Van de auteur: We gaan verder met het onderwerp depressie, hier gaat het over de diagnose. Het artikel is meer bedoeld voor specialisten die met depressieve cliënten werken. En voor klanten die willen begrijpen wat er met hen gebeurt. Hoe herken je een depressie op zicht? Wat zijn precies de kenmerken die wijzen op het verschijnen van tekenen van deze ‘populaire’ psychische stoornis van onze tijd? Hoe kan ik de mate van ontwikkeling van een depressieve toestand beoordelen en waar kan ik deze aanpakken? Voortbordurend op mijn onderwerp over de oorzaken van depressie, zal ik proberen deze vragen in dit artikel te verduidelijken. Depressie verandert de kwaliteit van leven aanzienlijk. Het beïnvloedt al die gebieden waar de mentale activiteit van een persoon tot uiting komt: - emoties en gevoelens - denken en motivatie - gedrag en lichamelijke gezondheid. De aard van depressie is dat iemands gedachten en handelingen zodanig worden beïnvloed dat hij niet meer in staat is iets te doen. om zijn toestand te verbeteren. Alsof dit zo’n symbolische parasiet is die er alles aan doet om zijn baasje in leven te houden, en niet geïnteresseerd is in de levenskwaliteit van zijn baasje. Die. Depressie kan zichzelf voeden en iemand in een vicieuze cirkel drijven waar hij moeilijk uit kan komen. Waarom is dit zo? Ik ga ervan uit dat depressie een soort mondiale psychologische verdediging is, bestaande uit verschillende karakteristieke, specifieke subverdedigingen. Een persoon heeft in bepaalde omstandigheden dergelijke bescherming nodig. Misschien schept het bestaansomstandigheden waarin iemand een aantal ondraaglijke omstandigheden in zijn leven kan overleven. Buiten deze omstandigheden is het onbekend wat er met een persoon zou gebeuren en hoe hij zou omgaan met de eisen die de omringende realiteit aan hem stelt zal op deze manier reageren. Psychoanalytici classificeren zo’n persoonlijkheid als ‘depressief’. Niettemin is het erg belangrijk om de ernst van de aandoening objectief te beoordelen en het punt te bepalen waarna een persoon zelf niet meer naar de geestelijke gezondheid kan terugkeren. Dat overgangsmoment waarop de sanogene (zelfherstellende) eigenschappen van de psyche al machteloos zijn in de strijd tegen depressie, en een persoon systematische hulp nodig heeft van een psycholoog, en in ernstigere gevallen van een psychotherapeut of psychiater. Ik zou ook willen opmerken dat depressie een nogal verraderlijke ziekte is. Het is niet altijd gemakkelijk om de diagnose te stellen, bijvoorbeeld als het vermomd is als somatische symptomen. Dit soort depressie wordt ‘gemaskeerd’ genoemd. Vervolgens zal ik een diagnostische classificatie geven van verschillende depressieve toestanden met links naar de ICD-10.[/url] De classificatie is ontleend aan het boek van V.P. Samokhvalov "Psychiatrie". Chronische (affectieve) stemmingsstoornissen (F34). Deze aandoeningen zijn chronisch en meestal instabiel. Individuele episoden zijn niet diepgaand genoeg om te kwalificeren als hypomanie of milde depressie. Ze gaan jaren mee, en soms het hele leven van de patiënt. Hierdoor lijken ze op speciale persoonlijkheidsstoornissen zoals constitutionele cycloïden of constitutionele depressie. Levensgebeurtenissen en stress kunnen deze aandoeningen verdiepen. Etiologie en pathogenese De etiologie van chronische stemmingsstoornissen is zowel constitutioneel als genetisch en is te wijten aan een speciale affectieve achtergrond in het gezin, bijvoorbeeld de oriëntatie op hedonisme en optimisme of een pessimistische kijk op het leven. . Wanneer we worden geconfronteerd met levensgebeurtenissen waaraan niemand van ons kan ontsnappen, reageert de persoonlijkheid met een typische affectieve toestand, die aanvankelijk behoorlijk adequaat en psychologisch begrijpelijk lijkt. Hoewel deze affectieve toestand een reactie van anderen veroorzaakt, lijkt deze zich aan hen aan te passen.