De moeder van een volwassen studentzoon, die “verslaafd” was aan computerspellen, kwam op consultatie. Gokverslaving, internetverslaving, gokken op internet (weddenschappen op geld) zijn de laatste tijd erg populair geworden. Tieners, jonge mannen en volwassen mannen zijn bijzonder gevoelig voor hun invloed, in tegenstelling tot vrouwen. Jongens en mannen bewegen zich weg van de problemen van de echte wereld naar de virtuele realiteit, storten zich halsoverkop in het netwerk van gameverslaving en verspillen hun tijd, geld en gezondheid. Met haar toestemming publiceer ik onze correspondentie in de vrije modus. Als psycholoog en verslavingsspecialist verzorg ik zowel face-to-face, correspondentie (online) als schriftelijke consulten. Alle namen zijn gewijzigd op verzoek van de cliënt Moeder Oksana Vladimirovna: “Anton koos zelfstandig zijn specialiteit en ging naar de universiteit. Onze vreugde kende geen grenzen. De jongen jaagt zijn droom al sinds de adolescentie na. In het begin ging alles prima, Anton studeerde en genoot van zijn stage in de productie. Maar later, na een mislukte vriendschap met een meisje en een schandalige breuk met haar, begon hij computerschietspellen te spelen. Hij heeft veel dingen opgepikt en de zin om te studeren is hij helemaal kwijtgeraakt, ook al zit hij in zijn laatste jaar. Ze speelt in elke vrije tijd, slaapt 's nachts niet, vloekt tegen ons." Psycholoog Marina Nikolajevna: "Oksana Vladimirovna, als vrouw en als moeder begrijp ik je ervaringen heel goed. Wij vrouwen willen geluk voor onze kinderen. En vaak stellen we ons in ons hoofd, vanaf de geboorte van een kind, zijn levenspad voor: kinderdagverblijf, kleuterschool, school, sportafdeling, universiteit, carrière op de werkvloer, het kopen van een appartement, huwelijk, kinderen... Helaas niet alles gaat zoals wij willen en plannen. Laten we het uitzoeken. Hoe oud is je zoon? Is hij opgegroeid in een compleet gezin? Zijn er nog andere kinderen?” Moeder Oksana Vladimirovna: “Ja, dit is precies hoe we ons het leven van onze jongen voorstelden. Bedankt voor het begrip. Mijn zoon is inmiddels al 22 jaar en behoorlijk volwassen geworden. Ik voed hem alleen op; mijn man en ik zijn gescheiden toen Anton naar de 2e klas ging. Hij was toen nog ziek, verkouden. Ik ben laat bevallen, hij is mijn enige zoon. Wij wonen bij mijn ouders. Ze helpen me met alles.” Psycholoog Marina Nikolajevna: “Schrijf alsjeblieft, heb je contact opgenomen met specialisten met een soortgelijk probleem? Zo ja, wat hebben ze dan aanbevolen?' Moeder Oksana Vladimirovna: 'We hebben ons tot psychologen en zelfs een psychiater gewend, ze zeggen dat er geen afwijkingen zijn. Anton is onlangs bij ons obsceniteiten gaan gebruiken. Onze familie is intelligent, we weten niet waar het vandaan komt. Hij werd op de een of andere manier gewetenloos. We betalen veel geld om aan de universiteit te studeren. Bovendien moet je hem aankleden, voeden en hem zakgeld geven. We probeerden een alternatief voor games, zoals psychologen adviseerden: we kochten een abonnement op een fitnessclub. Hij gaat er wel eens heen, maar computerspelletjes zijn zijn voornaamste favoriete tijdverdrijf. Aan een zijden draadje hangen op de universiteit. Ik was helemaal nerveus en ziek. En hij werd een echte egoïst, kinderachtig, gedrag als een tiener.” Psycholoog Marina Nikolajevna: “Ik sympathiseer ermee. Het is erg onaangenaam als uw eigen zoon vloekt tegen zijn moeder en oudere familieleden. Je toont aandacht en zorgzaamheid, in de verwachting dat je dezelfde gevoelens en acties terugkrijgt, maar je stuit op agressie en infantilisme.’ Moeder Oksana Vladimirovna: ‘We weten niet wat we moeten doen. We dachten dat we hem misschien een appartement konden huren, hem konden laten leren winkelen, koken, zichzelf bedienen, extra geld verdienen en zijn studie voortzetten, maar we denken dat dit ook geen optie is. Hoe laat je het ongecontroleerd? Hij zal zijn studie volledig opgeven en hij weet niet hoe hij moet koken of voor zichzelf moet zorgen. Zijn hulpeloosheid is beangstigend. Ze zegt: “Waarom heb je mij ter wereld gebracht? Ik wil niet leven.” Ik huil.” Psycholoog Marina Nikolajevna: “Het lijkt erop dat je zoon, als een laat kind, geliefd en overbeschermd is opgegroeid. Zulke kinderen kunnen, als ze volwassen zijn geworden, geen onafhankelijkheid tonen en geen verantwoordelijkheid nemen voor zichzelf en hun daden. Heeft u wel eens gehoord van het ‘aangeleerde hulpeloosheidssyndroom’? Dat wil zeggen, ze blijven de verantwoordelijkheid voor zichzelf bij hun ouders leggen, waarbij ze het gebruikelijke gedragsmodel gebruiken, zoals in de kindertijd. A