Van de auteur: Lezingencursus gegeven in 2008-2009. In de laatste lezing concentreerden we ons op de slotmonoloog van Sonya uit Tsjechovs "Oom Vanya", in wezen een hopeloze, hopeloze monoloog. En zelfs ‘de hemel in diamanten’, die ons zogenaamd buiten de grenzen van het aardse bestaan ​​​​opwacht, klinkt niet overtuigend, als een poging om gerust te stellen: ‘met gedienstige herinneringen bedrieg je jezelf’ – hier is iets soortgelijks wacht ons voorbij de drempel van het aardse bestaan? We stopten bij deze vraag in de vorige lezing, en ik wil meteen zeggen dat ik het antwoord op deze vraag niet weet, maar juist het pad waarlangs we al hebben gelopen en het pad dat we al hebben bewandeld? Een ander pad leidt tot reflecties die rond deze vraag zullen dwalen. Een persoon heeft veel mogelijkheden om zich aan te passen aan deze wereld. Je kunt tegen deze wereld vechten, en de meesten van ons doen dit, omdat iets in de wereld in tegenspraak is met hoe het zou moeten zijn volgens onze ideeën. concepten van goed en kwaad, aangenaam en onaangenaam. Het is duidelijk dat de wereld misschien veel slimmer is en dat de logica ervan ons niet duidelijk is, daarom is het mogelijk om te stoppen met vechten tegen deze wereld. ermee instemmen en geen lijden ervaren. De prijs voor deze strijd is immers onvermijdelijk lijden. Aan de ene kant, om te zeggen: "Ik stop met vechten tegen deze wereld, ik ben het ermee eens" - zo'n zin kan schilderachtig en pompeus worden uitgesproken, maar in feite zul je op het allereerste kruispunt een intern conflict tegenkomen, waarbij er is iets dat vecht, iets dat onafhankelijk is van jouw verlangen om niet te vechten. Het conflict zit dieper, in het onbewuste, het collectieve onbewuste, en alleen mensen die de staat van ‘Boeddha’s’ hebben bereikt, die een bepaald evolutionair pad hebben doorlopen dat vóór het universele ligt, kunnen in overeenstemming komen met deze wereld en geen ervaring meer hebben. intern conflict, deze wereld voorbij tegenstellingen ervaren, als één. We spraken aan het begin van de lezingen over vier mythologieën, die tot de vierde lineair geleefd moeten worden, zonder het vermogen om in te storten. Je kunt alleen maar vertragen, en dat is wat de meeste mensen doen, vasthoudend aan de handige modellen uit de vorige ontwikkelingsfase. Ontogenese en fylogenie herhalen elkaar, en ieder van ons doorloopt het pad dat de samenleving heeft afgelegd. En dit betekent dat we, beginnend bij het symbool van de Grote en Verschrikkelijke Moeder Natuur, tot polytheïsme komen, tot polytheïsme, tot goden die verantwoordelijk zijn voor verschillende contexten van het leven, om vervolgens alle goden te verenigen in de Ene, het niveau te bereiken van monotheïsme, en daar een tijdje doorheen gaan, om vervolgens God en het bestaan ​​van elke objectieve waarheid te verwerpen. Besluit de stap te zetten om tegen God te vechten, een stap die maximaal lijden met zich meebrengt, want als we ons in de positie van het monotheïsme bevinden, is alles voor ons duidelijk verdeeld. Er bestaat een geloof in een of andere transcendentale objectieve waarheid en de boodschap is dat het conflict alleen bestaat uit het in het onbewuste onderdrukken van datgene wat hier niet mee overeenstemt. Nu we dit hebben meegemaakt, worden we geconfronteerd met het feit dat het onderdrukte in het bewustzijn begint door te dringen wanneer we een hoger niveau van persoonlijke ontwikkeling bereiken. Een hoger niveau van persoonlijke ontwikkeling is het existentialisme. En als we vanuit het standpunt van het existentialisme kijken, dan is het antwoord op de vraag "wat ons te wachten staat buiten de grenzen van het aardse bestaan" genadeloos - niets. Betekent dit een definitief antwoord? Nee, dat is niet het geval, want we hebben het over mythologieën en we kunnen helemaal niet over een definitief antwoord praten. Er zijn veel antwoorden. Het heeft geen zin om te zeggen dat een van hen volkomen gelijk heeft. Leonid Andreev, een schrijver uit het begin van de 20e eeuw, vergelijkbaar met schrijvers als Kuprin en Bunin, had een verhaal waarin een persoon, die stierf en nog nergens heen ging, eerder verscheen. de duivel. De duivel biedt hem twee mogelijkheden: volledig niet-bestaan ​​of de hel met alle gevolgen van dien die in de literatuur worden beschreven. Een mens wil niet het een of het ander. De hele plot van het verhaal draait om het verhaal van de duivel over het ene en het andere perspectief. Uiteindelijk plaagt de duivel iemand dat er in de hel natuurlijk vrije dagen, promoties en anciënniteit zijn, maar het is nog steeds een eeuwige hel. Uiteindelijk biedt de overledene aan om te trekkenveel, maar Andreev beschrijft niet specifiek wat hij tekent, maar tegelijkertijd vloekt de man vreselijk en verwijt zichzelf dat hij niet iets anders heeft getekend. Hoewel, als hij iets anders had tevoorschijn gehaald, zoals we kunnen begrijpen, hij niet minder zou hebben vervloekt. Een nutteloos argument. Een persoon sterft, het wezen blijft - dit is een geweldige ervaring. Ik heb ooit de ervaring gelezen van iemand die een klinische dood ervoer, en niet zoals ze in zoete boeken schrijven - geen tunnels. De man werd in zijn hoofd geschoten, maar door een wonder overleefde hij, en de klinische dood bestond uit het feit dat het leven uitging, er was niets meer over, maar op de een of andere manier is het niet duidelijk welk zintuig, maar ze voelden de aanwezigheid van . Het was op geen enkele manier gekleurd en kon geen leegte of stilte worden genoemd, het was gewoon een ervaring van zijn. Misschien was dit te wijten aan het feit dat de persoon terugkeerde van de klinische dood en overleefde. Waar u zich zorgen over zou maken, en vooral, wie zich er zorgen over zou maken. Als we het hebben over de kwestie van het hiernamaals, plaatsen we zeer zelden referentiële indexen – wie het leven na de dood ervaart. Het is niet helemaal duidelijk wie het leven ervaart. Een soort bewustzijn. Wat bedoelen we met bewustzijn? Verschillende psychologische scholen bedoelen totaal verschillende dingen met bewustzijn. Of het is het ego, of het is op de een of andere manier een bepaald punt van een transcendentale waarnemer. Er zijn theorieën die zelfs het punt van een absoluut niet-inmengende en niet-oordelende waarnemer verbinden met bepaalde ritmes van het bestaan ​​van de