[/url] Cyclothymie (F34.0). Seizoensgebonden stemmingswisselingen worden vaak waargenomen sinds de kindertijd of de adolescentie. Deze diagnose wordt echter alleen als adequaat beschouwd in de post-puberteit, wanneer een onstabiele stemming met perioden van subdepressie en hypomanie minstens twee jaar aanhoudt. De kliniek zelf wordt endogeen alleen gezien alseen periode van inspiratie, overhaaste acties of blues. Matige en ernstige depressieve en manische episodes ontbreken, maar worden soms beschreven in de anamnese. De periode van depressieve stemming groeit geleidelijk en wordt waargenomen als een afname van energie of activiteit, het verdwijnen van de gebruikelijke inspiratie en creativiteit. Dit leidt op zijn beurt tot een afname van het zelfvertrouwen en een gevoel van minderwaardigheid, terwijl sociaal isolement zich ook uit in verminderde spraakzaamheid. Slapeloosheid verschijnt, pessimisme is een stabiele karaktereigenschap. Het verleden en de toekomst worden negatief of ambivalent beoordeeld. Patiënten klagen soms over verhoogde slaperigheid en verminderde aandacht, waardoor ze geen nieuwe informatie kunnen waarnemen. Een belangrijk symptoom is anhedonie in relatie tot voorheen aangename vormen van instinctieve ontspanning (eten, seks, reizen) of plezierige activiteiten. De afname van de activiteit is vooral merkbaar als deze volgt op een verhoogde stemming. Er zijn echter geen zelfmoordgedachten. Een episode kan worden gezien als een periode van luiheid, existentiële leegte, en als deze lang aanhoudt, wordt deze beoordeeld als een karaktereigenschap. De tegenovergestelde toestand kan endogeen en door externe gebeurtenissen worden gestimuleerd en kan ook verband houden met het seizoen . Wanneer uw humeur verhoogd is, nemen de energie en activiteit toe en neemt de behoefte aan slaap af. Creatief denken wordt versterkt of aangescherpt, wat leidt tot een groter gevoel van eigenwaarde. De patiënt probeert intelligentie, humor, sarcasme en snelheid van associaties aan te tonen. Als het beroep van de patiënt samenvalt met zelfdemonstratie (acteur, docent, wetenschapper), worden zijn resultaten als "briljant" beoordeeld, maar bij lage intelligentie wordt een verhoogd zelfbeeld als ontoereikend en belachelijk ervaren. De belangstelling voor seks neemt toe en seksuele activiteit neemt toe, neemt de interesse in andere soorten instinctieve activiteiten toe (eten, reizen, overmatige betrokkenheid bij de belangen van de eigen kinderen en familieleden, verhoogde interesse in kleding en sieraden). De toekomst wordt optimistisch waargenomen, prestaties uit het verleden worden overschat. Het psychologische analogon van cyclothymie is de creatieve productiviteit van A.S. Poesjkin, die, zoals bekend, zich onderscheidde door een aanzienlijke productiviteit in de herfst en een afname van de inspiratieactiviteit in de lente. Dezelfde perioden van creatieve productiviteit, die een langere periode besloegen, waren kenmerkend voor P. Picasso. De cyclische ritmes van de stemming hangen duidelijk af van de lengte van de uren met daglicht en de breedtegraad van het gebied; dit wordt intuïtief begrepen door patiënten in hun verlangen om te migreren en te reizen. Meer dan twee jaar onstabiele stemming, inclusief afwisselende perioden van