Vorige week was er een vraag van een abonnee: “Hoe op te groeien?”⠀Als we elkaar op kantoor zouden ontmoeten, zou ik vragen wat een persoon betekent, wat het voor hem betekent om een volwassene en waarom hij volwassen moet worden. Maar omdat we op internet zijn, heb ik zo'n kans niet en kan ik alleen maar fantaseren wat er werd bedoeld.⠀Om het verzoek beter te begrijpen, schrijf ik in de zoekmachine: "Hoe kan ik opgroeien?" Ik heb de artikelen gelezen die ik heb gevonden: Volwassen zijn betekent... gedraag je dus als een volwassene en gedraag je niet als een niet-volwassene. “Captain Obvious” komt voor de geest. Ik begrijp dat ik zo niet wil schrijven.⠀Dan sla ik een serieus boek open over de psychologie van volwassenheid.⠀Het beschrijft verschillende standpunten over wie een volwassene is, of er een verschil is tussen een volwassene en een volwassene ten eerste, wat wordt beschouwd als de basis van volwassenheid. Afhankelijk van het gezichtspunt worden de karakteristieke kenmerken van een persoon opgesomd: verantwoordelijkheid, grondigheid, stabiele waardeoriëntaties en de aanwezigheid van morele normen, onafhankelijkheid, emotioneel adequate reacties, flexibiliteit en aanpassingsvermogen, tolerantie, zelfkritiek, spiritualiteit, enzovoort tot in het oneindige. ⠀ Ik merk twee dingen op: 1. Er bestaat geen enkel idee van volwassenheid; Ik voel me geïrriteerd en verveeld door de beschrijving van een ‘volwassen’ persoonlijkheid. Onmiddellijk verschijnt het beeld van een menselijke robot, misselijkmakend correct. Het ruikt naar mottenballen, de verzamelde werken van Marx, een gelakt dressoir en een kristallen servies. Dat is natuurlijk niet waar het bij een volwassen persoonlijkheid om gaat, en er zijn beschrijvingen die ik leuker vind. Maar van wat ik lees, is dat precies het. Vervolgens denk ik dat ik de criteria van volwassenheid zal nemen die ik het leukst vind. Maar ik begrijp meteen dat het hier nog steeds om raamwerken gaat. Maar ik wil niet schrijven over wat je zou moeten zijn en hoe je daar kunt komen. Dan vraag ik me af waarom de vraag 'hoe op te groeien' bij iemand zou kunnen opkomen. En ik kom met twee opties: 1. Als iemand zegt: "Je moet volwassen worden" (de wens van iemand anders). Als dat zo is, dan begint de uitdrukking "je moet volwassen worden" een evaluatieve functie te krijgen: "Je bent geen volwassene!" En daar kan van alles achter zitten: kinderachtig, onverantwoordelijk, zwak, huilebalk, frivool... Bingo! Dit is wat mij geïrriteerd en misselijk maakt. Als ik mezelf de vraag stel ‘hoe moet ik volwassen worden’ vanuit het idee dat ik niet zo ben, dat ik moet veranderen, volwassen moet worden, omdat ze er voortdurend over praten, dan word ik verontwaardigd. Waarom kan ik mezelf niet zijn? Waarom moet het iets anders worden? Wat kan het iemand anders schelen als hun grenzen niet worden overschreden? Ik kan anders zijn: soms onverantwoordelijk en onzeker, soms fouten maken, soms morele normen overtreden en afhankelijk zijn, boos worden en ongepast reageren. Dit ben ik ook allemaal en ik vind het leuk als de eerste optie dichtbij je ligt en je wilt 'volwassen worden' omdat iemand dat zei, dan moet je waarschijnlijk omgaan met je schaamte en ideeën over jezelf: wat ben ik? Heb ik het recht om zo te zijn? Zal ik eerlijk zijn tegen mezelf of zal ik verraden wat voor mij belangrijk is? Als ik zelf ‘volwassen wil worden’ (mijn wens), begrijp ik deze situatie op de volgende manier: ik gedraag me op de een of andere manier en bestempel het als niet-volwassen gedrag (eigenlijk maakt het niet uit hoe je het noemt). Dit gedrag weerhoudt mij ervan om te krijgen wat ik wil en ik wil mij anders gedragen. Maar om de een of andere reden kan ik dat niet. Als dat zo is, dan zal de vraag niet langer zijn 'hoe moet ik volwassen worden', maar hoe kan ik dat en dat gedrag veranderen: - Het lijkt mij dat ik te emotioneel ben en overdreven bezorgd als ik ermee geconfronteerd wordt. met onzekerheid. Hoe kan ik dit veranderen? - Ik ben bang om om een ​​salarisverhoging te vragen. Hoe leer ik praten over je verlangens? - Ik verdwaal als ik moet handelen volgens de situatie. Ik vermijd moeilijke situaties en gesprekken. Ik wil meer zelfvertrouwen krijgen, hoe kan ik dit doen? — Ik ben al dertig, maar ik heb het gevoel dat het nog steeds moeilijk voor me is om op mezelf te vertrouwen en op eigen benen te staan. Ik wil begrijpen waar dit mee samenhangt. Bepaal voor jezelf welk gedrag je wilt veranderen en ga daar zelf of met hulp van een specialist aan werken. En hier maakt het niet uit hoe je het noemt: onvolwassen, onzeker, impulsief, verlegen... Dit is tenslotte wat je zelf wilt. En als dit bij je past, dan, zoals een van de abonnees schreef:?