Van de auteur: "Bulletin of Psychoanalysis" - 2010. - N 2. - P. 73-82. Mayer. Twilight De naam "vegetarische vampieren" werd geboren naar analogie met de helden van de populaire "vampiersaga" "Twilight" van de Amerikaanse schrijver Stephenie Meyer. Dit is een serie romans gewijd aan de liefde van een gewoon 17-jarig schoolmeisje en een vampierjongen, wier leeftijd naar menselijke maatstaven de eeuwgrens heeft overschreden. , omdat... Ze voeden zich niet met menselijk bloed, maar met het bloed van dieren. Met behulp van een 'vegetarisch' dieet slagen vampiers erin hun dorst te beheersen; ze zijn niet gevaarlijk voor mensen. Naast de traditionele eigenschappen van vampieren - onsterfelijkheid, schoonheid, enorme fysieke kracht - hebben 'vegetarische vampiers' paranormale vermogens. Ze kunnen gedachten lezen, de toekomst voorspellen, de emoties van anderen beheersen, enz. Ondanks het wederzijdse gevoel lijdt de verliefde vampierjonge man wreed. Het bloed van zijn geliefde bleek ongelooflijk aantrekkelijk voor hem te zijn. De geur van het meisje maakt hem extreem dorstig en dwingt hem tot de aanval. De vampier begrijpt dat hij een bedreiging is voor zijn geliefde, probeert het uit te maken, maar kan zichzelf er niet toe brengen om te vertrekken, waarbij hij alle tekenen van liefdesverslaving vertoont. Als hij van haar gescheiden is, lijkt alles zinloos voor hem. Hij knaagt aan angst, gekweld door jaloezie, is bang dat het meisje elk moment een ongeluk kan overkomen, hij moet haar constant zien, weten waar ze aan denkt, wat ze doet. Maar zelfbeheersing gaat ten koste van enorme inspanningen. De jonge vampier probeert het monster in zichzelf te beteugelen en vecht hevig met zijn aard. Uit angst voor de veiligheid van het meisje onderdrukt hij niet alleen zijn honger, maar weigert hij ook seksuele relaties met haar te hebben. De vampier weigert echter alle verzoeken van het meisje om haar te bijten en haar in een vampier te veranderen, omdat hij dat niet wil. vernietig haar onsterfelijke ziel. Ze slaagt erin om te bereiken wat ze wil, alleen in ruil voor huwelijksgeloften. Kort na de bruiloft wordt het meisje zwanger, maar het kind blijkt half vampier te zijn en vernietigt de moeder van binnenuit. Tijdens de bevalling sterft ze bijna aan ernstige verwondingen, maar haar man redt haar door haar in een vampier te veranderen. Door een vampier te worden, verwerft een meisje onsterfelijkheid, eeuwige liefde en bovennatuurlijke krachten [8]. Net als veel andere vampierverhalen is Twilight een variatie op het klassieke sprookjesverhaal van Belle en het Beest, dat in veel versies voorkomt. culturen. Het sprookje is bekend bij de Russisch sprekende lezer, zoals gepresenteerd door S. T. Aksakov onder de titel "The Scarlet Flower: The Tale of the Housekeeper Pelageya" [2]. kan worden gelezen als een coming-of-age-verhaal van een tienermeisje dat conflicten over haar eigen seksualiteit en die van mannen overwint. Door de vereniging met het Beest verandert het meisje in een vrouw en vindt ze een echtgenoot [3, 7]. Liefde die honger werd - Leg uit waarom je op dieren jaagt en niet op mensen?...- Ik wil geen monster zijn!...- Maar dieren zijn niet genoeg voor je?...