Vanwege de aard van mijn werk als klinisch psycholoog kom ik vaak mensen met een beperking tegen die een gehandicaptengroep hebben ontvangen voor psychische aandoeningen. En dit is helaas een zeer groot deel van de bevolking. Het zou waarschijnlijk verkeerd zijn om deze categorie te generaliseren, ondanks hun identieke status, omdat al deze mensen verschillend en individueel zijn, maar ze zijn verenigd door gemeenschappelijke moeilijkheden en problemen en naar mijn mening helpt deze handicap hen niet altijd. De meerderheid van de mensen die in een psychoneurologische apotheek worden geobserveerd en een chronische psychische aandoening hebben, vormen een uiterst onbeschermde categorie, en dit is de reden. Het voorspellen van de ontwikkeling en het verloop van een ziekte is uiterst moeilijk en vereist een enorme ervaring. Bepalen hoeveel ziekenhuisopnames er zullen zijn en hoe vaak, wat de gevolgen zullen zijn, of iemand in staat zal blijven om te werken, of hij voor zijn gezin zal kunnen zorgen, en meer - geen van de artsen en medische werkers kan dat onmiddellijk doen beantwoord al deze vragen. In mijn praktijk zijn er gevallen geweest van zeer stabiele remissie en vrijwel volledige sociale aanpassing, zelfs na herhaalde ziekenhuisopnames en de ontwikkeling van de ziekte gedurende tien jaar. Recentelijk kan er echter, heel vaak, al in de vroege adolescentie na verschillende ziekenhuisopnames, sprake zijn van een gebrek aan langdurige remissie en een daarmee gepaard gaande verstoring van sociale verbindingen en verlies van werk. Daarom worden een persoon met een psychische stoornis en zijn gezin vroeg of laat geconfronteerd met de vraag: worden ze gehandicapt of niet? Er zijn dus in totaal 3 handicapgroepen. In de eerste groep handicaps is een persoon volledig afhankelijk van andere mensen, niet in staat tot onafhankelijke beweging, communicatie en controle over zijn gedrag. De mildere tweede groep handicaps gaat ervan uit dat een persoon, met de hulp van andere personen: in staat is tot zelfbediening, communicatie, controle over zijn acties, oriëntatie in tijd en ruimte, en ook in speciale omstandigheden kan werken. De criteria voor handicapgroep 3 zijn vrijwel dezelfde als voor de tweede, maar hier ligt de nadruk op de sociale zekerheid. Vaak wordt iemand na verschillende ziekenhuisopnames en het uitblijven van remissie aangeboden om een ​​tijdje een handicap te registreren om hem als het ware sociaal te beschermen, aangezien hij tijdelijk niet in staat is om te werken. In de meeste gevallen ontvangt hij een tweede invaliditeitsgroep en een pensioen, waardoor hij minimaal kan bestaan ​​en in zijn levensonderhoud kan voorzien. Verder verandert het beeld niet... In de regel blijft iemand van pensioenfondsen leven en blijft hij gehandicapt, zonder te worden gerehabiliteerd en zonder te proberen een baan te vinden, of een nieuwe specialiteit te krijgen en weer terug te keren naar de samenleving, omdat er staat voor “hulp”. Tegelijkertijd dragen de instelling en het systeem helemaal niet bij aan rehabilitatie, maar integendeel, ze bieden hem zo vroeg mogelijk aan om zo te worden - eerst een gehandicapte persoon, en dan, alsof hij niet begrijpt wat hij moet doen Als je er iets mee doet, laten ze hem in deze status... Er zijn maar een paar mensen met psychische stoornissen met en zonder een handicapgroep, die zich ervan bewust zijn, maar weten hoe ermee te leven en te blijven werken, op zoek gaan naar werken, met mislukkingen kampen, ernaar streven hun leven te veranderen, zij het zonder de juiste en noodzakelijke gezondheidszorgondersteuning, en elke stap met zeer veel pijn zetten, maar degenen die niet in deze permanente ‘gehandicapte’ status willen blijven. Ik kan eerlijk zeggen: “Ik ben trots op deze mensen!” Referenties: 1. Decreet van de regering van de Russische Federatie van 20 februari 2006 nr. 95 “Over de procedure en voorwaarden voor de erkenning van een persoon als gehandicapt”