En de kindertijd heeft geen verleden. En misschien is het daarom zo grenzeloos gelukkig. L. Derbeneva "Childhood" (uit de film Peter Pan) Uitgangspunt. De helderste tijd. Een tijd van dromen en hoop. Een tijd waarin het lijkt alsof alles gedaan kan worden, dat er zoveel geweldige dingen in het verschiet liggen en dat het alleen maar beter zal worden. Tijd voor nieuwe kennissen, nieuwe ontdekkingen. Een ruimte waar alles ongewoon, verrassend en verrukkelijk is. Toen de lucht hoger was, toen de bomen groot waren. Wat herinner je je van je kindertijd? Wat zou een hulpmiddel kunnen zijn voor het opbouwen van verdere relaties in de volwassen wereld? Op de een of andere manier was het gebruikelijk om met warmte, lichte droefheid en zelfs nostalgie terug te denken aan een land waar je nooit meer zult terugkeren. Is genomen. Velen deden dit volkomen oprecht. Natuurlijk waren er in ieders kindertijd tranen, misverstanden, woede, frustratie en wrok. Maar om de een of andere reden blijf je hier niet te veel aan hangen, misschien dwing je het echt af, maar op de een of andere manier draag je het gemakkelijker, nogmaals, omdat je weet dat alles in het verschiet ligt, alles anders zal zijn, je alles zult oplossen, omdat de zee is kniediep. Maar door de jaren heen begrijp je iets en accepteer je dat het de moeite waard was om het te doorstaan. En zelfs negatieve ervaringen zijn waardevol en kunnen niet minder een hulpbron zijn dan positieve. Dankzij de tranen daarentegen onthoud je steeds beter wat grappig, grappig en teder is. En dit alles duwt ons naar nieuwe avonturen... Lyrische uitweiding. Waarom ben ik dit allemaal? De laatste tijd heb ik bij sommige professionals de neiging opgemerkt om de problemen, mislukkingen en moeilijkheden van kinderen te overdrijven. In die mate overdrijven dat iemand die zelfs maar prettige herinneringen heeft aan zijn jeugd en het huis van zijn vader, begint te twijfelen of hij het recht heeft om zo goed over zijn jeugd en zijn ouders na te denken. Hoe gebeurt dit? Ten eerste is er nu de mening dat de onderwijsmethoden van vorige generaties onjuist waren. Ze vernederden de waardigheid van het kind en weerhielden hem ervan zichzelf te bevrijden, zich te ontwikkelen en een uniek en vrij persoon te worden. Nu moeten de moderne samenleving en de kinderen in deze samenleving anders worden opgevoed. Als ik dus op de oude manier ben opgevoed, is er overeenkomstig iets mis. Misschien had ik me als persoon meer ontwikkeld en minder problemen gehad, als ik maar... Ten tweede de fatale afloop van gebeurtenissen uit mijn kindertijd. "Als dit jou overkomt, zullen de gevolgen ervan je hele leven verpesten." Of beter nog, begin je ouders van alles de schuld te geven: “Dit is voor mij niet gelukt omdat het jouw schuld is, je hebt het niet zo opgevoed.” En steeds vaker hoor je dit niet van een kind van alcoholisten, maar van een kind uit een welvarend gezin. Nou ja, de ouders hielden niet met alles rekening, ze hebben ergens een fout gemaakt, ze hebben ze zo goed mogelijk opgevoed, maar dit “zo goed als ze konden” was duidelijk beter dan een weeshuis. Nee, je doet het verkeerd, denk erover na of je kind je zal vergeven. Wat als hij niet vergeeft? Persoonlijk is mijn antwoord op deze vraag: “En als hij niet vergeeft, dan is dit zijn persoonlijke wens om dit afval de rest van zijn leven in zijn ziel te dragen. Ik ontsla mezelf niet van verantwoordelijkheid, maar dat doe ik wel Ik ga het niet van iemand anders overnemen.' Kinderen zijn meedogenloos en heel gemakkelijk in de omgang, en daar is niets mis mee. Ze hebben hun hele leven voor zich. Ze blijven minder hangen in de emotionele rommel waar volwassenen graag in blijven hangen. Dit is precies het grote potentieel en de hulpbron van een kind, die iedereen niet mag verliezen, maar die hij vanaf zijn kindertijd gedurende zijn hele leven moet meedragen. Maar sommige moderne experts overdrijven de gevolgen van de fouten van ouders, waardoor ze het idee onder de aandacht brengen dat een volwassene genadeloos ongelijk heeft en een kind oneindig weerloos is. Dit is geen onnauwkeurigheid – het is een flagrante leugen. Een ouder kan fouten maken, net zoals een kind grappen kan uithalen en het de eerste keer niet begrijpt; beiden hebben het recht om dit te doen. Maar in die mate dat ze allebei klaar zijn om te verbeteren en te groeien, zodat ze niet twintig keer op dezelfde hark hoeven terug te vallen. Normaal gesproken is een moeder, zelfs als ze haar kind straft en uitscheldt, binnen een minuut bereid om te vergeven en haar aan haar hart te houden. En het kind is klaar om zijn moeder te vergeven, met begripintuïtief niveau dat ze moe en ziek