- Dit is waarschijnlijk hetzelfde als vervangen vlees met soja. Wij noemen onszelf gekscherend vegetariërs. Het bloed van dieren bevredigt de honger niet volledig, of in ons geval de dorst, maar is voldoende om in leven te blijven. Mayer. Twilight. Elke tekst maakt lezen op meerdere niveaus mogelijk. Laten we stilstaan ​​bij het thema honger, een verliefde vampier kwellen en hem dwingen zijn geliefde tegen zichzelf te beschermen. Dit motief, in navolging van R. Fairbairn, kan liefdeshonger worden genoemd [6, p. 28]. Het is bekend dat eten een van de krachtigste sensuele genoegens is. De allereerste bevrediging in het menselijk leven houdt verband met de opname van voedsel. Het voeden van een baby is tegelijkertijd de eerste ervaring van sociale en liefdesrelaties waarin het bezit van een voorwerp de opname ervan in het eigen lichaam betekent. Als de normale behoeften van het kind aan voedsel, verzorging en emotioneel contact met de moeder niet voldoende worden bevredigd, worden deze steeds intenser, krijgen ze een agressieve aard en beginnen ze problemen te veroorzaken.Angst. ‘Vegetarische vampieren’ die therapie zoeken, ervaren een honger die zo allesverslindend, wanhopig en onverzadigbaar is dat, uit angst om het object van de liefde te vernietigen, de beste optie voor hen het verlaten van de relatie lijkt te zijn de gevolgen van een dergelijke beslissing: isolatie, eenzaamheid, afstand nemen van je gevoelens, van het lichaam, jezelf waarnemen als een automaat, een robot, leegte, verveling, ongevoeligheid, jezelf als waardeloos ervaren, het gevoel dat het leven voorbijgaat. Tegelijkertijd kan de honger zelf bij deze patiënten worden begraven “onder een dikke, zware deken van bescherming” [9]. Heel vaak zijn ze geïsoleerd van hun gulzigheid en projecteren ze deze op de wereld om hen heen. Als gevolg hiervan wordt de buitenwereld gezien als vervolgend, ‘verslindend’, ‘tot slaaf makend’, en wordt interactie met mensen gezien als leidend tot ‘verdwijning’, ‘ontbinding’ en verlies van de eigen individualiteit. oude patiënt A. beschreef in het eerste jaar van de therapie haar moeilijkheden als volgt: “Ik ben als een alien uit een sciencefictionverhaal. De buitenaardse wezens ontmoetten een schip met aardbewoners in de ruimte, maar hun planeet had een atmosfeer van fluor. En fluor is erg giftig voor mensen, dus ze konden alleen communiceren via speciaal beschermend glas. Ze zijn al heel lang op zoek naar broeders in gedachten, maar ze komen de hele tijd alleen maar zuurstofplaneten tegen.” Patiënt B., 32 jaar oud, eerste jaar therapie: “Ik begrijp dat ik zelf naar jou toe ben gekomen, ik heb het nodig hulp. Maar ik ben bang dat je toegang krijgt tot controle over mijn bewustzijn en op de een of andere manier onmerkbaar invloed kunt uitoefenen op mij, op mijn opvattingen en overtuigingen, die ik zeer waardeer. Vervang bijvoorbeeld mijn gedachten door die van jou of die die correct zijn vanuit het perspectief van de samenleving en verander mij in een gewoon gemiddeld mens." Patiënt V., 25 jaar oud, zei in het eerste jaar van de therapie: "Ik leef als het ware in zo'n bal - je kunt mij er niet vanaf zien, maar ik kan iedereen zien. Vanuit mijn sfeer observeer ik andere mensen als proefpersonen, ik bestudeer hoe ze leven, wat ze zeggen, maar het is alsof ik er niet ben. De bal is bedoeld om mensen op afstand te houden, want als ik bij iemand ben, verdwijn ik meteen, ik ben er niet, er is alleen deze persoon. Toegegeven, als er lange tijd niets gebeurt, wordt het saai. Maar zodra ik met iemand bevriend kan raken, ben ik van iedereen af.” Bij het bestuderen van de biografische gegevens van deze patiënten wordt de aandacht gevestigd op tal van traumatische gebeurtenissen in de eerste maanden van hun leven, evenals op de specifieke kenmerken van de patiënt. houding van hun ouders, vooral hun moeder, jegens hen. Vaak zijn dit kinderen die geboren zijn