Soms begint het mij te lijken dat de wereld in pijn verkeert, hij heeft als ernstig zieke patiënt geen lucht en ventilatoren. Het is vreemd, maar vóór de coronavirusepidemie stierven er ook mensen en werden duizenden levens onverwacht en oneerlijk beëindigd. Het verschil is waarschijnlijk dat het gevaar zo dichtbij is gekomen dat je de adem ervan kunt voelen zodra je de drempel van je huis overschrijdt. Doodsgevaar creëert een intern conflict dat een onbewust strijdproces op gang brengt tussen de drang naar het leven en de drang naar de dood. Het wakker maken van voorheen verborgen gevoelens en verlangens. Angst kan óf de wil verlammen óf alle menselijke hulpbronnen activeren als er interne vernieuwing plaatsvindt – catharsis. Ik herinner me een praktijkverhaal dat coach Alexander Ronald vertelde tijdens een trainingsseminarie. Een man die zich ten tijde van de ramp in een van de gebouwen van de Twin Towers in New York bevond, wendde zich tot hem voor hulp. Hij vertelde dat hij plotseling zag dat hij op grote hoogte op een stuk van de buitenmuur stond en een schreeuw hoorde. Direct onder hem, zich nauwelijks vasthoudend aan de rand van de versterking, hing een vrouw boven de afgrond en schreeuwde van afgrijzen. Dit moment, zei de cliënt, was het meest duidelijke en betekenisvolle van zijn hele leven. Hij zag letterlijk elk detail afzonderlijk en absoluut het hele plaatje om hem heen. Er was geen angst, hij wist precies wat hij moest doen. Hij bukte zich en hielp de vrouw in veiligheid. Dit verhaal is een voorbeeld van ons vermogen om externe angst te isoleren en over te schakelen naar onze interne hulpbronnen om onze energie te maximaliseren in een moment van gevaar, en het contact met onszelf, andere mensen en de wereld om ons heen niet te verliezen. Een voorbeeld van de mogelijkheid om de waarde van elk moment in je eigen leven en dat van iemand anders te beseffen, om je liefde met andere mensen te delen, omdat je niet weet wat er de volgende minuut met je kan gebeuren. Elke dag brengt ons droevig nieuws. Veel wat noodzakelijk leek, is nu verboden. Maar ik weet zeker dat onze waarneming op het moeilijkste moment al het overbodige zal verwijderen, alsof we door stoffig glas naar het leven kijken. Het zal helder worden en we zullen plotseling zien hoe mooi de wereld is.