Er is zo'n anekdote: hoe onderscheid je een extraverte persoon van een introverte persoon? thuis met een boek dan op een feestje zal hij hoogstwaarschijnlijk maar een paar goede vrienden hebben; hij lijkt verlegen en besluiteloos, heeft de neiging vooruit te denken en is gefocust op zijn innerlijke wereld. En het feit dat een persoon extravert is, wordt verteld doordat zijn mond niet sluit. En het feit dat een persoon extravert is, wordt verteld doordat zijn mond niet sluit van de analytische psycholoog Carl Jung, die ik las in een boek van Darel Sharp "Personality Types". Hier is dus een verhaal dat deze twee typen laat zien. Ik zal mijn verhaal begeleiden met beelden uit de film ‘Lie Down in Bruges’: de twee hoofdpersonen lijken op de personages uit onze parabel. Het karakter van Colin Farrell is extravert en dat van Brendan Gleeson is introvert. Luisteren. Een parabel over een introverte en een extraverte persoon. Twee jonge mannen, een introverte en een extraverte persoon, waren aan het wandelen in de oude stad. Een eenzaam middeleeuws kasteel trok hun aandacht. Ze werden nieuwsgierig, ze wilden weten wat voor soort kasteel het was. De introverte vroeg zich af wat erin zat: oude boeken? Manuscripten? Beeldhouwwerken? De extraverte keek uit naar een nieuw avontuur: iets onbekends! Wie weet ontmoet hij in dit kasteel misschien een mooi meisje! Toen onze helden dichter bij het kasteel kwamen, bleek dat het omgeven was door een metalen hek en dat de ingang werd bewaakt door een poort. De introverte aarzelde onmiddellijk: "Nou, ze laten ons niet binnen, de veiligheid daar is slecht, denk ik, en over het algemeen kunnen gewone mensen daar niet heen." tot een overeenkomst met de bewaker. Nou ja, als er iets gebeurt, komt het op de een of andere manier toch wel goed. Er is niets om bang voor te zijn. Onze extraverte persoon had gelijk! Een goedaardige bewaker kwam naar de jongeren toe en opende kalm de poort en liet reizigers door. En hier zijn onze introverte helden die meteen een tafel opmerkten met oude manuscripten, fresco's, glas-in-loodramen en helemaal ondergedompeld waren ze vroegen zelfs waar de beheerder van de bibliotheek was. Over het algemeen fleurde hij op, maar de extraverte kalmeerde. Het kasteel bleek een museum te zijn. Het was stil, kalm en geen avonturen hier. Geen mooi meisje waar de extraverte over fantaseerde in het kasteel. “Het is hier zo interessant!” Ik wil hier voorlopig blijven! Ik zal vaker terug moeten komen.” – de introverte persoon werd geïnspireerd. Dit is helemaal niets voor mij, laten we hier weggaan”, mopperde de extraverte, terwijl zijn “natuurlijke levendigheid” ergens verdwenen was. Wat is er gebeurd? De introverte extraverte, en de extraverte daarentegen introvert. Als ze elkaar vóór hun ontmoeting met het kasteel perfect aanvulden, waren ze zogenaamde 'schaduwbroeders', dan veranderde hun houding bij het betreden van het kasteel in het tegenovergestelde. En ze begrepen elkaar gewoon niet, net zoals ze het niet begrepen voordat, voordat je het kasteel binnengaat. Het antagonisme, de tegenstelling tussen de twee typen, blijft hetzelfde. Ze merkten niet eens dat ze weer een weerspiegeling van elkaar waren geworden. In het echte leven gebeurt dat vaak: een introverte persoon die graag een goed feestje viert omdat hij de hele week alleen op kantoor heeft doorgebracht. Een extraverte persoon die de wereld beu is en droomt van een vakantie in een huis in de natuur, helemaal alleen.