als gevolg van een ongeplande zwangerschap, vaak na herhaalde abortussen, tegen de achtergrond van financiële problemen, familieconflicten en echtscheidingen. De negatieve houding van een moeder ten opzichte van de zwangerschap ging vaak gepaard met complicaties tijdens de zwangerschap en de bevalling, problemen met het geven van borstvoeding aan het kind. De houding van de moeder ten opzichte van 'vegetarische vampiers' werd gekenmerkt door duidelijke of verborgen emotionele afwijzing, psychologische afwijzing van het kind, het gevoel dat hij een kind was. “niet hetzelfde”, “niet zo”. Het emotioneel in de steek laten van het kind ging vaak gepaard met de fysieke afwezigheid van de moeder. De levensgeschiedenissen van deze patiënten bevatten informatie over vroegtijdige, plotselinge scheidingen van de moeder tijdens de neonatale periode, ziekenhuisopnames, meervoudig moederschap met frequente wisselingen van verzorgers, etc. Het gebrek aan emotionele betrokkenheid zou gecombineerd kunnen worden met een autoritaire houding van de ouders, een strikte controle van de het hele leven van het kind, uitbuiting van de patiënt in het belang van één of beide ouders. Vaak bestond het ouderpaar uit een afwijzende ouder van hetzelfde geslacht en een verleidende, grensoverschrijdende ouder van het andere geslacht. Het pad van de koorddanser Ik wist dat er een moment zou komen waarop ik iets zou zeggen of dat jij iets zou zien dat het aanvaardbare te boven zou gaan. En je zult luid schreeuwend wegrennen... Ik zal je niet tegenhouden. Ik wil zelfs dat dit gebeurt, want dan ben ik geen bedreiging meer voor je. Maar ik wil ook bij jou zijn. Twee verlangens die niet met elkaar verzoend kunnen worden... S. Mayer. Twilight. Wanneer ‘vegetarische vampiers’ op consultatie komen, is dat gebruikelijkgebrek aan vitaliteit in hun uiterlijk. Dit maakt ze vaag vergelijkbaar met de ‘geesten in het vlees’ of ‘levende doden’ waarmee vampiers traditioneel worden afgeschilderd. Tegelijkertijd zijn hun intelligentie, vitaliteit, hoge gevoeligheid en rijke innerlijke leven vertederend, en hun lijden, verborgen onder het masker van vervreemding, roept sympathie op, een verlangen om dichterbij te komen, om te helpen. afhankelijkheid, acceptatie van hulp vanaf het allereerste begin veroorzaken ernstige problemen in de therapie, veroorzaken krachtige tegenoverdrachtsreacties bij de analyticus en leiden vaak tot doodlopende wegen in de behandeling. Het dramatische verhaal van hun leven wordt onvermijdelijk gereproduceerd in de overdracht. Enerzijds zoeken ‘vegetarische vampiers’ contact met een analist. Aan de andere kant zijn ze er diep van overtuigd dat ze, vanwege een onverklaarbare ‘slechtheid’ van hen, ondraaglijk zijn voor hun omgeving en door niemand geaccepteerd of begrepen kunnen worden. Deze patiënten verwachten teleurstelling en afwijzing en doen hun best om een ​​situatie te vermijden waarin hun welzijn, begrip en overleving van iemand anders zouden afhangen. Het vooruitzicht deze verdedigingsmechanismen op te geven en de angsten en angsten uit de kindertijd onder ogen te zien lijkt uiterst bedreigend en roept wanhopige weerstand op. Deze periode kan erg lang duren, waardoor het geduld en het beheersvermogen van de analyticus op de proef worden gesteld. Patiënten kunnen vanwege hun diepe ambivalentie lange tijd een “statisch gesloten systeem” blijven [6, p. 294-300], niet in staat de hulp van de analist te aanvaarden of de therapie te onderbreken. Dit kan zich op verschillende manieren manifesteren, bijvoorbeeld in