Jullie weten allemaal nog hoe jullie als kind de vraag kregen: ‘Wat wil je worden als je groot bent?’ Vervolgens had ieder van ons een antwoord voorbereid. En hoewel beroepen en beroepen vaak slechts de fantasie van een kind waren, was het gemakkelijk, het keuzeprobleem was niet zo urgent. De eerste keer dat we voor een soortgelijke keuze stonden, was toen we klaar waren met school. Het werd een kwestie van prioriteiten. Sommige mensen willen hoger onderwijs volgen, sommigen willen middelbaar onderwijs, terwijl anderen misschien tevreden zijn met de rijkdom aan kennis die ze op school hebben verworven. Maar degenen die voor een universiteit kozen, werden opnieuw geconfronteerd met de taak van welk beroep, welk specialisme. En nu de toelatingsexamens voorbij zijn, word je toegelaten. Op dit moment begint het leven iets heel eenvoudigs en gemakkelijks te lijken, en het 'schema' is enkele jaren van tevoren bekend. Nu ben je een student. En het lijkt je dat nu alles duidelijk is: je toekomstige beroep is bekend, en nu hoef je alleen nog maar te studeren. Maar ergens rond het derde jaar kunnen er vragen voor jezelf opkomen. En als u ook een toekomstige houder bent van een diploma met het opschrift ‘psycholoog’, dan staat u opnieuw voor de keuze. In welke richting moet ik werken? Welke problemen? Met welke klanten? En andere vragen rijzen steeds vaker. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat al deze problemen in eerste instantie misschien niet worden gerealiseerd. Je merkt misschien gewoon dat je om de een of andere reden categorisch niet van sommige onderwerpen, theorieën of praktische richtingen in de psychologie houdt, en sommige juist integendeel. Wat kan een leerling doen? De eenvoudigste oplossing is natuurlijk om je leraren om hulp te vragen. Persoonlijk deed ik precies dat. Ik begon mijn leraren te vragen naar hun activiteiten naast het lesgeven. En al snel besefte ik het belangrijkste probleem: "elke strandloper prijst zijn eigen moeras." En wanneer studenten vragen beginnen te stellen, probeert de leraar de richting waarin hij zelf werkt te ‘reclameren’, deze in het beste licht te laten zien, en eenvoudigweg al het andere in twijfel te trekken, of zelfs te proberen het te weerleggen. En de belangrijkste argumenten zijn gebaseerd op verhalen uit onze eigen praktijk. Ze geven emotionele kleuring en illusoire overtuigingskracht. En bijna iedereen doet dit!!! Het is zeer zeldzaam om een ​​psycholoog te vinden die loyaal is aan verschillende psychologische stromingen en die in de praktijk behoorlijk flexibel is. Hoewel het geen geheim is dat deze aanpak het meest effectief is. Geen van de richtingen is een wondermiddel. Net zoals het waar is dat er zoveel mensen zijn, zoveel meningen, en zoveel cliënten, zoveel benaderingen ervan. Maar toch, in het leven van een ‘kleine psycholoog’ die nog geen specialist is, maar dat wel heel graag wil één worden, er is een andere kant. Op mijn universiteit wordt bijvoorbeeld elk nieuw academisch jaar een aanpassingstraining gehouden voor eerstejaarsstudenten. Voorheen gold dit alleen voor “nieuwe studenten” van de Faculteit Psychologie, en in 2009 ook voor andere faculteiten. Er stond een artikel hierover in de Gouden Ladder. En de coaches van eerstejaarsstudenten zijn studenten, soms zelfs tweedejaarsstudenten. De jongens krijgen, zoals ze zeggen, de kans om zichzelf in de praktijk uit te proberen. En dat is geweldig! We leren niet alleen hoe we trainingsprogramma’s goed kunnen structureren en oefeningen kunnen selecteren, maar ook hoe we “het publiek kunnen leiden” en de sfeer en stemming van de groep kunnen voelen. En dit is naar mijn mening het belangrijkste in het werk van een coach. Omdat het heel gemakkelijk is om af te wijken van de theorie en het schema, omdat je nooit weet met wat voor mensen je gaat werken, hoe ze de oefeningen zullen uitvoeren en of ze het überhaupt zullen doen. En je hoeft zulke trainingen maar één keer te geven, zelfs bij je eigen instituut, en het wordt duidelijk of je dit blijft doen. En als u dat doet, doet u waardevolle ervaring op. En je eigen ideeën ontstaan ​​al, er worden nieuwe oefeningen bedacht, ze vormen zelf een programma en na een tijdje kom je er wellicht achter dat je zelf al een kant-en-klaar programma hebt voor je eigen training. En ook hier scheelt het feit dat je student bent je. Je hoeft geen kamer te zoeken en te huren. Niet nodig.