Van de auteur: “De moeilijkste stap is de stap die ons scheidt van het gebruikelijke.” Papaji zat op een stoel, haar rug was recht en haar houding straalde vertrouwen uit... Maar tegelijkertijd was er een gevoel van een soort dualiteit, alsof ze een masker droeg om zichzelf te beschermen tegen de naderende pijn. Hij was stil. Hij durfde zijn ogen niet naar haar op te slaan, omdat ze er dan misschien iets in zou zien dat hij zorgvuldig voor haar verborgen houdt. Ze zag zijn verlegenheid en er vochten twee gevoelens in haar: vreugde en twijfel. Vreugde - omdat zijn verlegenheid maar over één ding kan spreken: ze staat niet onverschillig tegenover hem. Twijfel... Twijfel, het maakt het moeilijk te geloven dat ze interessant zou kunnen zijn voor iemand die zo dierbaar is... Ze was bereid risico's te nemen, ze keek hem in het gezicht, maar zijn ogen waren nog steeds neergeslagen. En ze trok zich terug... 'Waar is hij bang voor? Waarom kijkt hij mij niet aan? – ze speelde dit beeld vaak af in haar hoofd als ze alleen was. “Hij stelt vragen en luistert naar mij, maar zodra ik naar hem kijk, gaat zijn blik rechtstreeks naar de grond. Wat is dit?" - ze werd gekweld door twijfels, ze kon niet geloven dat de man die ze leuk vond gevoelens voor haar kon hebben... In het diepst van haar ziel was deze vrouw helemaal niet zeker van haar aantrekkelijkheid, haar behoefte, dat een man dat kon doen Ik hou van haar. Haar hele leven daarvoor werd alleen maar het tegenovergestelde bevestigd: ze zeiden geen vriendelijke woorden tegen haar, ze zorgden niet voor haar, niemand vroeg haar zelfs om te trouwen! Ze voelde zich ongewenst, oninteressant, lelijk en onbemind. Deze gedachten brachten haar vaak in een staat van depressie en zelfs depressie: ze wilde niets doen, wilde niemand zien, laat staan ​​communiceren. En ze vulde haar hele leven met verliefd worden op mannen die het niet wilden of niet konden beantwoorden. En in zo'n halve liefde, alleen gebaseerd op haar gevoelens, leefde ze... Dergelijke liefde hielp enerzijds om 'alsof ze samen met Hem' was, en anderzijds... ze was nog steeds eenzaam allemaal haar liefde leefde alleen in haar hoofd en hart, in werkelijkheid was er geen relatie. Wat is dit? Waarom blijft ze in haar leven steeds weer hetzelfde scenario van een eenzame vrouw spelen? En waarom is ze nu, als Hij hier is, vlakbij, nog steeds alleen, net als hij? en misschien wel de belangrijkste stap zijn? Waarom, als twee mensen elkaar ontmoeten, terwijl ze misschien samen gelukkig zouden kunnen zijn, weerhoudt iets hen ervan elkaar halverwege te ontmoeten, Mijn God, hoeveel angsten zitten er in ieders hoofd? Deze onredelijke angsten belemmeren groei, geluk, liefde... Ze wil zo graag naar boven komen en zichzelf in zijn sterke schouder begraven, maar ze is bang... Bang dat hij hem zal wegduwen, bang om hem bang te maken met zijn vastberadenheid, bang, bang... Hij is bang om zijn reputatie te schaden, bang voor gevoelens, bang voor passie, bang voor fouten, bang voor bedrog... Zal dit verhaal echt op niets eindigen en zal ze weer eenzaam zijn? En hij? Hij is tenslotte ook ongelukkig, hoewel hij zijn best doet om het te verbergen. Als twee mensen elkaar ontmoeten en er een vonk tussen hen ontstaat, als beiden begrijpen dat er iets tussen hen gebeurt (of niet begrijpen) - die onzekerheid die vanbinnen leeft, komt plotseling op dat moment naar voren: en diezelfde twijfels beginnen, diezelfde angsten die het heldere bewustzijn verlammen en hen ervan weerhouden in het echte leven te handelen. Het is ook goed als van de twee er maar één onzeker is over zichzelf. Dan is er een kans dat de relatie zich ontwikkelt, omdat de ander het initiatief kan nemen. Wat als twee mensen geen vertrouwen in zichzelf hebben? Is er dan geen kans op een relatie? Welke van de twee is meer beperkt en onzeker? Zullen ze er echt voor kiezen om eenzaam en ongelukkig te blijven vanwege hun angsten? Of, erger nog, zullen ze iemand vinden die moediger is, zodat hij een keuze voor hen kan maken: laat mij leven zonder liefde, maar ik zal niet bang zijn... Dit is hoe het gewoonlijk in het leven gebeurt: de onzekerden worden aangetrokken tot de zelfverzekerden, maar alleen om voor hen beslist, voor hen gekozen en gecontroleerd te worden... Zij, onzeker over zichzelf, begrijpen niet dat het zelf -het vertrouwen van een ander zal hen niet helpen, maar zal hen alleen maar schaden, omdat dit geen echt vertrouwen is waarvoor zij zo zijn