kon zijn, en in feite was hij het die het uitmaakte en haar tot zo’n kookpunt bracht. En dankzij hem leert ook zij keer op keer zichzelf onder controle te houden en een evenwicht te vinden tussen het handhaven van orde en discipline en het adequaat reageren op ongehoorzaamheid. Misschien zal hij het haar later begrijpen en vergeven. (Als er inderdaad iets is om te vergeven). Misschien dringt het pas op 18-jarige leeftijd tot hem door: “Oh, wat had mama toch gelijk.” Maar hun relatie is moeilijk te verbreken, omdat ze van elkaar houden en aan elkaar gehecht zijn en bereid zijn om voor veel dingen de ogen te sluiten en elkaar de honderdste kans te geven en relaties te blijven opbouwen als ze dit niet langer zouden tolereren met vreemden. . Maar nu verschijnt er een zogenaamd slim persoon die de rol van de ouders in het gezag begint te kleineren en het verantwoordelijkheidsniveau begint te vergroten vanwege de fouten van volwassen kinderen. Sorry, maar iemands fouten zijn zijn eigen fouten, ongeacht of ze 5, 15, 25 of 85 zijn. Je kunt iemand zoeken die je de schuld kunt geven, zoveel als je wilt, de schuld geven aan ouders, school, staat, maar de essentie van de zaak verandert niet. Natuurlijk laat de familie zijn sporen na, maar hoe we omgaan met de opgedane ervaring ligt alleen in onze handen. Dit is ons verantwoordelijkheidsgebied. Een kind presteerde bijvoorbeeld slecht op school. Hierdoor werd hij geplaagd en sprak een leraar ooit op weinig vleiende wijze over zijn mentale vermogens. Hij miste ook het thuiskomen van zijn ouders, vanwege weer een slecht cijfer. Je kunt de rest van je leven geloven dat je een loser bent, betrokken raakt bij een slecht bedrijf en geen normale baan vindt. En na dit alles, om te denken dat alles niet alleen is gelukt omdat alles in de kindertijd fout is gegaan. Ze begrepen mij niet, ze steunden mij, mij, mij, mij niet. Nogmaals, het is erg handig om je mislukkingen en mislukkingen te wijten aan fatale gebeurtenissen uit je kindertijd. In een van de boeken* van Dr. Dobson vond ik een beschrijving van een interessant onderzoek. Het werd gedirigeerd door Victor en Mildred Goertzel en heette "The Origins of Extraordinary Achievement." Deze studie onderzocht de omstandigheden waarin vierhonderd mensen hun kinderjaren doorbrachten die grote successen in het leven hadden behaald. Onder hen waren W. Churchill, F. Roosevelt, A. Einstein, Z. Freud en anderen. Op basis hiervan was het succes van deze mensen precies het resultaat van de kenmerken van hun jeugd, die verre van rooskleurig en positief waren. Driekwart van hen heeft bijvoorbeeld in de kindertijd tegenslagen ervaren (echtscheiding, vernedering, lichamelijke handicaps, armoede, enz.). Een kwart van de onderzochten had een lichamelijke handicap. Maar het blijkt dat het deze factoren waren die de stimulans en de hulpbron werden om meer te bereiken in dit leven. Soortgelijke scenario's vinden we in de volkskunst. De stiefdochter, beledigd door haar stiefzussen en stiefmoeder, die haar zwaar werk opleggen, slaagt er uiteindelijk in de taak te volbrengen, de overgang naar volwassenheid te maken en haar persoonlijke leven met succes te organiseren. En het meest interessante is dat de stiefzusters, in tegenstelling tot haar verhaal, hun taken niet aankunnen. Waarom? Omdat voorheen alles gratis werd gegeven, zonder moeite en stress, moedig ik ouders niet aan om de kindertijd van hun kinderen opzettelijk te compliceren en hen met minachting te behandelen. Maar ons tegen alles beschermen, ook tegen onszelf, is ook dom. Om zichzelf tegen zichzelf te beschermen in de zin dat ouders nu een gedragsmodel wordt aangeboden waarvan de functies lijken op die van een oppas. Een afstandelijke opvoeder die zorg moet bieden voor de behoeften van het kind, voorwaarden voor ontwikkeling moet scheppen, moet uitleggen wat goed en wat slecht is, maar geen straf mag gebruiken om de discipline te reguleren. Deze leraar is emotioneel uiterst evenwichtig of is uitsluitend in staat tot positieve emoties ter lof en aanmoediging. Hij vertoont niet eens een spoor van ernst of irritatie. Alles klinkt in theorie heel mooi, maar werkt in de praktijk zelden. Toch verloopt de relatie tussen vaders en kinderen heel anders. Ouders hebben recht op bepaalde handelingen waar anderen geen recht op hebben en kunnen een relatie met zichzelf verwachten die hun kinderen nooit met anderen zullen ontwikkelen. Soms schrijven moeders mij die geen relatie met hun kind kunnen opbouwen. Volgens nieuwZe doen alles goed volgens de pedagogische trends, maar uiteindelijk ontbeert de relatie ondergeschiktheid en zelfs de verwachte warmte. Als de moeder er niet klaar