hersenen. . En de hersenen functioneren, zoals bekend, na de dood, in een niet-vernietigd lichaam, ongeveer 40 dagen - tot deze periode registreren experimenten de afnemende elektrische activiteit in de hersenen. Misschien houdt het begrafenisritueel op de 40e dag hiermee verband. Er is waarschijnlijk een transcendentaal gebied waar we pas over kunnen praten als we alle stadia van polytheïsme, monotheïsme en existentialisme hebben meegemaakt. Totdat we God afwijzen en de hoop op de onsterfelijkheid van datgene waarmee we ons identificeren, verwerpen. In de regel identificeren we ons niet met de ziel, maar met een zekere chaotische kluwen van sensaties, gedachten, emoties, herinneringen, acties, reflexen, enz. Zo’n chaotische ruimte-tijdschaal, een patroon van waar we ons mee identificeren. Het is zeker aan het verdwijnen. Ivan Ivanovitsj Ivanov gaat niet in hetzelfde jasje, dezelfde stropdas en aktetas voorbij, dit is voor iedereen duidelijk. Laten we terugkeren naar de oorspronkelijke metafoor, over de mogelijkheid om in overeenstemming te komen met het zijn en het lijden niet te ervaren dat wordt ervaren door een persoon die op de een of andere manier in de problemen zit. conflict met het zijn, zij het in het stadium van polytheïsme, monotheïsme of existentialisme. Als dit zich in het stadium van het monotheïsme bevindt, dan ‘accepteer ik God, maar ik accepteer Gods wereld niet’, zoals Ivan Karamazov zei. Als je het standpunt van het existentialisme inneemt, is dit de absolute absurditeit van de wereld. En ergens in het transpersoonlijke gebied van de wereld ontstaat er een zekere overeenstemming, zelfs met deze absurditeit. Maar het is te vroeg, voorbarig en zelfs gevaarlijk voor ons om hierover te praten, om onze ziel niet te bederven. Daarom corrumperen talloze gesprekken over reïncarnatie, het leven na de dood, in plaats van het bevorderen van de ziel. Om dit conflict niet mentaal te ervaren, niet als mentale kauwgom, ruzie maken in de keuken of in collegezalen, met je vuist op de borst slaan terwijl je roept over geloof in God, atheïsme of heidendom, het gaat allemaal om wat je vanbinnen ervaart. Welke ervaring overheerst? En wat domineert is de ervaring waartoe een persoon is gegroeid volgens deze structuur van een conventionele ‘boom’, waarvan de wortel de Grote Moeder is en het polytheïsme dat haar volgt, de stam het monotheïsme en de top het existentialisme. Vervolgens komt het postmodernisme, maar het is te vroeg om erover te praten, omdat het alles samen omvat, op gelijke basis en met een gelijke mate van waarschijnlijkheid. Maar dat is een heel ander gesprek. Weinig mensen zijn opgegroeid met het postmodernisme, hoewel iedereen er nu over praat, net als het existentialisme, het monotheïsme, enz. Het hele punt is waar de dominante van onze feitelijke ervaring van onszelf zich bevindt. Omdat iedereen kan zeggen dat ik in harmonie met deze wereld wil opgaan, maar er zijn onontkoombare conflicten in het collectieve onbewustezal laten zien waar we zijn. Dit kan trouwens psychoanalytisch worden beoordeeld, maar niet zo snel, niet tijdens de eerste sessie - dit is een lange weg. Vandaag zal ik me concentreren op het existentiële gezichtspunt van de ziel. En we zullen het gesprek over de helden van Tsjechov voortzetten, omdat dit precies de plot is - de plot van de overgang naar het existentialisme. Zijn helden zijn mensen die zich in een overgangscrisis bevinden van monotheïsme naar existentialisme. Ze zijn nog niet overgegaan op het existentialisme, dus ze bevinden zich op een doodlopende weg, en we zullen hier later over praten. Het existentialisme wordt vertegenwoordigd door twee hoofdwerken: de bijbel uit de jaren 30-50 van de twintigste eeuw, het werk van Heidegerr 'Zijn en Tijd' en de bijbel uit de jaren 50-70, het werk van Jean Paul Sartre 'Zijn en Niets'. Martin Heidegger schrijft nogal “krullerig”; iedereen die hem probeerde te lezen, begrijpt waar ik het over heb. Ik zal proberen de plots van deze boeken in mijn eigen woorden opnieuw te vertellen, en dan zullen we aandacht besteden aan het werk dat deze twee werken samenvat - dit is het werk van Albert Camus 'The Philosophy of the Absurd' Ik wil nogmaals benadrukken dat als een persoon dat niet doet, hij in zijn ontwikkeling door het stadium van het existentialisme zal gaan, een koude fase die alle hoop, steun, al het geloof verbrijzelt, een fase die je alleen laat met de kou. stille kosmos zodat jij het drama van je eigen leven en het drama van alle levende wezens kunt ervaren. De ruimte is stil, de aarde is stil en er zijn geen antwoorden. Je bent niet uit eigen wil in deze wereld geworpen en je zult deze niet uit eigen vrije wil verlaten, maar zonder dit te ervaren kun je geen volwassene worden - het ego blijft zwak. En het is juist door over te gaan naar het stadium van existentialisme, door niet langer afhankelijk te zijn van externe steun, inclusief God, en van het geloof in een leven na de dood, dat je volwassen wordt. En daarna is er een kans om ergens verder te gaan - een volwassene is niet de limiet. Maar eerder is het te vroeg en zinloos om over iets transpersoonlijks te praten - alle esoterische en magische ontucht zal slechts speelgoed zijn voor iemand die zich voor zichzelf en voor het leven verbergt. En aangezien dit helaas de meerderheid is, is het doorlopen van de fase van het existentialisme de belangrijkste taak bij de vorming van een persoon in zijn massa. En dit is precies wat de plots van Tsjechovs karakters weerspiegelt. Je kunt ontsnappen aan de existentiële naaktheid en je overgeven aan allerlei soorten esoterie, religie en andere zoetigheden, wat de meeste mensen vandaag de dag overkomt. Dus na de werken van Heidegger en Sartre te hebben besproken, zal ik nogmaals terugkomen op de vraag waarom het geloof in een hiernamaals en verschillende soorten reïncarnatie zijn voor de meeste mensen geen stap vooruit, maar integendeel een zielencorruptieve poging om in illusie te ontsnappen. Alleen voor degenen die volwassen zijn geworden (en Heidegger en Sartre geven ons duidelijke richtlijnen over wat dat betekent). volwassen worden) zijn transpersoonlijke categorieën en ervaringen, inclusief de beruchte reïncarnatie, zinvol. Laten we niet vergeten dat alle kennis doelgericht en historisch is. Er bestaat geen universele kennis; kennis is gericht