken, dat klopt. 8(921)9467328