zowel subdepressie als hypomanie, met of zonder tussenliggende perioden van normale stemming.2. Er hebben zich de afgelopen twee jaar geen matige of ernstige uitingen van affectieve episoden voorgedaan. De waargenomen affectieve episoden zijn van een lager niveau dan de milde episoden.3. Depressie moet ten minste drie van de volgende symptomen omvatten: - verminderde energie of activiteit; ; verminderde spraakzaamheid; pessimistische houding ten opzichte van de toekomst en negatieve beoordeling van het verleden. Een toename van de stemming gaat gepaard met ten minste drie van de volgende symptomen: - verhoogde behoefte aan slaap; intelligentie; - een toename van seksuele relaties en andere soorten activiteiten die plezier brengen; - overmatig optimisme en overschatting van prestaties uit het verleden zijn mogelijk, meestal in een staat van dronkenschap beoordeeld als “buitensporig plezier”. Differentiële diagnose Moet worden onderscheiden van mildedepressieve en manische episoden, bipolaire affectieve stoornissen, optredend met matige en milde affectieve aanvallen, hypomanische toestanden moeten ook worden onderscheiden van het begin van de ziekte van Pick, dit kan meestal worden gedaan op basis van anamnese. aangezien een onstabiele stemming met cyclothymie gedurende maximaal twee jaar moet worden bepaald, worden cyclothymie ook niet gekenmerkt door zelfmoordgedachten, en zijn hun perioden van verhoogde stemming sociaal harmonischer. Cyclothymische episoden bereiken geen psychotisch niveau, dit onderscheidt ze van affectieve bipolaire stoornissen. Bovendien hebben cyclothymische episoden een unieke anamnestische geschiedenis; episoden van stemmingsstoornissen worden al heel vroeg in de puberteit opgemerkt. Stemmingswisselingen bij de ziekte van Pick worden op latere leeftijd opgemerkt worden gecombineerd met ernstigere stoornissen in het sociaal functioneren.[/url] Dysthymie (F34.1). Etiologie De soorten individuen die dysthymie ervaren, zouden terecht constitutioneel depressief kunnen worden genoemd. Deze eigenschappen verschijnen in de kindertijd en de puberteit als reactie op eventuele problemen, en later endogeen. Kliniek. Ze zijn zeurderig, attent, niet erg sociaal, pessimistisch. Onder invloed van kleine spanningen in de post-puberteit ervaren ze gedurende ten minste twee jaar perioden van constante of periodieke depressieve stemming. Tussenliggende perioden van normale stemming duren zelden langer dan een paar weken; de hele stemming van het individu wordt gekleurd door subdepressie. Het niveau van depressie is echter lager dan bij milde recidiverende stoornissen. Het is mogelijk om de volgende symptomen van subdepressie te identificeren: - verminderde energie of activiteit; verminderd zelfvertrouwen of minderwaardigheidsgevoelens; overgevoeligheid; verminderde interesse in seks, andere voorheen aangename en instinctieve vormen van activiteit als gevolg van het besef van hulpeloosheid in het omgaan met de routinematige verantwoordelijkheden van het dagelijks leven; toekomst en een negatieve beoordeling van het verleden; verminderde spraakzaamheid en secundaire deprivatie. Ten minste twee jaar aanhoudende of terugkerende depressieve stemming. Perioden met een normale stemming duren zelden langer dan een paar weken.2. Er wordt niet voldaan aan de criteria van een milde depressieve episode, omdat er geen zelfmoordgedachten zijn.3. Tijdens perioden van depressie moeten ten minste drie van de volgende symptomen aanwezig zijn: verminderde energie of activiteit; slapeloosheid; verminderd zelfvertrouwen of gevoelens van