Als een vreemdeling tijdens de spits onverwachts op mij leunt in de metro, ga ik ervan uit dat hij zijn evenwicht heeft verloren en nu tot bezinning zal komen. Na een pauze zal ik hem de gelegenheid geven om zijn draai te vinden. Als ik begrijp dat hij mij als zijn steun heeft gekozen, en dit geeft mij natuurlijk een ongemakkelijk gevoel, zal ik hem berispen. Laten we aannemen dat hij het negeert. Hoogstwaarschijnlijk zal een dergelijke schaamteloosheid mij boos maken, en ik zal hem boos wegduwen en hem misschien belonen met een aardig woord. Of ik ga gewoon opzij om conflicten te vermijden. Maar op de een of andere manier zal ik boos op hem zijn, en ik zal op de een of andere manier met mijn woede moeten omgaan. Ik betwijfel of het beginnen van een gevecht de beste uitweg is uit een situatie, omdat een vreemdeling een Grieks-Romeinse worstelkampioen kan blijken te zijn... Openlijke uitingen van woede worden sociaal afgekeurd. In veel gezinnen geldt een onuitgesproken verbod op alle uitingen van woede. Maar als je erover nadenkt, is woede een basisemotie die ontevredenheid of schending van persoonlijke grenzen signaleert. Als we ons herinneren dat we allemaal uit onze kindertijd komen, hebben we daar hoogstwaarschijnlijk geleerd hoe we met woede moeten omgaan - in het ouderlijke gezin. Stel je voor dat een moeder voor zaken moest vertrekken en haar baby onder de hoede van een oppas moest achterlaten langer afwezig dan normaal. Als de moeder terugkomt, krijgt het kind een driftbui over een kleinigheidje, en vraagt ​​ze zich af wat er met haar baby is gebeurd. Maar hoogstwaarschijnlijk stuurt de baby zijn moeder een bericht: ‘Ik ben boos op je omdat je me zo lang alleen hebt gelaten.’ Hij moet zijn ontevredenheid uiten, en zijn moeder moet luisteren en zijn woede accepteren - het met hem eens zijn. Laten we nu aannemen dat de moeder, die zich niet bewust is van de redenen voor het gedrag van de baby, hem uitscheldt of beschaamt vanwege een onverwachte gril. De episode herhaalt zich en na verloop van tijd wordt een dergelijke interactie tussen moeder en kind een gewoonte. Om het onaangename schuldgevoel over zijn woede te vermijden, kan het kind zijn ontevredenheid op zichzelf richten. Naarmate hij ouder wordt, gaat hij bijvoorbeeld op zijn nagels bijten of zijn woede tegenover zijn moeder uiten in de vorm van bedplassen. De psyche van elke persoon past zich op zijn eigen manier aan aan het gevoel van woede, vormt mechanismen en verdedigingen om ermee om te gaan. En wij kunnen haar hierbij helpen. Aan de ene kant, als de woede niet wordt geuit, zal deze zich binnenin nestelen als een zware last en zich waarschijnlijk manifesteren als rugpijn, spierspanning of andere fysieke kwalen. En misschien zal het tot uiting komen in vreemde obsessieve gewoonten of toegenomen angst. Maar aan de andere kant, als je in een vlaag van woede meubels vernielt onder begeleiding van een recitatief vol godslastering, dan kun je in de problemen komen of je relaties met anderen volledig verpesten, en dat is waar sommige asociale persoonlijkheden beroemd om zijn geworden. Dus wat te doen? Praat en praat nog eens over je gevoelens, “zonder de kassa te verlaten”! Rustig, met respect voor fatsoen en ondergeschiktheid, informeer de dader, als de situatie dit vereist, over hoe u zich voelt en waarmee dit verband houdt. Het antwoord kan variëren, maar het belangrijkste is dat de overtreder adequate feedback krijgt! In het beste geval geeft hij toe dat hij ongelijk had. De gerechtigheid zal worden hersteld en uw woede zal afnemen. En op andere momenten kan de dader doorgaan met het uitlokken van agressieve gevoelens, omdat het misschien wel zijn directe doel is om u uit uw evenwicht te brengen. Dan is het beter om je terug te trekken. Psychologische oorlogsvoering kost kostbare energie en tijd. Stel dat u zich heeft teruggetrokken en u zich misschien ontevreden en hoogstwaarschijnlijk nog steeds boos voelt. Op dit moment moet je naar jezelf luisteren in een poging te begrijpen wat je nu wilt. Als je de neiging voelt om de dader alles te vertellen wat je denkt, pak dan pen en papier en schrijf hem een ​​brief. Wees niet verlegen in uw uitdrukkingen, laat uw verbeeldingskracht zien. Als je van tekenen houdt, teken dan je overtreder of hoe je hem wilt straffen. Leg de brief opzij en bekijk hem binnen 24 uur om te zien of je nog iets toe te voegen hebt. Ik weet zeker dat je het niet wilt versturen, want tijdens het schrijven komt alle ‘stoom’ naar buiten en maak je je geest vrij voor nobelere en interessantere dingen. Nog een goede manier.