Vaak komt een cliënt in een keuzesituatie terecht, die zich in verschillende varianten voordoet: “Ik wil niet meer zo leven/Ik kan het niet en ik weet het niet hoe ik iets kan veranderen (ik weet niet hoe, ik kan het niet, ben bang)” , “Ik wil het, maar ik doe er niets voor en ik kan mezelf niet dwingen,” “Ik weet het dat ik het nodig heb (belangrijk, nuttig), probeer ik, maar niets werkt.” En daarachter kunnen ineffectieve repetitieve gedragspatronen of gebruikelijke reactiemechanismen schuilgaan die dwangmatiger zijn dan een bewuste keuze in een bepaalde situatie. Dat wil zeggen dat de cliënt op dit moment in twee delen lijkt te zijn verdeeld: een deel dat verandering wil en het deel dat verandering wil een ander die zich verzet en stabiliteit wil. Het kan bijvoorbeeld gebruikelijker (veiliger) zijn om te lijden dan vreugde te ervaren, het uit te drukken, het te delen. En in de regel grijpen we het eerste deel aan dat verandering wil en duwen de cliënt als het ware in de richting van een verzoek precies geformuleerd binnen het kader van de verandering. Er wordt immers aangenomen dat dit precies is waarvoor hij kwam. En het is niet verwonderlijk dat hoe meer we dit deel slepen, hoe meer de ander zich zal verzetten of dat de cliënt helemaal geen verantwoordelijkheid wil nemen, maar hulp van ons verwacht. Daarom is het in het begin zo belangrijk om dat niet te doen om het verzoek en deze twee delen te haasten en af ​​te handelen. Zelfs als de cliënt vol vertrouwen zegt dat hij niet alles wil laten zoals het is, behandelen we ook in dit geval beide delen, aangezien dit “twee uiteinden van dezelfde stok” zijn. We zijn gebaseerd op het feit dat als een persoon zich in deze situatie bevindt, dan was het daar en toen zijn keuze (ook al was die onbewust), en in die situatie was deze keuze hoogstwaarschijnlijk effectief. En als iemand lang genoeg in deze situatie blijft, betekent dit dat hij er nog steeds voor kiest. En hier is het logisch om erachter te komen waarom hij het nodig heeft, wat het geeft en welke "bonussen" hij ontvangt door erin te blijven. Natuurlijk zijn er tijdens zijn verblijf in deze situatie enkele relaties gevormd - in het gezin, in de omgeving , ideeën over het beeld van de wereld en over jezelf daarin. Op de een of andere manier heeft een persoon zich aangepast, dus het snijden van de schouder kan riskant zijn. Eerst moet je begrijpen hoe stevig en zelfverzekerd de cliënt op eigen benen staat. Hiervoor werken we met het deel dat zich tegen deze veranderingen verzet, het deel dat nu enig voordeel heeft. Wat zijn de “bonussen” van het handhaven van de situatie, hier enkele voorbeelden: - gewone ervaringen - ze kunnen zowel negatief als positief zijn (schaamte, schuldgevoel, wrok, enz.) - dit zijn die reacties die een gevoel van standvastigheid geven, niet bang maken voor hun nieuwigheid of onzekerheid; gebruikelijke manier van leven, vertrouwde manieren om te reageren - die van uzelf en die om u heen - 'strelen' van anderen in de vorm van steun, hulp, uitingen van medelijden, sympathie, enz.; jezelf, je zelfconcept. Werken met het deel dat stabiliteit wil. Het is beter om met lichamelijke sensaties te gaan werken, omdat een persoon dubbelzinnige gevoelens kan ervaren (bijvoorbeeld schaamte dat hij in een situatie blijft zitten en deze niet kan veranderen; irritatie en ergernis over wat hem tegenhoudt; devaluatie van ervaringen uit het verleden toen deze methoden effectief waren). Dat wil zeggen, we zijn alert op lichamelijke en emotionele manifestaties als we over dit deel praten. Enkele opties voor werk: - Probeer je dit deel voor te stellen - jezelf in de huidige situatie (beschrijf het eenvoudig in je verbeelding, stel je het voor als een metafoor; werk). met de afbeelding - teken, beeldhouw, beeld af in de vorm van een sculptuur, kies een object, enz.). Bied aan om dit deel te zijn en te leven, dat wil zeggen, laat het zien met je lichaam (hoe het beweegt en hoe het bevriest, hoe het zich non-verbaal uitdrukt en hoe het ademt, hoe het in de ruimte is gepositioneerd); bied dan aan om iets namens haar te zeggen, geef uitdrukking aan haar emotionele toestand en houding ten opzichte van de omgeving. Bied aan om te fantaseren wat er zal gebeuren als alles blijft zoals het is, als er nu, over een jaar, over 10 jaar niets verandert. indien nodig) kunt u doorgaan met het tweede deel en kijken).