een aanhoudend verlangen om de inspanningen van de therapeut te devalueren. Door zich tijdens de therapie te identificeren met psychoanalytische kennis, worden 'vegetarische vampieren' al snel behoorlijk geavanceerd op psychologisch gebied. Patiënten concurreren met de therapeut, bekritiseren hem en ontkennen de betekenis en rol van therapie in hun leven. De inhoud van het analytische uur is een intellectuele discussie over abstracte kwesties, monotone zeurderige klachten, ontevredenheid over het gebrek aan voortgang in de behandeling, twijfels of de analist voor hen nuttig kan zijn, regelmatige berichten over het voornemen om de therapie tegelijkertijd te onderbreken , is de ‘vegetarische vampier’ veel banger voor een goede relatie met de analist dan voor slechte. Elke verbetering van het welzijn, het bewustzijn van de noodzaak van een therapeut veroorzaakt angst, wordt als gevaarlijk en bedreigend ervaren en wordt onmiddellijk geannuleerd. Zo zei patiënt A., 36 jaar oud, in het tweede jaar van de therapie: 'Ik doe het niet'. Ik begrijp niet waarom ik naar je toe kom, er verandert niets.' Maar het zou nog veel erger zijn als je plotseling iets had wat ik nodig had. Ik zou gewoon verdwijnen, alleen mijn mond zou overblijven. Geen normaal mens kan dit verdragen!” Patiënt G., 23 jaar, derde jaar therapie: “Het is zoals in het liedje: als je geen huis hebt, zal het niet door brand verwoest worden, als je dat wel hebt” Als je geen hond hebt, zal je buurvrouw haar niet vergiftigen. Als je geen vrouw hebt, zal niemand haar vergiftigen.’ Je leeft als een bedelaar - er is niets, niets om je over te verheugen. Maar als er niets is, valt er niets te verliezen, niemand kan mij iets afnemen of mij pijn doen.” Het analytische proces wordt bevroren en levenloos, en er ontstaat een gevoel van gebrek aan contact met de patiënt. Als tegenoverdracht kan de analyticus toenemende machteloosheid, verwarring, hopeloosheid, irritatie, verveling, slaperigheid ervaren en zich waardeloos, verlamd en overweldigd voelen. Tegelijkertijd stoppen patiënten niet met de behandeling en blijven ze regelmatig naar sessies komen, wat soms het enige teken is dat ze hulp zoeken. In andere gevallen bouwen patiënten snel een positieve relatie op met de analist, zonder de psychoanalyticus uiterlijk te verstoren situatie. Dit zijn de ‘ideale’ patiënten: aardig, behulpzaam, attent en met een goed gevoel voor humor. Ze tonen de bereidheid om mee te werken, verstrekken bereidwillig materiaal (bijvoorbeeld beschrijvingen van dromen) waarvan zij denken dat dit interessant kan zijn voor de therapeut, en accepteren zijn interpretaties. Tegelijkertijd blijven hun welzijn en externe levenssituatie vrijwel onveranderd. In therapieze vermijden zorgvuldig het bespreken van emotioneel belangrijke onderwerpen, nemen contact op met hun kwetsbare kinddeel en herkennen en herbeleven de mentale pijn die in hen leeft. Een andere onbewuste drijvende kracht van hen is het schuldgevoel over hun honger. van hun jeugd, en zichzelf als een ‘ondraaglijke last’, vrezen ze ‘wraak’ en afwijzing voor de ‘schade’ die ze de analyticus kunnen toebrengen door zijn hulp te aanvaarden. Ze beginnen interessante verhalen te 'leveren', 'zorgen' voor de analist, 'zorgen' voor hem, waarbij ze vaak een uitstekende gevoeligheid tonen voor de conflicten van de therapeut. Een toename van het vertrouwen in de therapeut en een toename van het vermogen om zijn hulp te accepteren gebeuren langzaam en geleidelijk. In het stadium waarin communicatiekanalen met de analist opengaan in