minderwaardigheid; moeite met concentreren; frequente tranen; verminderde interesse of plezier in seks of andere plezierige activiteiten; gevoelens van hopeloosheid of wanhoop; onvermogen om te gaan met de routinematige verantwoordelijkheden van het dagelijks leven; pessimistische houding ten opzichte van de toekomst en negatieve beoordeling van het verleden; sociale onthouding; verminderde behoefte aan communicatie Differentiële diagnose Moet worden onderscheiden van een milde depressieve episode, het beginstadium van de ziekte van Alzheimer. Bij een milde depressieve episode zijn zelfmoordgedachten en -ideeën aanwezig. In de beginfase van de ziekte van Alzheimer en andere organische stoornissen duurt depressie langdurig; organische stoornissen kunnen neuropsychologisch en met behulp van andere objectieve onderzoeksmethoden worden geïdentificeerd. Andere chronische (affectieve) stemmingsstoornissen F34.8. Categorie voor chronische stemmingsstoornissen die niet ernstig genoeg zijn of niet lang genoeg duren om te voldoen aan de criteria voor cyclothymie of dysthymie, milde of matige depressieve episode. Sommige vormen van depressie die voorheen ‘neurotisch’ werden genoemd, vallen hieronder. Deze typen depressie zijn nauw verwant aan stress en vormen, samen met dysthymie, de cirkel van endoactieve dysthymie.[/url] Depressiefepisode (F32) Risicofactoren Risicofactoren voor het ontwikkelen van depressie zijn leeftijd 20-40 jaar, lagere sociale klasse, echtscheiding bij mannen, familiegeschiedenis van zelfmoord, verlies van familieleden na 11 jaar, persoonlijkheidskenmerken met kenmerken van angst, ijver en toewijding. consciëntieusheid, stressvolle gebeurtenissen, homoseksualiteit, problemen met seksuele bevrediging, postpartumperiode, vooral bij alleenstaande vrouwen. In de pathogenese van depressie, samen met genetische factoren die het niveau van neurotransmittersystemen bepalen, is het cultiveren van hulpeloosheid in het gezin tijdens perioden van stress, die de basis vormen van depressief denken en verlies van sociale contacten, belangrijk bestaat uit emotionele, cognitieve en somatische stoornissen. Naast de aanvullende symptomen zijn er ook secundaire ideeën: zelfverwijt, depressieve depersonalisatie en derealisatie. Depressie manifesteert zich in een verminderd humeur, verlies van interesses en plezier, verminderde energie en als gevolg daarvan verhoogde vermoeidheid en verminderde activiteit. Patiënten merken een verminderd concentratievermogen en oplettendheid op subjectief waargenomen als moeite met herinneren en verminderd succes bij het leren. Dit is vooral merkbaar in de adolescentie en jeugd, maar ook bij mensen die zich bezighouden met intellectueel werk. Lichamelijke activiteit wordt ook teruggebracht tot het punt van lethargie (zelfs verdoving), wat als luiheid kan worden ervaren. Bij kinderen en adolescenten kan depressie gepaard gaan met agressie en conflicten, die een soort zelfhaat maskeren. Alle depressieve toestanden kunnen grofweg worden onderverdeeld in syndromen met en zonder angstcomponent. Het ritme van stemmingswisselingen wordt gekenmerkt door een typische verbetering van het welzijn in de avond. Het gevoel van eigenwaarde en zelfvertrouwen nemen af, wat lijkt op specifieke neofobie. Deze zelfde sensaties distantiëren de patiënt van anderen en vergroten zijn gevoel van minderwaardigheid. Bij langdurige depressie na de leeftijd van 50 jaar leidt dit tot deprivatie en een ziektebeeld dat lijkt op dementie. Ideeën van schuld en zelfspot ontstaan, de toekomst wordt op sombere en pessimistische toon gezien. Dit alles