op de geadresseerde en voor een specifiek tijdperk. Wat voor de een belangrijk en relevant is, kan het bewustzijn van een ander corrumperen, intimideren of afwenden. Dus: een kort educatief programma over de werken van de klassiekers van het existentialisme: Martin Heidegger 'Zijn en tijd': Heidegger was een leerling van Husserl, bestudeerd. fenomenologie onder zijn leiding, en vroeg zich af over het zijn. Omdat het zijn zelf in de hele geschiedenis van de filosofie vergeten bleek te zijn: ze spraken over van alles, over goden, over het transcendentale, over metafysica, maar het zijn zelf, en het specifieke bestaan ​​- het menselijke bestaan, bleken, vreemd genoeg, vergeten te zijn . Daarom zag Heidegger het doel van zijn werk als het uit de vergetelheid halen van het thema van het zijn en het beantwoorden van de vraag: wat is zijn? Dat wil zeggen: de betekenis van het bestaan ​​ontdekken. Bovendien is het van een speciaal soort zijn: het menselijk bestaan. In dit opzicht maakt Heidegger onderscheid tussen inauthentiek en authentiek zijn (Dasein en Das Man). De belangrijkste kenmerken van het niet-authentieke zijn zijn datgene waar iemand tegenaan loopt om zichzelf te beschermen tegen contact met de modus van het echte – ambiguïteit, gebabbel, nieuwsgierigheid, reclame, glamour – wat dan ook. Het belangrijkste kenmerk van het ware zijn is het geweten. Met deze vraag gesteld: de zoektocht naar betekenismenselijk bestaan ​​– de gebruikelijke filosofische taal, die door alle voorgaande filosofie werd gebruikt, blijkt niet van toepassing te zijn. De mens is altijd ‘in-zijn’. In de wereld zijn is de basis en voorwaarde van het menselijk bestaan. In-de-wereld-zijn toont de oorspronkelijke historiciteit van de mens, zijn eindigheid en tijdelijkheid. Maar de preoccupatie met het heden verandert het leven in angstaanjagende problemen en de vegetatie van het dagelijks leven. Zo'n leven, als manifestatie van een niet-authentiek zijn, is gericht op persoonlijke objecten en de transformatie van de persoonlijke wereld. Deze focus is anoniem en onpersoonlijk. Het dompelt een persoon onder in een onpersoonlijke en anonieme wereld waarin niemand iets beslist en dus geen verantwoordelijkheid draagt. Het belangrijkste kenmerk van de wereld van alledag is het verlangen om in het heden te blijven, om de toekomst, dat wil zeggen de dood, te vermijden, althans in iemands illusies. Het menselijke bewustzijn is hier niet in staat de dood aan zichzelf toe te schrijven. Dit leidt tot een vervaging van het bewustzijn, tot het onvermogen om zichzelf te ontdekken. Aan de andere kant noemde Heidegger de structuur van het menselijk bestaan ​​in zijn integriteit als zorg. De mens heeft de bron van zijn bestaan ​​in de zorg en zal nooit meer loskomen van deze bron. Zorgen is vooruitlopen, en het menselijk bestaan ​​is niet wat het is, omdat het voortdurend van zichzelf wegrent en naar voren glijdt. Dat wil zeggen, het is altijd zijn eigen mogelijkheid. Heidegger bestempelde dit moment van zorg als een project. Het menselijk bestaan ​​is een wezen dat zichzelf projecteert; een persoon is altijd iets meer dan hij op dit moment is. Elk van de zorgmomenten is tegelijkertijd een bepaalde tijdsvorm. In de wereld zijn is een modus uit het verleden. Vooruitkijken is de modus van de toekomst, zijn-met-zijn is de modus van het heden. Deze drie modi, die elkaar wederzijds doordringen, vormen de zorg zelf. Heideggers verleden, heden en toekomst verschillen aanzienlijk van de objectieve tijd. Het verleden is niet iets wat achterblijft, iets dat niet meer bestaat. Integendeel, het is voortdurend aanwezig en bepaalt zowel het heden als de toekomst. In tegenstelling tot de fysieke tijd, die wordt gezien als een soort homogene ononderbroken lijn bestaande uit ‘nu’-momenten, verschijnt het verleden bij Heidegger als feitelijkheid of verlatenheid. Het heden is als een ondergang voor de dingen, als een gereedheid, als een samenzijn. De toekomst is als een project dat ons voortdurend beïnvloedt, en er is geen ontkomen aan dit project. We kunnen zo vaak mediteren voor een blanco vel papier, een stip of een kaars als we willen, maar gezien het onbewuste, waarin dit project altijd bestaat, verschijnt het in beelden. In deze zin gaat de existentiële stroom van tijd niet van het verleden naar de toekomst, maar in de tegenovergestelde richting: de tijd wordt getemporaliseerd vanuit de toekomst. Het niet-authentieke zijn - het overwicht van momenten van het heden - de wereld die voor ons ligt, verduistert voor een persoon het feit van zijn eindigheid. Je kunt hier en nu zijn, of je kunt daar en dan zijn, maar toch in het heden zijn, zoals het zenboeddhisme en de gestalttherapie het noemen, en je kunt dit concept niet strikt letterlijk interpreteren. Het werkelijke zijn verschijnt bij Heidegger als het bewustzijn van een persoon van zijn historiciteit, eindigheid en, uiteindelijk, vrijheid. Het is alleen mogelijk en haalbaar in het licht van de dood. In het ware bestaan ​​komt de toekomst, het zijn-naar-de-dood, op de voorgrond. De dood in de breedste zin van het woord is een fenomeen van het leven. De dood is een vooruitzicht. De dood is de mogelijkheid om te zijn, en de laatste mogelijkheid, de breedste mogelijkheid, de mogelijkheid van mogelijkheden, die de menselijke aanwezigheid altijd op zich moet nemen. De dood openbaart aan de mens de betekenis van zijn bestaan. Met de dood wordt iemand geconfronteerd met zichzelf. Elke ervaring kan op de schouders van een ander worden geplaatst, maar de dood niet - je zult het zelf moeten ervaren. Het is in de dood, in het zijn-naar-de-dood, dat de menselijke mogelijkheid van het zijn zich openbaart. De dood openbaart het menselijke zelf en onthult de betekenis van het menselijk bestaan. Terwijl iemand leeft, terwijl hij in de wereld wordt geworpen, wordt hij in deze ultieme mogelijkheid geworpen, in de dood zelf. Het gewone bestaan ​​of denkt er niet aandit probleem heeft, of niet bereid of bang is om dit feit toe te geven. Ik zou zeggen dat iemand pas met een hoofdletter L begint te leven vanaf het moment dat hij zich duidelijk, duidelijk en zonder enig compromis zijn dood realiseert. Vanaf dit moment is zijn leven gericht op de dood. Heidegger schreef dat deze ultieme mogelijkheid door horror aan de mens wordt onthuld. Niet angst. Horror is