het ‘gesloten systeem’ dat de patiënt vertegenwoordigde, zijn een scherpe toename van angst en een nieuwe terugtrekking als resultaat van de actualisering van vroege traumatische ervaringen mogelijk , het eerste jaar van de therapie, beschreef zijn toestand: “Ik ben zoiets als een middeleeuws kasteel, waar niemand binnen kon komen - de poorten zijn op slot, de bewakers, de bruggen zijn opgetrokken. En plotseling ontdekte ik dat je daar nu een geheime doorgang hebt. Het is alsof je de regels overtreedt die je jezelf hebt opgelegd. Zoals in de film "Alien" - de hoofdpersoon opende de sluizen met haar eigen handen, en dit wezen belandde op het schip en vernietigde vervolgens iedereen." Als de therapeut erin slaagt de noodzakelijke sfeer van vertrouwen te creëren, worden de onvervulde behoeften van de patiënt in een vroeg stadium ‘bevroren’. Er ontstaat een intense afhankelijkheid van de analyticus, die qua intensiteit en urgentie lijkt op de behoefte van het kind aan zijn moeder. Dit is een zeer gespannen periode in de therapie, die voor de analyticus een serieuze test kan worden. Grote moeilijkheden worden veroorzaakt door de veeleisendheid van de patiënt, het intense verlangen om samen te smelten met de analyticus, weerstand tegen de ervaring van scheiding, ongewoon acute en pijnlijke reacties op elke frustratie (“primaire kwellingen” door D. Winnicott) met angst voor de dood, verval, een gevoel van leegte te vervallen, en ernstige depressieve episoden [5], woede-uitbarstingen. De analyticus in tegenoverdracht kan zich leeg en geïrriteerd voelen, zich willen terugtrekken, het gevoel hebben dat hij gedwongen wordt zichzelf als donor aan de patiënt te geven, dat hij ‘verdwijnt’, wordt ‘weggezogen’, ‘verslonden’. Noodzakelijke voorwaarden voor de patiënt om deze behoeften in zichzelf te ontdekken en ze geleidelijk te gaan beseffen, zijn de aanvaarding door de analyticus van dit soort overdracht, zijn vermogen om in de positie te verkeren van een “goed genoeg moeder” [4], om de patiënt te voorzien van voldoende tijd en een betrouwbare en veilige omgeving om jezelf te ontmoeten. Samenvattend kunnen we zeggen dat de therapie van ‘vegetarische vampiers’ doet denken aan het kinderspel ‘Tightrope Walker’. Om de patiënt in een analytische situatie de kans te geven zichzelf te vinden en te accepteren, moet de analist balanceren in een smalle ‘corridor’: zich op de optimale afstand bevinden, zowel buitensporige benadering als buitensporige afstand vermijden, zich inleven in de patiënt en tolerant zijn. van zijn lijden, en vermijd buitensporige confrontaties en buitensporige sympathie. De analyticus moet betrouwbaar, toegankelijk maar niet opdringerig zijn, gevoelig voor tegenoverdracht, inclusief zijn woede, en in staat zijn zijn gevoelens onder controle te houden, en in staat om te voldoen aan de aanzienlijke vroege behoeften van de patiënt en aan de optimale frustratie ervan. En als de therapeut wordt verleid door het idee deze bijzondere patiënt te helpen en hij erin slaagt samen met hem te overleven, worden de voorwaarden geschapen voor het ontstaan ​​van een ‘nieuw begin’ [1, p. 211-240; 8, blz.164]. Literatuur Balint M. Basisdefect: therapeutische aspecten van regressie. M.: “Cogito-Center”, 2002. Bednenko G. Beauty and the Beast: sociale rol en intrapsychische analyse van het sprookje. [Elektronische hulpbron] URL: http://flogiston.ru/articles/therapy/beauty_beast (toegangsdatum: 30/01/2011). [Elektronische hulpbron] URL: http://flogiston.ru/articles/therapy/vampire (toegangsdatum:: 30.01.2011).