leidt tot de opkomst van ideeën en acties die verband houden met auto-agressie (zelfbeschadiging, zelfmoord). Het ritme van slaap/waakzaamheid wordt verstoord, slapeloosheid of gebrek aan slaapgevoel wordt waargenomen en donkere dromen overheersen. In de ochtend heeft de patiënt moeite om uit bed te komen. De eetlust neemt af, soms geeft de patiënt de voorkeur aan koolhydraatvoedsel boven eiwitrijk voedsel, de eetlust kan 's avonds worden hersteld. De perceptie van tijd verandert, wat eindeloos lang en pijnlijk lijkt. De patiënt besteedt geen aandacht meer aan zichzelf, hij kan talloze hypochondrische en senestopathische ervaringen hebben, en depressieve depersonalisatie treedt op met een negatief beeld van zichzelf en zijn lichaam. Depressieve derealisatie komt tot uiting in de perceptie van de wereld in koude en grijze tinten. Spraak is meestal traag als het over de eigen problemen en het verleden gaat. Concentratie van de aandacht is moeilijk en het formuleren van ideeën gaat langzaam. Tijdens het onderzoek kijken patiënten vaak uit het raam of naar een lichtbron, gebaren met een oriëntatie op hun eigen lichaam, hun handen tegen de borst drukkend, met angstige depressie naar de borst. keel, een pose van onderwerping, in gezichtsuitdrukkingen de Veragut-plooi, verlaagde mondhoeken. In geval van angst, versnelde gebarenmanipulatie van objecten. De stem is laag, rustig, met lange pauzes tussen de woorden en een lage directiviteit. Uitgedrukt in de aanwezigheid van ritme: de symptomen worden 's morgens intenser en worden' s avonds gecompenseerd, in aanwezigheid van kritiek en een subjectief gevoel van de ander. ernst van iemands aandoening, het verband tussen de ernst en het seizoen, een positieve reactie op tricyclische antidepressiva. Somatisch syndroom is een complex van symptomen dat indirect duidt op een depressieve episode. Het vijfde teken wordt gebruikt om het aan te duiden, maar de aanwezigheid van dit syndroom is niet gespecificeerd voor een ernstige depressieve episode.aangezien het bij deze optie altijd wordt gedetecteerd. Om het somatische syndroom vast te stellen, moeten vier van de volgende symptomen aanwezig zijn: 1. Een verminderde interesse en/of minder plezier in activiteiten die doorgaans plezierig zijn voor de patiënt, bijvoorbeeld creatief werk dat voorheen plezierig was, lijkt nu zinloos.2. Gebrek aan reactie op gebeurtenissen en/of activiteiten die dit normaal gesproken veroorzaken; een vrouw was voorheen van streek door het feit dat haar man te laat thuiskwam van zijn werk, nu staat ze hier onverschillig tegenover; 's Ochtends twee of meer uur vóór de gebruikelijke tijd wakker worden; na zo'n ontwaken blijft de patiënt gewoonlijk in bed liggen.4. De depressie is 's ochtends erger en verbetert 's avonds.5. Objectief bewijs van merkbare psychomotorische vertraging of agitatie (opgemerkt of beschreven door anderen) - patiënten geven de voorkeur aan eenzaamheid of rennen rond in rusteloosheid, vaak kreunend.6. Een merkbare afname van de eetlust, soms is er selectiviteit in de voedselvoorkeur met de nadruk op snoep en koolhydraatrijk voedsel7. Gewichtsverlies (vijf procent of meer van het lichaamsgewicht in de afgelopen maand).8. Een merkbare afname van het libido. Bij de traditionele diagnose kunnen echter veel symptomen het somatisch syndroom omvatten, zoals verwijde pupillen, tachycardie, constipatie, verminderde huidturgor en verhoogde kwetsbaarheid van nagels en haar, versnelde involutieve veranderingen (de patiënt lijkt ouder dan zijn leeftijd). ), evenals somatoforme symptomen, zoals: psychogene