De fundamentele verandering in de onderwijsrichtlijnen die zich de afgelopen decennia op het gebied van het binnenlandse onderwijs heeft voorgedaan, heeft een verandering in de prioriteiten van studenten en veranderingen in hun motiverende en op behoeften gebaseerde sfeer met zich meegebracht. De vorming van sociaal belangrijke motieven en redelijke behoeften van het individu is een van de belangrijkste taken van het sociale beleid van ons land. Dit fenomeen wordt weerspiegeld in het concept van sociaal-economische ontwikkeling op de lange termijn van de Russische Federatie. In overeenstemming met de bepalingen van het concept is het centrale probleem van de modernisering van het onderwijssysteem het probleem van persoonlijke ontwikkeling, creatieve vaardigheden, educatieve en cognitieve motivatie “De hoofdrichtingen van de hervorming van middelbare en beroepsscholen” als een strategisch programma voor verbetering onderwijs vormen een aantal belangrijke taken voor de school. Onder hen moet in de eerste plaats worden gezorgd voor de organische eenheid van opleiding en onderwijs om de kwaliteit van de kennis van studenten te verbeteren en hen voor te bereiden op werk. Onder deze omstandigheden krijgt het probleem van het vormen van motivatie een bijzondere betekenis, omdat motivatie een van de belangrijkste voorwaarden is voor het succes of falen van de opvoeding van een kind. Onder de vereisten van de Federal State Educational Standard of Primary General Education voor de resultaten van het beheersen In het basisonderwijsprogramma van het algemeen basisonderwijs moet worden gewezen op de noodzaak om persoonlijke competentie te ontwikkelen, inclusief “de bereidheid en het vermogen van leerlingen tot zelfontplooiing, de vorming van motivatie voor leren en cognitie, de waarde-semantische attitudes van leerlingen, als weerspiegeling van hun individuele persoonlijke posities, sociale competenties, persoonlijke kwaliteiten...” Dus, in lijn met de vereisten van de Federal State Educational Standard van NEO, is de kwestie van motivatie niet onderdoend voor wat betreft het belang van kennis, vaardigheden en capaciteiten. Studenten moeten hierbij betrokken worden in onderzoeksprojecten, creatieve activiteiten, sportevenementen, waarbij ze nieuwe dingen leren bedenken, begrijpen en beheersen, open zijn en hun eigen gedachten kunnen uiten, beslissingen kunnen nemen en elkaar kunnen helpen, interesses kunnen vormen en zich bewust zijn van jouw capaciteiten Motivatie vormt de kern van de persoonlijkheidsstructuur, de drijvende kracht achter zijn gedrag en activiteiten. Activiteit, passie en een verantwoordelijke houding ten opzichte van het werk van een volwassene zijn al op school gevestigd, tijdens de educatieve activiteiten van het kind. De inhoud van het motivatiesysteem als geheel bepaalt de inhoud van de soorten activiteiten die kenmerkend zijn voor een persoon. Het motivatiesysteem bepaalt niet alleen de daadwerkelijke activiteiten die worden uitgevoerd, maar ook het gebied van wat wenselijk is en de vooruitzichten voor verdere ontwikkeling van de activiteit. Daarom is het probleem van het vormen van motivatie een van de dringende problemen in methodologische, theoretische en praktische termen. De aandacht voor het probleem van de motivatie voor de onderwijsactiviteit van een basisschoolleerling wordt enerzijds bepaald door de gevoeligheid van een gegeven. periode voor de vorming ervan. Het is op het moment dat een kind op de basisschool zit, wanneer de onderwijsactiviteit de leidende status heeft, dat het mogelijk is de voorwaarden te scheppen voor de vorming van leermotivatie, en tegen het einde van de opleiding op de basisschool de motivatie een zekere mate van motivatie te geven. vorm, d.w.z. Om er een duurzaam persoonlijk onderwijs van te maken voor de leerling. Anderzijds is onderzoek naar de motivatie van onderwijsactiviteiten van kinderen in de basisschoolleeftijd noodzakelijk in verband met de afnemende belangstelling van schoolkinderen om van klas tot klas te leren. Dit is vooral merkbaar op de grens tussen basisscholen en middelbare scholen. Veel kinderen beginnen zich belast te voelen door schoolverantwoordelijkheden, hebben de neiging lessen over te slaan, hun ijver neemt af en de autoriteit van de leraar neemt af. Onderzoekers van onderwijsactiviteiten beweren unaniem dat kinderen naar school komen met een uitgesproken verlangen om te leren, en de meeste van hen hebben dat ook gedaan een stabiele positieve motivatie