voor is om het kind te bouwen als dat nodig is, bouwt het kind haar. Soms lijken dergelijke relaties op het eerste gezicht welvarend, maar in relatie tot hun ouders behandelen kinderen hen als oudere broers of zussen, misschien zelfs als vrienden. Maar ouder-vriendrelaties zijn niet echt normaal voor een familiesysteem. Wanneer ouders zowel ouders als vrienden voor hun kinderen zijn, wordt er sprake van een dubbele relatie. Dubbele relaties kunnen bijvoorbeeld worden waargenomen bij een getrouwd stel, waarbij de man de directeur is en de vrouw de uitvoerende macht. Of de moeder is lerares op school, het kind is leerling in haar klas. Dit kan relaties bemoeilijken, omdat het vanwege familiebanden moeilijker zal zijn om werkproblemen op te lossen. Ik zal hier niet in detail op ingaan, omdat... dat is een heel ander onderwerp. Terugkomend op ons gesprek: ouders die volhouden dat ze bevriend zijn met hun kinderen, begrijpen ofwel niet alle kenmerken van vriendschap volledig, ofwel introduceren ze aspecten in hun relatie met hun kind die volkomen vreemd zijn aan de ouderlijke relatie. Voordat een moeder bijvoorbeeld een zin tegen haar dochter zou kunnen zeggen van de volgende aard: "Je zult zo tegen je vriendin praten." En ze had volkomen gelijk. Vriendschapsrelaties veronderstellen relaties als gelijken. Ze gaan uit van een bepaald communicatieniveau en de diepgang van deze communicatie. Een gebruikelijke optie is bijvoorbeeld dat de moeder ingaat op details van haar persoonlijke leven en ervaringen met haar vader of een andere man, en al helemaal niet op details van seksuele aard. Het is duidelijk dat ze dit niet aan haar vijfjarige dochter zal vertellen, maar ze zou het gemakkelijk aan haar vijftienjarige dochter kunnen vertellen. Er wordt openheid verwacht in ruil voor openheid. Maar kinderen zijn zeer sluwe wezens, althans de meerderheid van hen. En uiteindelijk, nadat ze een dosis informatie van de ouder hebben ontvangen, gaan ze, knikkend met hun hoofd, helemaal niet in op de details van hun persoonlijke leven. Bovendien zullen sommigen na zulke intieme gesprekken niet eens vragen wat ze normaal gesproken wel zouden kunnen vragen, en misschien zelfs van plan waren te vragen. Een andere optie voor de ontwikkeling van een dergelijke relatie kan zijn om de ouder uitsluitend als voogd te behandelen. Het kind verwacht dat hem veel wordt gegeven en verstrekt, zonder dat hij de intentie heeft zijn bijdrage te leveren aan het in stand houden van de relatie en verantwoordelijk te zijn voor wat hij krijgt. Een ouder zou dat moeten doen, punt uit. En heel vaak wordt het zo gepresenteerd. Wij zijn onze ouders niets verschuldigd. Ja het is mogelijk. Dat ben je later gewoon aan je kinderen verplicht. Maar eerder, vanwege het feit dat het kind niets verschuldigd was, omdat er niets van hem af te nemen was, bekleedde hij de overeenkomstige positie. Als je de verantwoordelijkheid niet kunt dragen, je er niets voor terug kunt bieden, dan zit je zo stil als water. Uw mening is de laatste, behandel degenen die de leiding hebben over het proces met respect en leer voor de toekomst wat u wel en niet moet doen. Nu is alles hetzelfde, alleen zonder het laatste punt. Iedereen is je iets verschuldigd, en jij begint ook te sturen, zoals je nodig hebt en zoals je niet nodig hebt. Daar heb jij recht op, want anders groei je niet op als vrij mens met een eigen mening. Het enige bedrog is dat de ontwikkeling van een persoonlijke mening niet afhankelijk is van het aanmoedigen van koppigheid, rebellie en arrogantie. Maar sommige experts schrijven op deze manier. Die rebellie of arrogantie zal zich vervolgens ontwikkelen tot standvastigheid van intentie, wilskracht, doorzettingsvermogen bij het bereiken van het gestelde doel en, God verhoede, dit wordt doorbroken door het kind weer op zijn plaats te trekken of te straffen. Werkelijk, de weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen. Het lijkt erop dat er een verheven doel wordt nagestreefd, maar dat de mensheid met sprongen vooruit gaat in de richting van vooruitgang. Niet alleen wetenschappelijke en technologische vooruitgang, maar ook vooruitgang in relaties, het familiesysteem, de relaties tussen de seksen. Het beweegt en veegt alles op zijn pad weg, zonder te controleren, zonder te vertrouwen op kennis uit het verleden. Er is inderdaad vooruitgang: kinderen kunnen eerder lezen, maar ze beginnen niet van lezen te houden. Ze leren eerder meer, maar ze hebben minder wijsheid in het opbouwen van relaties en een verstandig leven. Ouders streven ernaar de relaties met hun kinderen democratischer en vrijer te maken, maar uiteindelijk is dit het geval. 193