kortademigheid, rustelozebenensyndroom, dermatologische hypochondrie, cardiale en pseudoreumatische symptomen, psychogene dysurie, somatoforme stoornissen van het maag-darmkanaal. Bovendien neemt bij depressie het gewicht soms niet af, maar neemt het toe als gevolg van het verlangen naar koolhydraten. Het kan ook zijn dat het libido niet afneemt, maar toeneemt, omdat seksuele bevrediging de angstniveaus vermindert. Andere somatische symptomen zijn onder meer vage hoofdpijn, amenorroe en dysmenorroe, pijn op de borst en vooral een specifiek gevoel van “een steen, een zwaar gevoel op de borst.” Diagnose De belangrijkste tekenen zijn: - verminderd concentratievermogen en verminderde aandacht; -waardering en zelfvertrouwen; -ideeën van schuld en zelfspot; -sombere en pessimistische visie op de toekomst; -ideeën of daden die tot zelfbeschadiging of zelfmoord leiden; -verstoorde slaap; -verminderde eetlust Differentiële diagnose Depressie zou moeten zijn onderscheiden van de eerste symptomen van de ziekte van Alzheimer. Depressie kan inderdaad gepaard gaan met het ziektebeeld van pseudodementie zoals beschreven door Wernicke. Bovendien kan langdurige depressie leiden tot cognitieve tekorten als gevolg van secundaire deprivatie. Pseudo-dementie bij chronische depressie wordt het Puna Van Winkle-syndroom genoemd. Voor differentiatie zijn anamnestische informatie en gegevens uit objectieve onderzoeksmethoden van belang. Depressieve patiënten hebben vaker karakteristieke stemmingswisselingen overdag en 's avonds is hun aandacht niet zo ernstig verstoord; In de gezichtsuitdrukkingen van depressieve patiënten is er een Veragut-plooi, hangende mondhoeken en geen verwarde verbazing en het zeldzame knipperen dat kenmerkend is voor de ziekte van Alzheimer. Gebaarstereotypieën worden ook niet waargenomen bij depressie. Bij depressie is er, net als bij de ziekte van Alzheimer, sprake van een progressieve involutie, waaronder verminderde huidturgor, doffe ogen, verhoogde kwetsbaarheid van nagels en haar, maar deze stoornissen bij hersenatrofie lopen vaak vóór op psychopathologische stoornissen, en bij depressie worden ze waargenomen met een lange duur van neerslachtigheid. Gewichtsverlies bij depressie gaat gepaard met een afname van de eetlust, en bij de ziekte van Alzheimer neemt de eetlust niet alleen niet af, maar kan deze zelfs toenemen. Patiënten met een depressie reageren duidelijker op antidepressiva met een verhoogde activiteit, maar bij de ziekte van Alzheimer kunnen ze de aspontaniteit en asthenie vergroten, waardoor de indruk ontstaat van een drukke patiënt. Data zijn nog steeds koningCT, EEG en neuropsychologisch onderzoek.[/url] Milde depressieve episode (F32.0). Kliniek Het klinische beeld omvat: verminderd concentratie- en aandachtsvermogen, verminderd gevoel van eigenwaarde en zelfvertrouwen, schuldgevoelens en zelfspot, een sombere en pessimistische houding ten opzichte van de toekomst, suïcidale ideeën en zelfbeschadiging, slaapstoornissen, verminderde trek. Deze algemene symptomen van een depressieve episode moeten worden gecombineerd met een depressieve stemming die door de patiënt als abnormaal wordt ervaren, en de stemming is niet episodisch, maar beslaat het grootste deel van de dag en is niet afhankelijk van reactieve momenten. De patiënt ervaart een duidelijke afname van de energie en een verhoogde vermoeidheid, hoewel hij zijn toestand onder controle kan houden en vaak door kan gaan met werken. Gedragsmatige (gezichts-, communicatieve, posturale en gebaren) tekenen van een slecht humeur kunnen aanwezig zijn, maar worden door