Van de auteur: Olga Sergeevna Moskalenko Hoe vaak moet je een kind in je armen dragen Het is niet ongebruikelijk dat jonge moeders iets horen van kinderartsen, grootmoeders of gewoon 'bijzonder vriendelijke' mensen , "Draag geen kind in je armen, want het zal eraan wennen!" “Laat hem wat vaker alleen in de wieg, anders raakt hij eraan gewend om vastgehouden te worden en dan gaat hij lijden!” Arme moeders willen zelf graag hun baby knuffelen en hem geduldig in de kinderwagen stoppen en zeggen: je moet hem uit de wieg opvoeden. Dit is allemaal onzin. Vergeet pedagogie als het gaat om de harmonieuze psychologische en fysiologische ontwikkeling van uw kind. Een kind dat als kind nauwelijks in de armen werd gedragen, went er immers aan dat hulpvragen worden genegeerd. De baby vraagt ​​om uit de box gehaald en opgepakt te worden, en hij wordt overgeplaatst naar een kinderstoel “zodat hij niet gewend raakt aan zijn grilligheid.” En dan huilt en smeekt hij opnieuw... Het is waarschijnlijk duidelijk dat het in deze situatie moeilijk is om een ​​zelfverzekerd persoon te worden? Een baby die voldoende lang in de armen van zijn moeder wordt gedragen, raakt eraan gewend dat zijn moeder altijd ergens in de buurt is, dat hij niet alleen is. Dit gevoel wordt onbewust versterkt en in de toekomst is het alsof er onzichtbare vleugels achter de rug van de persoon blijven. Hij is niet bang voor nieuwe dingen, omdat hij de kracht voelt om dit nieuwe te doen. Deze “handmatige” periode, die voor het kind nodig is, duurt in de regel totdat de baby kan kruipen, hoewel de moeder ook dan te allen tijde in het gezichtsveld van de baby moet zijn. . Vastgehouden worden is een natuurlijke behoefte van een pasgeboren mens. Tijdens de laatste maanden van de zwangerschap is het lichaam van de baby nauw beperkt tot de wanden van de baarmoeder. Hij voelt zich daar warm en comfortabel. Na de geboorte bevindt het kind zich in een enorme, onbekende, koude ruimte. Hij voelt zich niet op zijn gemak en is bang in een wieg of kinderwagen. Als mama ook maar een meter verwijderd is, is het voor hem ongelofelijk ver. Het hele wezen van de baby verlangt ernaar dat zijn moeder hem in haar armen neemt en hem stevig omhelst. Haar knuffels, de geur, de hartslag en het ademhalingsritme herinneren hem aan de troost van het intra-uteriene bestaan, en hij wordt kalm. Het blijkt dat als we een pasgeborene vaker in onze armen dragen, we hem helpen zich gemakkelijker aan zijn nieuwe omgeving aan te passen. Het is bewezen dat een baby jonger dan zes maanden zichzelf niet los van zijn moeder ziet, dus de afwezigheid van een moeder of haar vervanging door oppas, tantes of grootmoeders wordt een echte stress voor het kind, wat in de toekomst bijdraagt ​​aan de ontwikkeling van diverse psychische stoornissen. En voor een volledige harmonisatie van het gevoel van iemands lichaam en zichzelf als persoon zijn voor een kind tactiele sensaties nodig, zoals voedsel of lucht. Massages zijn hierbij belangrijk, net als het aanleren van een naakt kind op de blote buik van de moeder (huid-op-huidcontact), het knuffelen van de moeder, het slapen bij het lichaam van de moeder en het geven van borstvoeding. Psychologen hebben gemerkt dat kinderen, die hun moeder in hun kindertijd vaak in de armen droeg, minder huilden, rustiger opgroeiden, zelfstandiger werden en op latere leeftijd minder vaak vastgehouden wilden worden. Er moet vooral worden opgemerkt dat dergelijke kinderen succesvoller waren in hun studie. Als we weigeren een baby in onze armen te dragen en hem vaak alleen laten met zichzelf en speelgoed, ontnemen we hem de belangrijkste activiteit van de kindertijd: communicatie omwille van de communicatie, dit vertraagt ​​zijn psychologische ontwikkeling en leidt tot het ontstaan ​​van neurose. . Bovendien heeft niet alleen de baby, maar ook de moeder zo'n natuurlijke "tamme" periode nodig. De moeder begint haar kind beter te begrijpen en te voelen, voelt tederheid voor hem en zal sneller wennen aan haar nieuwe sociale rol als moeder..