fundamenteel anders dan angst en angst. We zijn altijd bang voor dit of dat, maar voor iets specifieks. Horror is volkomen niet-objectief. Deze onzekerheid blijkt fundamenteel te zijn. Terreur van niets. Wat is niets? Elk woord, gesproken of geschreven, is een betekenaar en komt in onze geest overeen met bepaalde betekenissen, dat wil zeggen een aantal associaties en beelden die met dit woord verband houden. Maar niet in het geval van het woord Niets, wat we ons ook voorstellen – duisternis, somberheid, kou, eindeloze ruimte – dit alles is niet dat, dit alles is iets. Niets heeft een imago, en dit gebrek aan imago brengt ons in een staat van ‘plakkerige horror’. Toen ik ongeveer tien jaar oud was en we opgroeiden in een atheïstisch paradigma, werd ik vaak door deze ervaring achtervolgd. Vooral 's avonds, als ik naar bed ging en me voorstelde dat ik eindig was, ging het leven echt richting de dood. En het was 's nachts, terwijl ik me losmaakte van de dagelijkse zaken en zorgen, dat ik me in deze plakkerige, koude horror stortte, toen er niemand was die 'redden' zei, omdat niemand zal redden, je begrijpt dit al op mijn leeftijd heel goed. 10. Deze ervaring kwam in golven, hield stand en trok zich terug, en dit duurde een hele tijd. Vreemd genoeg wordt het menselijk bestaan ​​niet vernietigd door deze verschrikkingen. Dit is een existentiële situatie en treft mensen van verschillende leeftijden; het eerste contact met horror vindt plaats in de kindertijd, dichter bij de puberteit. En dan duwen we deze ervaring op alle mogelijke manieren van onszelf weg, in de overweging dat dit een voorbij stadium is, of overschaduwen we onszelf met een soort mythologie of geloof in een hiernamaals, of stellen we deze vraag uit tot op hoge leeftijd om erover na te denken. los van de dagelijkse beslommeringen waarmee we ons leven beginnen te vullen, om aan deze verschrikking te ontsnappen. Een persoon heeft de neiging zijn dood voor zichzelf te onderdrukken en te verdoezelen. Wij zien de essentie van de dood niet. En de betekenis van het menselijk bestaan ​​bestaat, zoals Heidegger benadrukt, juist uit het voortdurend verder gaan dan jezelf, in het zijn-naar-de-dood, omdat we door deze staat van horror, vreemd genoeg, de roep van het zijn kunnen horen ., de roep van het geweten wordt alleen gehoord in de verdoving van Horror, wanneer alle andere geluiden van dit leven stil zijn. Ze stoppen met het uitoefenen van druk op de hersenen en het innerlijke gehoor, en dan gaat de roep van het geweten open. De oproep is een oproep aan het menselijk bestaan ​​om zichzelf te worden, om zijn authenticiteit te vinden in het licht van het zijn-naar-de-dood. De roep wekt het slapende, niet-authentieke menselijke bestaan ​​en het gehoor. Bovendien, als de alledaagse toestand wordt gevangen door gebabbel, dubbelzinnigheid, lawaai, dan roept de oproep stil, stil, maar voor een persoon wordt de oproep van het geweten gezien als een blikseminslag. Het is plotseling. Het is altijd een beetje een schok. Ik heb dit meegemaakt en ik kan zeggen dat het een zware schok was. Dit is een roeping om in jezelf te kijken en te ontdekken wie ik ben, informeel, heel eerlijk en volledig. Veel mensen lezen boeken, en blijkbaar dringt de Roep op de een of andere manier zonder afgrijzen door, ze geven zich over aan allerlei soorten esoterie, zoeken naar leraren, maar dat is het niet. Maar de roep van het geweten gebeurt altijd tegen de verwachting en tegen onze wil in, als we horror toestaan. Door de roep te aanvaarden, aanvaard je de uitdaging en kies je voor jezelf. Heidegger merkt verder op dat schuld in de eerste plaats wordt geopenbaard in de stem van het geweten. Bovendien lijkt het mij dat de vertaler in dit geval geen breder woord heeft gevonden voor schuldig zijn; dit is niet een soort ethische toestand. Schuldig zijn in de wereld betekent betrokken zijn. In de wereld zijn, en we zijn altijd in de wereld, betekent al dat we er (schuldig) bij betrokken zijn - dit is eigenlijk zijn. Dit betekent het beseffen en delen van het lot van miljarden van dezelfde verlatenen, dezelfden die met deze vraag en de Roep worden geconfronteerd, dezelfden die zich verstoppen. En hier, toen je deze oproep liet horen en je betrokken voelde bij je mensentijdperk, op een schaal groter dan jijzelf, dit is waar de mogelijkheid van contact met het transpersoonlijke zich opent. Je identificeert jezelf niet langer met het ego, maar met iets groters, met het tijdperk, met het wezen dat overblijft als het ego sterft, en het sterft. WAT we als onszelf beschouwen, ons bewustzijn, verandert in niets, maar het bestaan ​​blijft bestaan. En zo leidt de atheïst Heidegger ons naar de mogelijkheid van de onsterfelijkheid van de ziel, maar alleen door de erkenning van de eindigheid, de erkenning van het Niets! Dit is een paradox. We kunnen concluderen: het authentieke menselijke zelf waar Heidegger naar op zoek was, werd door hem gevonden. Dit is-naar-de-dood-zijn, horror, zorg, geweten, roeping en schuldgevoel. En het is precies deze drempel die de helden van Tsjechovs werken naderen en waar ze naartoe bewegen. Ze staan ​​nog maar op de drempel, illusies worden gewoon vernietigd. Ze zijn verdwaald, een situatie van horror nadert, maar is nog niet aangebroken. We komen hierop terug, maar voor nu Jean Paul Sartre “Zijn en Niets”. Hier verschijnt het existentialisme in zijn meest radicale vorm. Want Sartre laat iemand helemaal geen hoop op externe steun. De mens is volkomen vrij. Je kunt hier tegenin gaan: “de mens is een mechanisme”, zei Gurdjieff. Maar toch is een persoon absoluut vrij om zelfs maar een mechanisme te zijn, zelfs als hij zich dat niet realiseert. Dostojevski drukte de volgende gedachte uit door de mond van Ivan Karamazov: “Als er geen God is, dan is alles toegestaan.” De ontkenning van het bestaan ​​van God was het uitgangspunt van de hele filosofie van Jean Paul Sartre. In tegenstelling tot Heidegger, die zijn filosofie over de mens opbouwde zonder op God te vertrouwen, verwerpt Sartre God in zijn verdediging van het existentialisme. Zijn stelling: bij de mens gaat het bestaan ​​aan de essentie vooraf, als volgt: wat is de betekenis van de woorden dat het bestaan ​​aan de essentie voorafgaat? Dit betekent dat een persoon in de eerste plaats bestaat, op het podium verschijnt en pas daarna zichzelf