de patiënt onder controle gehouden. In het bijzonder kun je een droevige glimlach opmerken, motorische vertraging, die wordt ervaren als ‘bedachtzaamheid’. Soms zijn de eerste klachten het verlies van de zin van het bestaan, ‘existentiële depressie’. Meestal wordt tijdens de diagnose genoteerd of depressie optreedt zonder somatische symptomen of met somatische symptomen. De diagnose moet ten minste twee van de volgende drie symptomen omvatten: - depressieve stemming; verminderde interesse of plezier in activiteiten waar de patiënt voorheen van genoot; - verminderde energie en verhoogde vermoeidheid. Twee van de aanvullende symptomen: - verminderd zelfvertrouwen en gevoel van eigenwaarde; - terugkerende gedachten aan de dood of zelfmoord; diagnose Meestal moet een milde depressieve episode worden onderscheiden van een asthenische toestand als gevolg van overwerk, organische asthenie en decompensatie van asthenische persoonlijkheidskenmerken. Bij asthenie zijn zelfmoordgedachten niet typisch, en worden een somber humeur en vermoeidheid 's avonds intenser. Bij organische asthenie worden vaak duizeligheid, spierzwakte en vermoeidheid tijdens fysieke activiteit waargenomen. Geschiedenis van traumatisch hersenletsel. Bij decompensatie van persoonlijkheidskenmerken is de psychasthenische kern merkbaar in de anamnese, subdepressie wordt door het individu gezien als een natuurlijk en karakteristiek persoonlijkheidskenmerk.[/url] Matige depressieve episode (F32.1). KliniekHet belangrijkste verschil tussen een matige depressieve episode is dat veranderingen in het affect het niveau van sociale activiteit beïnvloeden en de realisatie van de persoonlijkheid verstoren. Als er sprake is van angst, komt dit duidelijk tot uiting in klachten en gedrag. Bovendien worden vaak depressies met obsessief-fobische componenten en senestopathieën aangetroffen. De verschillen tussen milde en matige episodes kunnen ook puur kwantitatief zijn. Twee van de drie symptomen van een milde depressieve episode, dat wil zeggen uit de volgende lijst: - depressieve stemming; verminderde interesse of plezier in activiteiten waar de patiënt voorheen van genoot; verminderde energie en verhoogde vermoeidheid; Drie of vier andere symptomen uit de algemene criteria voor depressie: - verminderd zelfvertrouwen en gevoel van eigenwaarde; - veranderingen in de eetlust.3. Minimale duur is ongeveer twee weken. Differentiële diagnose Er moet onderscheid worden gemaakt tussen post-schizofrene depressie, vooral als er geen duidelijke geschiedenis is. Een matige depressieve episode wordt gekenmerkt door een endogene affectieve component; er zijn geen negatieve emotioneel-willekeurige stoornissen.[/url] Ernstige depressieve episode zonder psychotische symptomen (F32.2). KliniekIn de kliniek van een depressieve episode zijn alle symptomen van depressie aanwezig. De motorische vaardigheden zijn geagiteerd of aanzienlijk geremd. Zelfmoordgedachten en -gedrag zijn constant en altijder is sprake van een somatisch syndroom. Sociale activiteit is alleen ondergeschikt aan de ziekte en wordt aanzienlijk verminderd of zelfs onmogelijk gemaakt. In alle gevallen is ziekenhuisopname vereist vanwege het risico op zelfmoord. Als agitatie en retardatie worden waargenomen in de aanwezigheid van andere gedragsmatige tekenen van depressie, maar er geen aanvullende verbale informatie over de toestand van de patiënt kan worden verkregen, verwijst deze episode ook naar een ernstige depressie. Alle criteria voor een milde tot matige depressieve episode moeten aanwezig zijn, dat wil zeggen dat de volgende