voor educatieve activiteiten. Uit onderzoek van M.F. Morozov blijkt dat interesse in verschijnselen en gebeurtenissen op zichzelfvan de omringende wereld van klasse tot klasse vervaagt niet alleen niet, maar blijft zich ontwikkelen en wordt intenser en complexer qua inhoud. Deze interesse wordt echter blijkbaar niet voldoende bevredigd in het onderwijsproces. Volgens D.B. Elkonin “educatieve activiteit gericht op het beheersen van algemene actiemethoden op het gebied van wetenschappelijke concepten” moet worden gestimuleerd door adequate motieven. Het kunnen motieven zijn die rechtstreeks verband houden met de inhoud ervan, motieven voor het verwerven van algemene actiemethoden, motieven voor de eigen verbetering en andere. Als het mogelijk is om dergelijke motieven bij studenten te vormen, worden de algemene motieven van activiteit ondersteund en gevuld met nieuwe inhoud. Ze houden verband met de positie van de student, zijn implementatie van sociaal belangrijke en beoordeelde activiteiten. De hierboven genoemde tegenstrijdigheid wordt uitgewist.[1] De betekenis van lesgeven is de intern bevooroordeelde houding van het schoolkind ten opzichte van leren, het ‘toepassen’ van het onderwijs door het schoolkind op zichzelf, op zijn ervaringen en op zijn leven. Het begrijpen van de betekenis van leren en de persoonlijke betekenis ervan gebeurt niet ‘automatisch’ tijdens het verwerven van kennis. Om kennis te onderwijzen, schreef A. N. Leontyev, is het noodzakelijk om een ​​houding ten opzichte van de kennis zelf te cultiveren. Dit betekent dat het tijdens de training wenselijk is om bij schoolkinderen een actieve interne houding te vormen ten opzichte van kennis en methoden om deze te verwerven. In dit geval zal het verwerven van nieuwe kennis en manieren van werken leiden tot de persoonlijke ontwikkeling van schoolkinderen. De betekenis van leren en de betekenis ervan voor de leerling liggen aan de basis van de motivatiesfeer. De oriëntatie van de student hangt af van de betekenis van het onderwijs, d.w.z. leermotieven [2]. Bozovic identificeert twee hoofdtypen onderwijsmotieven, die verschillende oorsprong en onderwerpinhoud hebben. Sommigen van hen zijn cognitief, “voornamelijk gegenereerd door de onderwijsactiviteit zelf, en direct gerelateerd aan de inhoud en het leerproces.” Andere zijn sociaal, “gegenereerd door het hele systeem van relaties dat bestaat tussen het kind en de realiteit om hem heen”, en liggen als het ware buiten het onderwijsproces [3]. en onthuld in de werken van A. N. Leontyev, L. I. Bozhovich, S. L. Rubinshteina. Het onderwerp van onderzoek door veel wetenschappers is het probleem van de vorming van educatieve motivatie op schoolleeftijd. De voorwaarden voor de vorming van educatieve motivatie van een modern schoolkind werden gesystematiseerd door P. Ya Galperin, V.V. Davydov, D.B. Elkonin, A.K. Markova. De essentie van de theorie van P.Ya Galperin veronderstelt een dergelijke structuur van educatieve activiteit waarin kennis, vaardigheden en capaciteiten worden gevormd op basis van externe objectieve acties, georganiseerd volgens bepaalde regels. In de loop van praktische activiteiten ontwikkelt een persoon een indicatieve actiebasis (IBA) - een systeem van ideeën over het doel, het plan en de middelen om de komende actie uit te voeren. Om welke actie dan ook nauwkeurig uit te voeren, moet een persoon weten wat er zal gebeuren en op welke aspecten van wat er gebeurt, zijn aandacht zal worden geconcentreerd - dit zal hem in staat stellen de gewenste veranderingen niet uit de hand te laten lopen. Deze bepalingen vormden de basis van de beschouwde theorie, volgens welke de training is gestructureerd in overeenstemming met de onderwijsactiviteiten die de student heeft verworven [5]. Elkonin wordt gekenmerkt door een bepaalde structuur, inclusief specifieke behoeften, motieven, doelen en bijbehorende taken, acties en operaties. Het subject is datgene waartoe het subject handelt, het resultaat is wat het subject verwerft en genereert. Het onderwerp van educatieve activiteit is dus een algemene ervaring van kennis, gedifferentieerd naar individuele wetenschappen. De paradox van educatieve activiteiten is dat het kind, terwijl het kennis verwerft, zelf niets aan deze kennis verandert. Voor het eerst wordt het onderwerp van veranderingen in onderwijsactiviteiten het kind zelf, het onderwerp dat deze activiteit uitvoert. Voor het eerst lijkt het subject zichzelf te veranderen. Educatieve activiteiten zijn als volgt