definieert. Voor de existentialist kan de mens niet worden gedefinieerd omdat hij aanvankelijk niets is. Voor Heidegger verschijnt het niets aan het einde, maar hier verschijnt het vanaf het allereerste begin, en eindigt het niets ook. Pas later zal een persoon iemand worden, en hij zal zelf moeten bepalen wie hij zou moeten zijn. Er bestaat dus geen menselijke natuur omdat er geen God is die deze heeft ontworpen. Puur logisch: de gebruiksmethode of het doel van elk gereedschap, dat wil zeggen de essentie van het gereedschap, wordt al vóór de productie bepaald door de maker ervan. Als we een spijker eruit willen trekken, bedenken we een tang. In dit geval gaat de essentie vooraf aan het bestaan. Daarom, als God bestaat, en Hij de mens voor een bepaald doel heeft geschapen, gebaseerd op Zijn idee, dan kunnen we zeggen dat in het geval van de mens de essentie ook aan het bestaan ​​voorafgaat. Maar als we het bestaan ​​van God ontkennen, blijkt dat de essentie van de mens niet vanaf het begin vaststaat. Daarom verschenen mensen volgens Sartre niet uit het zijn, maar alsof ze uit het niets kwamen. Hier komt hij extreem dicht bij de middeleeuwse mystici: Dionysius de Areopagiet, Meister Eckhart, Jacob Boehme... Dit niets klinkt hen ook in de oren, ieder op hun eigen manier. Mensen zijn willekeurig, ontstaan ​​uit het niets en worden door niemand gedefinieerd. Ze kiezen zichzelf. Je kunt zeggen dat dit woorden zijn, maar deze woorden werden door Sartre geleefd. Het fundamentele kenmerk van het bestaan ​​is lijden, omdat de mens het helderste punt van tegenstelling is tussen zichzelf en het leven - dit is de absurditeit van het leven. Dit is een strijd met het leven, en in deze strijd kies je voor jezelf, en zoals we al zeiden: de prijs voor de strijd is lijden. Terwijl je voor jezelf kiest, kies je door deze keuze te maken voor alle mensen in een bepaalde hoedanigheid. Voor jezelf kiezen betekent de verantwoordelijkheid voor de hele mensheid aanvaarden, een verantwoordelijkheid die lijden omvat. Lijden weerhoudt mensen er echter niet van om actie te ondernemen, integendeel, het is een basisvoorwaarde en onderdeel van actie. Mensen zijn vrij volgens het existentialisme. Omdat het bestaan ​​aan de essentie voorafgaat, worden mensen door niets bepaald en hebben ze het recht om te doen wat ze willen. Dit impliceert echter ook de volledige persoonlijke verantwoordelijkheid voor de ondernomen acties. In die zin is vrijheid een soort last voor een persoon.Door vrijheid te verwerven, worden we daardoor een wezen dat gedoemd is tot vrijheid. Met andere woorden: mensen lijden omdat ze vrij zijn. Aan de andere kant, als er geen God is, hebben we geen morele waarden of voorschriften om onze daden te rechtvaardigen. Dus noch achter onszelf, noch vóór onszelf – in het heldere koninkrijk van waarden – hebben we geen excuses of excuses. Wij zijn alleen en er is geen vergeving voor ons. Dit is het idee dat “de mens gedoemd is vrij te zijn”, vrij en alleen. Als we op dezelfde manier denken als Ivan Karamazov van Dostojevski, dan staat vrijheid gelijk aan toegeeflijkheid. Ze zijn hier bang voor, omdat de afwezigheid van God toestemming is voor allerlei vormen van onrecht. Dat wil zeggen: een wereld zonder God is een wereld van onvermijdelijk kwaad en ondeugd? Waarom niet andersom? Misschien kan iemand alleen door alle hoop op God, op het lot en op de voorzienigheid op te geven, werkelijk liefhebben, mededogen hebben en creëren, omdat hij de onzekerheid, kwetsbaarheid en uniciteit van elk moment van het bestaan, van elk leven ziet. Dit is de positie van een zeer volwassen persoon. In eerste instantie kan iemand overweldigd worden door een gevoel van toegeeflijkheid in de zin van plundering, enz. Voor het grootste deel zijn we nog niet volwassen voor een dergelijke vrijheid, aangezien dit de vrijheid is van een zeer volwassen persoon. De mensheid als geheel heeft God nodig, heeft de vrees voor God nodig, heeft hoop nodig... Sartre was zijn tijd aanzienlijk vooruit, hij trok de grens waarbuiten ons tijdperk begint. En in de volgende eeuw zou de meerderheid van de mensen volwassen moeten worden. De meeste mensen houden zich vast aan bepaalde religieuze ideeën, maar er heeft zich een splitsing voorgedaan. Atheïstisch existentialisme lijkt voor velen onmogelijk, beangstigend, destructief en in sommige gevallen zelfs godslasterlijk. Meedogenloos. En hier is een vraag die talloze verontwaardigingen kan veroorzaken: namelijk dat elk geloof in een leven na de dood voor iemand die het stadium van existentiële rijping niet heeft doorgemaakt, destructief is. Ja, heren van de jury, hoe hard je ook vecht en probeert je illusies terug te winnen, als je volwassen wilt worden, zullen deze illusies over reïncarnatie terzijde moeten worden geschoven en moeten toegeven, niet speculatief, maar met al je lef, het punt van doordringende Horror, dat niets op je wacht. Afwezigheid van beelden, geluiden, sensaties. De hersenen proberen ons koortsachtig iets te ontfutselen - een beeld van een woestijngebied, pikkedonker - maar dit is al iets, niet niets! En hier, als iemand besluit tot het einde te gaan, blijven de hersenen hangen en ervaren ze dezelfde horror waar Heidegger over schreef, die niet langer terzijde kan worden geschoven. En hier begint het pad van de wereld van het dagelijks leven met zijn rustgevende illusies naar het Zijn-naar-de-dood, naar het ware Zijn. Daarom, als je jezelf een esotericus noemt, ga dan eerst door het stadium van het existentialisme en accepteer eerst je volledige eindigheid, sterfelijkheid. Je hebt het recht om verontwaardigd bezwaar te maken: “Waarom zou ik deze atheïsten geloven? Mijn ziel is onsterfelijk!!! Ik zal reïncarneren en opnieuw geboren worden, zoals ik duizenden keren geboren ben!!!” - Ik zal antwoorden: wie zal er precies reïncarneren? Wie bedoel je als je zegt ‘ik’ of ‘mijn ziel’? Wat bedoel je, mijn beste vriend, jij bent het beeld waarmee jij geïdentificeerd wordt. Waar je jezelf mee ervaart - we zeiden dat het iets amorfs is, een bepaald stel gedachten, sensaties, acties, herinnering. Dat wil zeggen, je ervaart jezelf als niets anders dan het ego (sommige mensen identificeren zichzelf niet eens met het ego, maar alleen met het lichaam). En zelfs je kortstondige ervaringen van jezelf als stille waarnemer in meditatie of