altijd aanwezig zijn: - depressieve stemming; verminderde interesse of plezier in activiteiten waar de patiënt voorheen van genoot; Bovendien moeten vier of meer symptomen uit de algemene criteria van een depressieve episode worden bepaald, dat wil zeggen uit de lijst: - verminderd zelfvertrouwen en gevoel van eigenwaarde; klachten van verminderde concentratie, besluiteloosheid; Duur van minimaal twee weken. Differentiële diagnose Er moet onderscheid worden gemaakt tussen organische affectieve symptomen en de eerste stadia van dementie, vooral bij de ziekte van Alzheimer. Organische affectieve symptomen kunnen worden uitgesloten door aanvullend neurologisch, neuropsychologisch onderzoek, EEG en CG. Dezelfde methoden worden gebruikt bij de differentiële diagnose bij de beginfase van de ziekte van Alzheimer.[/url] Ernstige depressieve episode met psychotische symptomen (F32.3). Kliniek Op het hoogtepunt van een ernstige depressie ontstaan ​​waanideeën van zelfverwijt, hypochondrische waanideeën over infectie met een ongeneeslijke ziekte en de angst (of overtuiging van infectie) om dierbaren met deze ziekte te infecteren. De patiënt neemt de zonden van de hele mensheid op zich en gelooft dat hij daarvoor moet boeten, soms ten koste van het eeuwige leven (Ahasfer-syndroom). Zijn gedachten kunnen auditieve en reukbedrog bevestigen. Als resultaat van deze ervaringen treden lethargie en depressieve stupor op. Klinisch voorbeeld: Patiënt Ch., 50 jaar oud, huisarts, werkt in een kliniek. Woont samen met zijn 25-jarige dochter en moeder. Het begin van de ziekte valt samen met de menopauze. In de loop van een maand worden isolatie en een verminderd humeur opgemerkt. De eetlust neemt toe, er ontstaan ​​angst en perioden van opwinding, wanneer hij luid begint te kreunen ‘van mentale pijn’. Hij wordt behandeld in een dagziekenhuis. Vaak is het gekreun op straat zo luid dat voorbijgangers zich omdraaien. Als je over je problemen praat, maakt kreunen het moeilijk om zelfs maar te praten. Hij slaapt 's nachts niet, maar loopt voortdurend om zijn dierbaren niet te storen, dwaalt' s nachts door de stad en komt pas 's ochtends terug. Ze verzekert dat ze hoogstwaarschijnlijk AIDS heeft, die ze van één patiënt heeft opgelopen, ‘alles binnenin is verrot’, ‘de bloedvaten zijn leeg’, ‘er zit een puinhoop in mijn hoofd.’ Hij gelooft ook dat hij zijn dochter had kunnen besmetten, die nu niet zal kunnen trouwen. Bevestiging van dit idee is haar bleekheid en zwakte. Ze ziet de zin van het leven niet in, vóór de ziekenhuisopname probeerde ze zelfmoord te plegen: ze slikte veel clonidinetabletten, nadat ze de mooiste jurk had aangetrokken. Diagnose1. Voldoet aan de criteria voor een depressieve episode.2. De volgende symptomen moeten aanwezig zijn: 1) wanen (depressieve wanen, wanen van zelfbeschuldiging, wanen met een hypochondrische, nihilistische of vervolgende inhoud); 2) auditieve (beschuldigende en beledigende stemmen) en reukhallucinaties (ruiken van rotting); depressieve stupor Let bij het stellen van de diagnose op de vraag of aanvullende psychotische symptomen, waaronder schuldgevoelens, zelfspot, lichamelijke ziekten, dreigend ongeluk, spottende opmerkingen of veroordelende auditieve hallucinaties, stemmingsconsistent of inconsistent zijn. Zijn er bijvoorbeeld aanhoudende wanen of hallucinaties zonder affectieve inhoud? Differentiële diagnose De belangrijkste differentiële diagnose houdt verband met de groep schizoaffectieve stoornissen. In feite kunnen ernstige depressieve episoden worden gezien als manifestaties van schizoaffectieve stoornissen.).