Van de auteur: "...Vertel het me alsjeblieft. De situatie is aan het opwarmen. De ouders zelf zijn gevorderd, ze begrijpen het zelf en we waarderen ze voor wat ze voor ons doen. Op de kant en persoonlijk zijn we trots en we prijzen ons voor bepaalde karaktereigenschappen en liefde voor ons. Maar de manier waarop ze op bepaalde momenten reageren en hetzelfde herhalen, "doodt ons"..." - citaat uit een brief aan een. volwassen dochter. Hoe moet je je gedragen tegenover ouders? Afgaande op je brief leef je in een patriarchaal gezin met zijn eigen strenge wetten en regels. Tot voor kort waren ze blij met alles en waren ze zelfs trots op hun ouders en waren ze blij dat, vergeleken met anderen, alles goed met je ging. Wat is er veranderd? En uw behoeften zijn gegroeid: vrijheid, besluitvorming, onafhankelijke planning van uw zaken, keuze wat u doet, enz. Wat onderscheidt een volwassene vooral van een kind? Rechts. Verantwoordelijkheid voor je leven, voor de veiligheid, voor de toekomst, uiteindelijk, enz. Kun jij jezelf een verantwoordelijk persoon en dus een volwassene noemen? Als 'Ja', dan heb je de kans om aan je ouders het verbazingwekkende punt over te brengen dat je bent opgegroeid en nu 'geen luiers hoeft te vervangen' - dit is een metafoor. Ouders moeten ervoor zorgen dat je te vertrouwen bent. Hoe ? Door daden (goed werk, studie, reactie op de verzoeken van ouders). En als je alleen maar eisen stelt en problemen veroorzaakt als ze het je niet geven, dan is dit geen volwassenheid, maar grillen. Hoogstwaarschijnlijk is het standpunt van je ouders met betrekking tot de vrijheden voor een meisje behoorlijk conservatief (ik ken hun filosofie niet, maar ik kan het uit de tekst raden). Daarom zullen ze je niet gemakkelijk binnenlaten in de club (voor hen is dit hoogstwaarschijnlijk een immorele plek) “...Aan de kant en persoonlijk zijn we trots en geprezen om bepaalde karaktereigenschappen en liefde voor ons. Maar de manier waarop ze op bepaalde momenten op ons reageren en hetzelfde herhalen, baart ons zorgen...' - citaat uit uw brief. Ik raad aan om hardop trots te zijn. Persoonlijk complimenteren. En vaker bedankt. “Bedankt, lieve ouders, dat jullie ons een comfortabel leven hebben gegeven en ons de kans hebben gegeven om te leren en ons te ontwikkelen.” Ik denk dat je je gevorderde ouders rechtstreeks moet vragen om uit te leggen waarom ze je niet laten opgroeien, waar ze bang voor zijn en hoe ze je toekomst zien en nog veel meer waar je je zorgen over maakt. Net als volwassenen, als je volwassen bent.