op de rand van slaap en waakzaamheid zullen de zaak niet helpen, omdat ze vluchtig zijn en identificatie met het ego overheerst. (Niet voor iedereen, maar voor de meerderheid kan ik je verzekeren). En dit ontwikkelingsstadium, dat de mensheid nu nadert (theoretisch is ze er al voorbij, maar in feite nadert ze het, is ze binnengegaan), existentieel genoemd, is noodzakelijk om tot in de kern te ervaren dat dit de ware Het ego dat er nu is en jij bent, zal spoorloos verdwijnen en op een dag Niets worden, zonder beeld of gelijkenis. Als je dit eerlijk ervaart, zonder te proberen te ontsnappen in prachtige sprookjes over reïncarnatie, dan zullen we praten over de transpersoonlijke wereld,waar, paradoxaal genoeg, praten over deze reïncarnaties niet langer een pathologie is, maar de norm. Paradox: wat voor de één vanzelfsprekende kennis is, is voor de ander destructief en destructief. De hoop op een leven na de dood zal je niet toestaan ​​de grens te overschrijden waarboven dit leven na de dood werkelijk reëel is. En je bevindt je in de toestand van de held Leonid Andreev, die na de dood naar de hel gaat voor een definitief oordeel. Deze regel, waarbuiten het leven na de dood echt reëel is, is reëel voor iemand die zich niet langer met het ego identificeert. is gegroeid van een zwak ego naar een sterk ego, en heeft hem zelfs gedegradeerd, en zichzelf op zijn minst met de Ziel geïdentificeerd. Hier is een identificatietest. Kun jij als volwassene verantwoord zeggen: “Het belangrijkste voor jou is niet persoonlijk.” Het maakt niet uit wie uw functie is: de president van het land of een conciërge. Heb jij het hele kruis van menselijke pijn op je genomen? Ja? Of is dat nog steeds niet? Ervaar je jezelf voortdurend niet tegen de achtergrond van je thuis-werk-feestwereld, maar tegen de achtergrond van het tijdperk? Als je eerlijk antwoordt – “nee” – goed advies – ga dan weer proberen (soms jarenlang durend) te accepteren dat je in het Niets zult verdwijnen. Om dit te doen, hoef je niet in asana's te zitten of in lucide dromen te vliegen. Laten we de hoop opgeven om de volheid van het leven te vinden, dit leven - dit is de les van het existentialisme. Als we er doorheen gaan, gaat er misschien een ander leven voor ons open, wat voorlopig te vroeg is om over na te denken, en zelfs schadelijk – we zullen weg willen rennen van DIT leven, met zijn pijn, eenzaamheid, nutteloosheid van het beste in jou..., de pijn voor deze hele kwetsbare wereld, voor mensen zoals jij, miljarden mensen zoals jij, gedoemd, in het leven geworpen en proberen er zo goed mogelijk uit te ontsnappen!!! Hier kunnen we een korte omweg maken en weer terugkeren naar het zwakke ego. Ik herinner me de monoloog van Ganja Ivolgin uit Dostojevski’s De idioot. Dit is een voorbeeld van het zwakke ego van iemand die ervaart, diep de ervaring benadert dat hij niets is, en eraan probeert te ontsnappen. In een situatie waarin de prins probeert te voorkomen dat Ganya zijn zus slaat, en Ganya de prins een klap geeft "dat je je overal mee bemoeit", en de prins in een staat van verwarring en wanhoop naar zijn kamer gaat. En Ganya, in dezelfde toestand, sjokt achter hem aan, knielt neer, verontschuldigt zich en er doet zich een scène van verzoening voor. Ganya zegt dat iedereen hem als een schurk beschouwt, en de prins maakt heftig bezwaar: "Ik beschouw je niet als een schurk, integendeel, ik denk dat je een heel gewoon persoon bent, alleen heel zwak en helemaal niet origineel." En dan zweeft Ganya: “Oh! Bedenk voor jezelf, beste prins, dat er niets aanstootgevender is dan iemand van onze tijd te vertellen dat hij niet origineel, gewoon en zonder speciale talenten is! Denk je dat generaal Epanchin mij uit boosaardigheid beledigt? Nee! Maar omdat ik onbeduidend en gewoon ben! Dit is wat mij woedend maakt! Daarom wil ik zo hartstochtelijk geld, geld, geld!!! Oh, als ik geld verdien, zal ik extreem origineel zijn! En getalenteerd! En slim! Geld is des te verachtelijker en hatelijker, omdat het een mens alles, alles, alles geeft!!! En zo zal het blijven tot het einde van de wereld!” Dit is het grijze mannencomplex. Waardeloosheid zit in ons. En ze zit in ons, en Ganya zit in ons - ze is een heel sterk karakter in de innerlijke wereld. In de regel wordt hij rond de 40 jaar oud wakker - een midlifecrisis - dit is de stem van Ivolgin. Maar vreemd genoeg, als iemand deze stem in zichzelf hoort, is dit zijn kans om het pad van individuatie te beginnen. Laat ik Jung citeren: “Iemand die aan een neurose lijdt en weet dat hij neurotisch is, is persoonlijker ontwikkeld dan iemand die dit niet beseft. Iemand die weet dat hij een grote last voor anderen is, is persoonlijker ontwikkeld dan iemand die vrolijk onwetend blijft over zijn eigen aard.” Het blijkt dat neurose een persoon een impuls geeft aan ontwikkeling en zijn motivatie in deze richting vormt. Als je sterk gelooft in de waarde van bewustzijn, dan zijn mensen die vatbaar zijn voor neurose in feite misschien niet gelukkig, maar tot op zekere hoogte uitverkoren. Verergering van neurose wordt vaak een noodzakelijke voorwaarde voorhet kiezen van een levenspad. Absoluut ondraaglijke interne onenigheid is het bewijs van ons ware leven. Een leven zonder interne tegenstellingen is een soort gecastreerd leven. Door neurose en de daarmee gepaard gaande symptomen kunnen we eerlijk onze beperkingen zien, maar tegelijkertijd kunnen we onze kracht en onze ware essentie herkennen. Vanuit dit gezichtspunt is neurose als een wekker, en de rol ervan is veel positiever vergeleken met de rol die eraan wordt toegeschreven door de medische gemeenschap en de overgrote meerderheid van de leken. Zowel Freud als Jung zagen de oorzaak van neurose in het blokkeren de stroom van het libido. Maar het gebruik van een reductieve (Freudiaanse) benadering houdt in dat het probleem wordt teruggevoerd naar de oorsprong, terwijl het gebruik van een energetische (Jungiaanse) benadering het bepalen van de algemene intentie van de hele psyche inhoudt: waar de psychische energie naartoe wil. Waar het pad ons heen leidt, is via de eeuwige terugkeer, geprezen en geschokt door Nietzsche, naar het bewustzijn van het absurde, naar het bewustzijn van de existentiële situatie. Er is een gezegde: het is grappig om twee keer op dezelfde hark te stappen. Het is niet grappig - het is absoluut noodzakelijk om vele malen op dezelfde hark te stappen! Elke keer dat u erop stapt, opent uw probleem zich van verschillende kanten, en dit gebeurt zeer zelden in één klap. Eén en dezelfde eeuwige terugkeer moet vele malen herhaald worden om uit deze vicieuze cirkel te komen. En dit is de legende van Kronos die zijn kinderen verslindt, en de cyclische aard van de tijd, totdat op een gegeven moment een heroïsche poging ontstaat om uit deze cycliciteit te komen. Ik zal de droom aanhalen van een man die lange tijd depressief was na een nieuwe scheiding van zijn volgende vrouw en mij bezocht als psychotherapeut. Kort nadat hij Kronos tijdens een van de sessies had ontmoet, deed zich een inzicht voor: bewustzijn van de redenen en schulden aan Kronos, waarna hij een dag later een droom had, die we samen analyseerden: 'Ik droom over de binnenplaats van mijn jeugd naast de mijne ouders 'huis. Een kleine speeltuin waar wij als kinderen voetbalden. En ik ren cirkels rond dit gebied, cirkel na cirkel, cirkel na cirkel. Ik word in de gaten gehouden door twee speelkameraadjes uit mijn kindertijd (die ik in werkelijkheid al heel lang niet meer heb gezien en zelfs ben vergeten). Dan verplaatst de actie zich naar een appartement waar een verloving met een meisje op het punt staat plaats te vinden. Er zijn veel gasten en een soort entertainer. Iedereen danst. Ik merk dat ergens in de hoek van de kamer mijn grootmoeder met iemand ruzie heeft. Dan gooi ik een gloeilamp naar ze. De gloeilamp raakt de grootmoeder in de kroon en explodeert, en de grootmoeder sterft. Op dit punt word ik wakker met een vreselijk schuldgevoel omdat ik mijn grootmoeder heb vermoord." We gebruikten de methode van actieve verbeelding en andere methoden die zijn beschreven in ons boek "Archetypal Dream Study", d.w.z. hij ging elk droombeeld binnen, leefde het van binnenuit en besefte de betekenis ervan. Ten eerste had hij een droom na een belangrijke levensbevestigende gebeurtenis, die veranderingen in het leven en een ontmoeting met Kronos voorafschaduwde. De hele avond, totdat hij in slaap viel, was hij in een feeststemming en een voorgevoel van een nieuw levensperspectief. In het eerste fragment van de droom rent hij in een cirkel. Toen hij zichzelf in deze cirkel ervoer, besefte hij dat dit de cirkels waren waarlangs zijn lot tot nu toe vorm had gekregen. Een terugkerend plot van eeuwige terugkeer, niet slechts één plot - veel. Vijf of zes vrouwen maakten hetzelfde complot door. En speelkameraadjes die in een droom verschijnen, symboliseren ‘jeugdherinnering’. Dit hele programma werd tenslotte vastgelegd in de kindertijd, toen de dromer door zijn ziekte zijn ouders ervan weerhield te scheiden. Vervolgens verzamelen de gasten zich in het appartement van de ouders voor de verloving - dit is een verloving met de ziel , Anima. Hij raakt gewend aan hun beelden en begrijpt dat dit verschillende goden uit verschillende mythen zijn die deelnemen aan de constructie van zijn lot, en dat de massa-entertainer de belangrijkste klant van het hele lot is, dat wil zeggen dat we hem de totale klant zouden noemen. Ze zijn allemaal samen bij deze verloving aanwezig omdat er iets belangrijks gaat gebeuren: een verandering in het lot. Wat is een grootmoeder? Er waren veel tegenstrijdige gevoelens die verband hielden met de grootmoeder in het leven van de dromer. ENhaat, en angst, en liefde, en medelijden. Zij was de belangrijkste bron van familieconflicten, waardoor het leven van de ouders van de dromer mislukte, hoewel ze niet scheidden - vanwege hem, of beter gezegd zijn manipulatie - ziekte. En juist omdat hij in zijn jeugd besloot (onbewust natuurlijk) hun pech in zijn persoonlijke leven te herhalen, en hoe vreemd het ook mag lijken, het was precies dit dat het gezin van de ineenstorting 'redde'. Dat wil zeggen, een grootmoeder in een droom is een symbool van een intern conflict dat elke keer in dezelfde cirkel het lot van de dromer veroorzaakte. Een gloeilamp is een lichtbron en symboliseert in een droom het licht van bewustzijn - gericht op de bron van interne conflicten. En de dood van een grootmoeder, als gevolg van een lichtbron die haar raakt – verlichting, bewustzijn – is de dood van een conflict. Waarom ervoer de dromer dan een schuldgevoel voordat hij wakker werd? Maar dit is de schuld die Heidegger ons uitlegt. Nu hij zijn interne conflict heeft gerealiseerd en gedood, is hij niet langer verplicht in cirkels rond te rennen en schond hij daarmee de ‘betoverde’ belofte uit zijn kindertijd om trouw te blijven aan de manier van leven die hij beloofde te zullen leiden om de familie van zijn ouders te redden. (tijdens het opgroeien blijft het Innerlijke Kind in ons immers trouw aan wat hij in zijn kindertijd heeft besloten - dit is waar belachelijke en zelfs tragische scenario's ontstaan ​​in de levens van mensen die zichzelf vaak vernietigen, maar niet omdat ze dwazen zijn, maar omdat het bijna onmogelijk is om de onbewuste beslissingen uit de kindertijd te weerstaan ​​als je niet met jezelf werkt). Dat wil zeggen, dit schuldgevoel blijkt een oplossing te zijn voor de hele situatie, een soort vergelding voor de kans om verder te gaan dan het script. Maar in wezen - een uitweg naar deelname aan de wereld, een uitweg uit de problemen van de persoonlijke wereld naar het Zijn-naar-de-dood. Maar voordat de dromer deze noodlottige en transformerende droom had, waarna zijn leven echt veranderde, hij liep jarenlang in cirkels en stapte op dezelfde en dezelfde hark. En ik durf te zeggen dat het geen tijdverspilling was, door op dezelfde hark te stappen, krijgen we de volheid van ervaring in een bepaalde context van het leven, dit is noodzakelijk. De mythe van Sisyphus gaat over hetzelfde, hoewel er geen enkele uitweg is. We zullen naar een hint zoeken door ons opnieuw in het existentialisme te verdiepen en ons vervolgens te wenden tot de complotten van Tsjechov: “De goden veroordeelden Sisyphus om een ​​enorme steen op te tillen naar de top van de berg, vanwaar dit blok steevast naar beneden rolde. Ze hadden reden om te geloven dat er geen ergere straf bestaat dan nutteloos en hopeloos werk." A. Camus "De mythe van Sisyphus." Op het eerste gezicht is de moraal van deze fabel de nutteloosheid van het bestaan. Hier wenden we ons tot Albert Camus , die deze mythe en de belangrijkste onderzoekt. Het existentiële probleem dat in deze mythe wordt gesteld, is een beetje anders: het is niet de nutteloosheid van het bestaan, het is het probleem van zelfmoord. En de oplossing voor deze vraag biedt antwoorden op de meest mysterieuze vragen van het bestaan Wat is zelfmoord? Deze vraag heeft rechtstreeks betrekking op het bestaan ​​en kan worden beschouwd als een van de belangrijkste vragen van elke filosofie. Dit is niet zo'n eenvoudige vraag als het lijkt. de kwestie van zelfmoord is al lang opgelost en alles is opgelost. Maar als je kijkt vanuit het perspectief van het psychologisme van de ziel... James Hillman heeft een prachtig werk 'Suicide and the Soul', dat licht werpt. de kwestie van zelfmoord, waar we zullen zien dat elke dood uiteindelijk een zelfmoord is. Dit kan de hoofdvraag van de filosofie van onze tijd worden genoemd. De reden voor zelfmoord is voor hem slechts een excuus. En de belangrijkste reden is de absurditeit van het leven, de botsing met deze absurditeit van het leven. Dit is een ondraaglijke botsing wanneer iemand ervaart dat hij niet uit eigen vrije wil in deze wereld is gegooid, niet uit eigen vrije wil is weggegaan, en hij het probleem moet oplossen: om hier te blijven, moet hij zichzelf beschermen met het speelgoed van niet-authentieke mensen. bestaan, de moed vinden om de verschrikking en de roep van de werkelijkheid te overleven, of te vertrekken, te ontsnappen. Het absurde is de sfeer waarin de mensheid misschien aan het einde van de 19e eeuw terechtkwam. Dit is de sfeer waarin de helden van Tsjechov leven. Laten we “The Seagull” en Treplev en Arkadina in de verbandscène niet vergeten; het paradoxale onvermogen om elkaar te horen is een absurde situatie. Nog een driehoek - Gaevaen Ranevskaya Ermolai Lopakhin in “De kersenboomgaard”. De vervagende impulsen van Andrei en zijn zussen bij elke actie in Three Sisters. De kwelling van “Ivanov” en “Platonov” uit “A Play Without a Title”: “Ik ben 35 jaar oud, ik ben 35 jaar oud, en ik ben niemand, ik ben nul, onbeduidend, ik heb niets gedaan in deze wereld !” en de naïeve hoop van Sofia Egorovna, die later terug te vinden is in veel van Tsjechovs heldinnen: "We zullen werken, werken tot we zweten, tot uitputting, eenvoudig brood eten, eenvoudige kleding dragen..." - het is allemaal absolute onzin! De mens is beperkt in al zijn manifestaties. De absurditeit zit in de onvulbare kloof tussen je eigen bestaan ​​en de inhoud die je erin stopt. Hoe kan een denkend wezen sterfelijk zijn? mijn verlangen stuit altijd op een onweerstaanbare muur? Elk verlangen is het tot leven brengen van paradoxen. En zo’n fundamentele paradox is de tegenstelling tussen de volledige mechanische aard en conditionering van de mens (in Gurdjieff wordt deze stelling tot het uiterste doorgetrokken: ‘De mens is een machine’) en waar de ziel naar verlangt en wat op het punt staat beschikbaar te komen. eeuwig, helder, kristalhelder als berglucht is een gevoel van volheid van zijn en absolute vrijheid van conditionering. Als hij niet bestond, zou er immers geen verlangen naar hem zijn. Het lijkt erop dat alles zo is geregeld dat deze vergiftigde vrede wordt geboren, wat ons schijnbare onzorgvuldigheid, slaap van het hart en verzaking aan de dood geeft. Hier is de monoloog van Ranevskaya uit 'The Cherry Orchard', waarin deze gedachten over Camus vrij transparant worden uitgedrukt: 'Oh, mijn zonden... ik heb altijd geld verspild zonder terughoudendheid, als een gek, en trouwde met een man die alleen maar schulden maakte. Mijn man stierf aan champagne - hij dronk vreselijk - en helaas werd ik verliefd op iemand anders, kwam samen, en precies op dat moment - dit was de eerste straf, een klap recht op het hoofd - precies hier aan de rivier. .. hij verdronk mijn jongen, en ik ging naar het buitenland, ging helemaal weg, om nooit meer terug te keren, om deze rivier nooit meer te zien... Ik sloot mijn ogen, rende weg, zonder aan mezelf te denken, en hij volgde me... genadeloos, grof. Ik kocht een datsja in de buurt van Menton, dus hij werd daar ziek, en drie jaar lang kende ik geen rust, dag of nacht; de zieke man heeft mij gekweld, mijn ziel is opgedroogd. En vorig jaar, toen de datsja werd verkocht vanwege schulden, ging ik naar Parijs, en daar beroofde hij me, liet me in de steek, nam contact op met iemand anders, ik probeerde mezelf te vergiftigen... Zo stom, zo beschamend... En plotseling werd ik aangetrokken door Rusland, naar mijn thuisland, naar mijn meisje... (Veegt de tranen weg.) Heer, Heer, wees genadig, vergeef me mijn zonden! Straf mij niet meer! Oh, het lijkt alsof er ergens muziek speelt..." De botsing tussen irrationaliteit en een waanzinnig verlangen naar duidelijkheid is absurd. Over één ding zijn alle denkers het eens: een persoon kan alleen zijn eigen muren zien en kennen. Hoe kun je je niet wenden tot de onverbiddelijke Kronos, twee keer onverbiddelijk als tijd en als beperkingen, vraagt ​​​​Camus zich af: hij moet begrijpen waarom mensen vrijwillig deze wereld verlaten en waarom ze blijven. Blijven betekent immers een voortdurende strijd voeren. Het belangrijkste werk van Camus heet ‘Rebel Man’, waarin hij in opstand komt tegen het absurde. Deze strijd veronderstelt een volledige afwezigheid van hoop, maar geen wanhoop en geen verzaking. Het absurde heeft betekenis, het is een strijd om betekenis te vinden in het absurde. Dit is een heel moeilijke vraag, het is heel moeilijk om erover te praten. Laten we terugkeren naar de mythe van Sisyphus, gewapend met enkele stellingen over de filosofie van het absurde: wie van ons droomt er niet van om eindelijk de routine van het dagelijks leven te doorbreken en een groot, echt bedrijf te starten, eindelijk te gaan leven? En soms komen we zelfs dicht bij ‘beginnen te leven’, maar net als Sisyphus rollen we terug met de steen... Maar de mythe van Sisyphus vermeldt slechts een feit, het geeft ons geen mechanismen waarmee we kunnen zien hoe dit kan gebeuren. gebeurt. Hier komen latere klassieke werken te hulp, rijker aan details en details die niet toevallig zijn... In het bijzonder wenden we ons tot Tsjechovs toneelstuk "Three Sisters". Er zijn veel personages en elk betekent iets belangrijks, tot aan de oppas of luitenant Fedotik toe, die sporadisch verschijnt. Dromen van een nieuw leven, van een doorbraak uit de routine, van.